ALL- IN

Er valt in de kalenders van de Maya’s, Inca’s en Azteken weinig tot niets over terug te vinden, en ook Nostradamus lijkt zich gedeisd te hebben gehouden over dit onderwerp. Een onderwerp dat bij veel mensen toch vetgedrukt met all-weather kettingolie op de kalender staat: Het openingsweekend van het voorjaar. Komend weekend is het zo ver met op zaterdag Omloop het Nieuwsblad en op zondag Kuurne-Brussel-Kuurne. Vanaf dit kalender punt is er vanaf komende week iedere week wel een excuus om in mijn Tonny Media Pockie op de bank te ploffen en vanuit daar via Vlaanderen en Wallonië, dwars door Frankrijk naar het Toscaanse gravel van de Strade Bianche af te reizen. Stilzitten en toch vooruitgaan en rondreizen…kan dat eigenlijk wel?

Fietsen is om heel veel redenen een prachtig middel, medicijn, mogelijkheid en nog heel veel meer. Het brengt een stukje mobiliteit met zich mee, wat hand in hand gaat met het idee van vooruitgang. De zoektocht naar het nieuwe, het onbekende en het ongewisse dreef talloze wetenschappers, avonturiers, schrijvers en fietsers al ver weg van huis, de wijde wereld in. De scheppingsdrang en grensverkenning zijn onlosmakelijk met elkaar verbonden.

In boeken is de avonturier vaak de held die erop uittrekt om nieuwe oorden te ontdekken en de liefde achterna te gaan. Terwijl in films juist de bad guy als avonturier bestempeld kan worden. Want het is vaak de slechterik die de gevestigde orde wil omschoppen of veranderen, en de held die ervoor vecht alles te houden zoals het is. Dus wat is het nou? Als ik een held wil zijn moet ik dan belangwekkende nieuwe dingen met mijn leven doen om het zo de moeite waard te maken, of juist thuisblijven, stilzitten en daar leren tevreden mee te zijn?

We hebben om en nabij de hele wereld met al zijn zeeën en bergen in kaart gebracht en toch willen we blijven bewegen. Sterker nog, we kunnen ons steeds sneller, frequenter en naar meer plekken verplaatsen, dus waarom zou je dat niet doen? Misschien lijk je zelfs wat suf als je dat niet zou willen. Ik moet bekennen dat ik iemand die zijn hele leven een Ronde Hoep in dezelfde richting fietst in eerste instantie ook eerder als passief of bekrompen zou beschouwen dan iemand die ieder jaar een mooie fietsreis naar een nieuw onbekend oord maakt.

Maar hoe zit het met de mensen die hekken, kampen, grenspatrouilles, woeste zeeën en smokkelaars overleven om na deze ‘avontuurlijke’ reis eenmaal op plaats van bestemming muurvast te zitten? Die met baantjes die niemand wil hebben handelaren proberen af te betalen die hun reis hebben voorgefinancierd en vaak vol angst en in immobiele erbarmelijke omstandigheden blijven zitten omdat ze nergens heen kunnen. Soms nog vol van hoop en dromen, maar doorgaans uit angst voor gezichtsverlies, zijn de telefoontjes naar het thuisfront meer dan eens vrolijke, opgewekte avontuurlijke verhalen met de beloftes dat ze natuurlijk geld zullen terugsturen. Zijn dit dan de helden of de bad guys? En als wij op vakantie gaan, zeggen we vrolijk dat de schoonmaker even twee weken niet hoeft te komen. En laten we wel de ijskast, die gemiddeld in één week net zo veel energie verbruikt als negen Ethiopiërs in een jaar, met wat restjes eten aanstaan. Dus wie is er dan passief en bekrompen?

Ik heb net zo lang rondjes door de regen gefietst op mijn stadsfiets totdat ik iets van een uitweg in deze loophole vond. En voor die uitweg moest ik ironisch genoeg (in gedachte) afreizen naar Italië. De schuwe schilder Giorgio Morandi leefde de vorige eeuw met zijn drie ongetrouwde zussen een naar binnen gekeerd leven in Bologna. Hij sliep en werkte in zijn Atelier waar slechts een paar meubels, vaasjes en kannen stonden. Hij schilderde bijna alleen maar landschappen, waarin nooit wolken te zien waren. De lucht altijd blauw. Geen zonsopgang, zonsondergang of een klein wolkje met spatzomerregen. Alsof de dag nooit begint en nooit eindigt. Want nieuw en apart is slechts een houding die een mens kan aannemen ten opzichte van de dingen, vond Morandi. Iets wat in lijn ligt met het gedachtegoed van Marcel Proust, die door een beperkte gezondheid ook grotendeels aan huis was gekluisterd en van mening was dat de echte ontdekkingsreis niet bestond uit zoeken naar ongekende landschappen, maar uit de verandering van blik. Dus dat stilstaan of thuisblijven niet saai hoeft te zijn, omdat de schoonheid ook in het nabije kan verkeren. Het zit in onze houding, in onze waarneming.

Het tempo of de cadans waarin we leven lijkt hierin een aanzienlijke rol te spelen. In de jachtigheid van het vertrouwde bestaan zijn we vaak slechts passanten van onze eigen omgeving. We kijken en voelen niet zo aandachtig als we dat op onbekende plaatsen doen en nemen daardoor verschijnselen in onze nabijheid sneller voor lief. We staan minder open voor vreemde geuren, geluiden en kleuren. Een mooi vaasje in een vensterbank is op avontuurlijke reis een mooi aanblik en misschien zelfs een foto waard, terwijl het thuis een ‘taakje’ is dat nog opgeruimd moet worden.

Wanneer ik dit allemaal ter harte neem en probeer te verwerken drukt de samenhang van al deze avontuurlijkheden zich als een opstuivende Arnaud de Lie tegen het venster. Een houding of blik van “all-in”. Van overgave, voor winst. Wanneer iemand zijn thuisland achterlaat op zoek naar een (beter) bestaan is dat een all-in houding. Wanneer een wielrenner één keer een voorjaarsklassieker wint, staat hij voor altijd in de boeken. Voor 80% van het peloton is hun carrière geslaagd wanneer ze één keer een klassieker of touretappe winnen.

En wat te denken van schrijvers… die kunnen één bestseller schrijven en daarmee een status en bestaan veiligstellen. Één keer all-in kan genoeg zijn voor eeuwige roem en bestaansrecht. Terwijl het overgrote deel van de mensen dag in dag uit alles moet geven en blijven gaan. Het zou wat zijn als een komediant na één goede grap nog 1,5 uur stil voor een uitverkochte Carré op het podium zou blijven staan. Of een leraar na een succesvolle opsomming van de Duitse vervoegingen zijn tas zou pakken en naar huis zou mogen gaan.

Dat all-in gaan direct eeuwig succes en rust oplevert is dus maar voor weinigen weggelegd, maar dat all-in gaan in houding en waarnemen je verder brengt geloof ik zeker. En misschien is dat wel de charme van al die eendaagse voorjaarskoersen die eraan komen. Alles moet samenvallen en -komen op die ene dag, in die ene rit. De kans op succes of eeuwige roem is klein, maar toch moet je all-in.

All-in lijkt dus meer dan een gekochte gastvrijheid in een luxe vakantie of een pokerterm. All-in is een houding of blik die vele vormen kent, waarin het mogelijk is om stil te zitten en toch vooruit te gaan. En we weten allemaal dat stilzitten lekkerder is als je eerst in beweging bent gekomen. Dus ik speel openkaart, leg al mijn (af)fiches op tafel, ga fietsen, om me heen kijken, verwonderen, om daarna neer te ploffen bij de koers. En niet een beetje, maar all-in!

Geschreven door WattCycling trainer Boyd ‘El Tractor’ Welsink

Ook een onverwoestbare tractor kan wel eens sputteren

Komende week staan alle trainingen in het teken van lactaat. Vooruitgang vraagt erom om (soms) All-in te gaan. We gaan dus volle bak in de hoge zones duiken en onze blik een klein beetje vertroebelen met zuur, om daarna helder met een open blik weer een stap omhoog de vooruitgang in te duiken.