Anders Voelen

Valpartijen, lekke banden, hartritmestoornissen, ruzies, onzekerheid, afwijzingen… het leven zit vol grote en kleine dagelijkse tegenvallers. Net zoals het aerobe en anaerobe systeem een onderscheid kent, onderscheiden mensen zich vaak door te vechten of vluchten. Vechten in de vorm van afbijten of in een regelstand schieten. En vluchten door weg te duiken of dicht te klappen. Maar er is ook een derde groep mensen die niet vecht, of vlucht, maar voelt. En die lijken zich het beste door het leven heen te fietsen. Op de kilometer op de baan, Dwars door Sri Lanka of bij het NK Tegenwind. Lees verder…

Indianen met prachtige tooien noemen dit volgens mij veerkracht. Mensen die het beste in staat zijn relaties te herstellen, warm op te voeden en weten hoe verder te gaan na een tegenvaller. Het verschil tussen veerkrachtige en minder veerkrachtige mensen blijkt een heel duidelijk wel óf niet verschil te zijn in verbonden blijven met je emoties. Een stukje kwetsbaarheid. Wie zich openstelt, komt verder. Maar dat is wel verdraaid moeilijk. Emoties ontsnappen namelijk vaak aan de controle, overvallen ons en leggen ons bloot… en dat kan heel ontluisterend zijn. Hoe stoer je je ook denkt te voelen of voor te doen, een emotie kan in een fractie van een seconde toch een bloos of traan tevoorschijn toveren die laat zien hoe het er werkelijk voor staat. En die oncontroleerbaarheid gaan we niet zo lekker op. Gevoelens, zeker negatief, moeten doorgaans meteen opgelost worden. Ergens logisch, want piekeren lijkt een van de slechtste doch meest logische manieren om met emoties om te gaan, want dan hoef je niet te voelen. Maar hoe kan op een goede manier veerkracht zijn en emoties afwikkelen zonder in een oer reflex te schieten? Er zijn beproefde theorieën over ergens bij stilstaan, nieuwsgierig worden, bruggen maken om te kunnen verplaatsen en gevoelens toelaten. Maar er bestaat ook zeker een manier waarbij we de fiets kunnen integreren.

Integreren betekent letterlijk ‘heel maken’, wat redelijk tegenovergesteld is aan kapotmaken, uit elkaar halen of scheiden. Dus naast een stukje zelfcompassie waarin het vermogen schuilt milder te worden voor onze kwetsbaarheden en onvolkomenheden, lijkt een stukje actief integreren ook wel op zijn plaats. Dus wat in de verhalen die we onszelf vertellen is waar? Wat hebben we er zelf van gemaakt? En hoe kan je dat voelen en integreren in je ‘zijn’?

Nu was ik vorige week naar een Afrikaanse dansvoorstelling in de Stopera. Zonder daar enige kennis of verstand van te hebben voelde ik de hartstocht, vreugde woede, verdriet en pijn geuit in de dans. Het gaf me rillingen, kippenvel en belichaamde een gevoel van gemis, rouw, schaamte, oud zeer en ongekend liefdesverdriet. Ik deelde dit achteraf met een van de dansers die me met de langste knuffel die ik me kan herinneren tegemoet kwam en hij gaf aan dit als een verademing te voelen. Dans was voor hem een manier die hij had gevonden om zijn emoties vrijer te delen en meer te voelen. En door mijn woorden voelde hij zich hierin niet alleen. Hoe rustig en kalm het gesprek ook was, ergens was het ook vlammend, intens en betoverend. Soms lijkt het er dus op dat je iets anders moet doen, om je anders te voelen. Of om beter te voelen wat je vergeten was dat je al voelde.

Waar dat voor Jeffrey Hoogland historie schrijven is in 55 seconden in Mexico, is dat voor Jan Bakelants 600 km non-stop door Sri Lanka fietsen met gemiddeld 37 kilometer per uur. En waar Laurens ten Dam zich liet zien bij het NK Tegenwind probeerde Simon Yates het klimrecord van Vicenzo Nibali op een klim van 86(!) kilometer in Taiwan uit de boeken te rijden. Dit daags nadat zijn oud-collega Greg van Avermaet zijn eerste ‘triatlon’ won tijdens de SGrail 100 gravelwedstrijd georganiseerd door Jan Frodeno in Girona. Een beetje anders doen om ook weer anders te voelen lijkt dus zo gek nog niet.

Ik heb jarenlang geoefend en geleerd om anders te voelen, anders te denken en anders te doen vanuit verwondering. Het onbevangen blijven waarnemen en daarmee het rotsvaste geloof dat er niet eerst iets ergs hoefde te gebeuren, voordat er variatie in het denken en voelen kon worden aangebracht en realisaties konden doordringen. Dat alles wat we doen óf een uiting van liefde óf een vraag om liefde is en daarmee liefde alles dekt. Totdat dingen gebeuren die niet horen te gebeuren. Dingen waarover je zeker en onvoorwaardelijk bent, niet zo zeker en duidelijk blijken te zijn. Dat de liefde als het lactaat uit de benen van Hoogerland uit je oren spuit, maar iemand anders het niet voelt. Helaas heb ik mezelf overschat. En had ik wel een klap in mijn gezicht nodig op een kwetsbaar moment voordat alles op zijn plaats viel… Het is niet een ding dat verduidelijking geeft aan een moment, maar het zijn de momenten die verduidelijking geven aan de dingen.

Hoe fijn variëren ook is, laten we met elkaar afspreken dat we blijven fietsen op het droge, tenzij het een waterfiets is. En lief wezen, omdat het leven al zo kort kan zijn. Gecompliceerder hoeven we het niet te maken.

Sam komt nooit meer terug. Welke serie van keuzes ik ook maak, het gaat de situatie niet meer veranderen. Het is een klote gevoel en ik wil me anders voelen. Ook al schreeuwt iets in me dat ik het niet verdien. Met het neerleggen en het verliezen van hoop, verdween ook een angst, en ontstond er ruimte om iets (hernieuwd) te laten groeien. Het liefst zou ik tijdreizen om naar een tijd te gaan waarin dingen simpeler waren om het vanaf daar spelend op te pakken met iemand die me begrijpt, ziet en lief is. Maar dat gaat niet. Dus ik blijf de moed verzamelen om de liefde en het universum nog te vertrouwen. Nog één keer, en dan nog één keer. En dan hopen dat ik de liefde van mijn leven, die er gelukkig nog wel is, weer mag vinden. Hoe ik zo zeker weet dat zij het is? Omdat ik soms het liefst heel hard weg zou willen fietsen, maar zij wel degene is naar wie ik zou willen fietsen. Omdat ik heel graag alleen zou zijn, maar dan wel alleen met haar. Omdat het soms, gewoon anders voelt…

Geschreven door WattCycling trainer Boyd ‘El Tractor’ Welsink

Ook een onverwoestbare tractor kan wel eens sputteren

 Komende week staan alle trainingen in het teken van variatie. Van het simuleren van de sprint en stayers op de ijsbaan, tot cyclocrossen in de modder. En vergeet bij de tri-endurance trainingen je hardloopschoenen en een lampje niet mee te nemen. Net even anders, maar toch ook wel weer hetzelfde. Het voelt in ieder geval net anders.