Column: Abnormaal
Wanneer deze column verschijnt zit de Omloop het Nieuwsblad er net op en bivakkeer ik hoogstwaarschijnlijk als een soort VAR-scheidsrechter ingebouwd tussen wat schermen. De machtige dijen van Kirsten Wild en Roy van den Berg razen over de houten latjes op het WK baanwielrennen in Berlijn (ik voorspel allebei goud en een wereldrecord), Nederlands kampioen Fabio Jakobsen hijst zichzelf de Oude Kwaremont over in een poging al stoempend Kuurne-Brussel-Kuurne naar zich toe te trekken en als het allemaal even te veel wordt is het een kwestie van afkoelen bij het WK Allround & Sprint waar de schaatsers het seizoen uit glijden.
Gezien de weersvoorspellingen en het deelnemersveld heeft dit weekend de ingrediënten om net zo legendarisch te worden als Gent – Wevelgem 2015. Deze koers in zijn volledigheid terugkijken is naast een ochtendtraining bij WattCycling of een broodje Cippolini nog altijd het beste middel tegen een kater.
Mede door de buitenaardse praktijken van Annemiek van Vleuten, de onwaarschijnlijk krachtige punch van Adam Yates en een nieuwe generatie koorknaapjes met duizelingwekkende wattages zijn de verwachtingen voor abnormale prestaties hoger gespannen dan de waslijnen in het geboortedorp van Nairo Quintana. Maar is dat terecht? Mag ik me oprecht zorgen maken als Mathieu van der Poel een keer niet wint. En hoe vaak kan er überhaupt iets bijzonders of abnormaals gebeuren voordat we het normaal gaan vinden?
De (wetenschappelijk) norm waaraan abnormaliteit wordt afgemeten heeft alles te maken met maatstaven. Abnormaal is ontleend aan het Latijnse abnormis en het Franse anormal wat niet veel verder gaat dan van de norm afwijkend en tegen de regels. Maar wat is die maatstaf of norm? In de meeste gevallen moeten dingen efficiënt zijn. Snel en makkelijk oplosbaar en het liefst allemaal te begrijpen en te controleren. Wat daarbuiten valt is niet acceptabel. Klinkt logisch, maar toch gaan hier wat alarmerende fietsbellen rinkelen.
Wanneer men een willekeurig peloton van 100 Nederlandse fietsers neemt en deze laat testen op abnormale psychische aandoeningen voldoen gemiddeld 48 aan de officiële criteria voor een psychische stoornis! Hoe kan dat nu? Is bijna de helft van onze (wieler)bevolking gek? Ik kan niet ontkennen dat er wat vreemde figuren tussen zitten, maar het lijkt erop dat niet het aantal verwarde renners is toegenomen, die zijn immers van alle tijden, maar de manier waarop we er mee omgaan en het kunnen verdragen aan het veranderen is.
De criteria die we gebruiken zijn zo rigide dat heel veel mensen en gebeurtenissen er niet aan kunnen voldoen en als abnormaal worden bestempeld. Als ik een dansje van blijdschap doe in de supermarkt als aardbeien in de bonus zijn is dat gek, maar tijdens carnaval is het juist gek als ik dat niet doe. En waarom krijgen drukke kinderen in de klas Ritalin, maar is Ritalin niet nodig als ze op vakantie zijn? Ligt dat aan de kinderen of aan het keurslijf waar ze in moeten zitten? Statisch gezien waren verzetsstrijders ook abnormaal tijdens het Naziregime…ik bedoel maar.
Wat maakt het dan zo problematisch? We kunnen lastig leven is een wereld zonder dat daar betekenis aan is toegekend. Dus we geven graag betekenis aan zaken zodat we de wereld en onszelf een beetje kunnen begrijpen en de illusie kunnen hebben ook nog een beetje vat en grip op dingen te krijgen. Wat we daarmee tegelijkertijd doen is een norm stellen, en daar betalen we een prijs voor. Door alles te willen begrijpen creëren we voortdurend normaliteit, met abnormaliteit als restproduct. In de woorden van Damiaan Denys:’ Abnormaliteit is de stront van onze begrijpelijkheid. Hoe meer normaliteit we vreten, hoe meer abnormaliteit we schijten.’ Wat overblijft is een smalle strook begrijpelijkheid waarop slechts de minderheid van het peloton zich wankel in het zadel kan houden, terwijl een groot deel buiten deze functionaliteit valt en abnormaal over de kasseien klettert.
Laten wij als liefhebbers van de koers dan ook niet onze wenkbrauwen fronsen om de abnormaliteit, maar kijken naar ons onvermogen om met de abnormaliteit om te gaan. Er zal zich een neutrale staat van verwondering openbaren die iedere kilometer koers de moeite waard maakt om naar te kijken.
Daarna is het door naar de WattCycling voor een techniektraining op de fiets. Wees niet te normerend voor jezelf als het staande klimmen, de hoge cadans of de PES-score even tegenvalt. Wat vooruitgang is voor de een, is achteruitgang voor een ander. Laten we het gewoon voortgang noemen, dan hecht je er geen waardeoordeel aan. We zijn tenslotte allemaal even abnormaal als de rest van het peloton.
Geschreven door WattCycling trainer Boyd ‘El Tractor’ Welsink
Ook een onverwoestbare tractor kan wel eens sputteren
Wil je ook trainen bij WattCycling, maar nog geen lid? Volgende week organiseren we ook veel leuke trainingen. Doe een introductietraining en ervaar ook de meerwaarde van de WattCycling trainingen!
