Column: alles is mogelijk

Afgelopen week stond ik een vochtige overvolle tram. Tram 24 richting Centraal Station Amsterdam om precies te zijn. Soms is het fijn een vervoersmiddel te pakken dat zich net met een andere snelheid voortdrijft dan je gewend bent. Dan zie je op eenzelfde traject opeens weer hele andere dingen en zo blijft de stad aanvoelen als een zenuwachtige eerste kennismaking met alle verwondering van dien. Een fijn overblijfsel uit een minder stabiele periode in een scootmobiel die ik iedereen kan aanraden.

Ditmaal was het niet het straatbeeld dat mijn aandacht trok, maar een jonge dame schuin linksvoor op een losse zetel. Vrouwen zijn voor mij nog altijd magische wezens die op onnavolgbare wijze kunnen troosten en helen en winnen daardoor al snel mijn aandacht.

Deze dame, comfortabel hangend in haar hot seat, was gekleed in een zwarte legging gevuld met uitzonderlijk lange benen die niet zouden misstaan in een roei- of hink-stap-sprong carrière. Los van mijn biomechanische scoutingsblik richting Tokio 2020 kan dit tevens een modern staaltje active wear betekenen, maar net zo goed een thuiswerkdag of bezoek aan een van de 429 Yogascholen die de stad rijk is. Haar mysterie was nauwelijks geboren toen ik de volgende woorden opving uit haar telefoongesprek: ‘’Ik weet dat het misschien wat snel is, maar hij heeft alles.. lang, tatoeages, lekker bijdehand.’’

Een fractie van een seconde heb ik getwijfeld om uit de tram te springen op de Ceintuurbaan, de tattoo shop van Henk Schiffmacher in te rollen en een gigantische Wattbike op mijn bovenbeen te tatoeëren, maar bleef daarna verzonken staan nadenken over de definitie van ‘hij die alles heeft’ die me zojuist beving.

Wat heeft deze definitie te betekenen voor mannen als Remco ‘Eddy’ Evenepoel en Esteban Chaves die nauwelijks tot haar knie komen? Verklaart dit ook waarom bijdehandje Frenkie de Jong 86 miljoen waard is en Durk van Tuinen als rust en kalmte zelve voor twee kratjes lauw pils van VV Oeverzwaluwen naar de zondag amateurs van FC Bal op het dak gaat? Tenzij hij ergens een verstopte tatoeage heeft, dan worden het vier kratjes natuurlijk.

Ergens had deze, nog altijd onbekende vrouw, een legitiem punt. In het hedendaagse moderne wielrennen kom je niet meer weg met alleen straffe klimmerskuiten of een aardige sprint in de benen. Nederlands kampioen en sprinter pur sang Fabio Jakobsen werkt aan zijn tijdritten en voorjaars- en klassieker specialisten Alejandro Valverde en Julian Alaphilippe gooien ook hoge ogen in het drieweekse rondenwerk van de Tour en de Vuelta. Alleskunner Annemiek van Vleuten zoekt zo nu en dan de crossfiets, mountainbike en zelfs het voetbalveld op.

Tevens trappelend van verlangen naar koers heeft de bijna fitte Tom Dumoulin met pen en papier naar het WK tijdrijden van Rohan Dennis zitten kijken en appt ondertussen Marijn Zeeman scheel vanaf zijn gravelfiets met trainingssuggesties die hij van Mathieu van der Poel afkijkt. Je moet een beetje van alles hebben om mee te kunnen draaien. Letterlijk en figuurlijk.

En dan hebben we het nog niets eens gehad over alles wat kan gebeuren tijdens een koers. Waar een tram dag in dag uit een vaste lijn volgt, gaat een koers van regen tot pech en van een ouderwetse hongerklop tot een verkeerde afslag. Je moet als wielrenner dus alles zijn, en ook nog eens op alles voorbereid zijn. Maar waar dan te beginnen om dit alles onder de knie krijgen?

Hoe je het ook stuurt of draait, de onvoorspelbaarheid en daarmee variatie in het wielrennen zal er altijd zijn. Het afgelopen WK is daar een mooi bewijsstuk van. Sporten die er spannender op worden wanneer er tijdelijk geen beeld is zijn zeldzaam. Iets wat we absoluut mogen koesteren.

Binnen afzienbare tijd kunnen we met zelfsturende steps, aangedreven door de winegums van Peter Sagan, richting een nog te ontdekken planeet terwijl Parijs – Roubaix moet wachten voor een slagboom. Een fragiele charme van de sport die nooit anders zal zijn, en daarom misschien maar beter te accepteren zoals het is. De kunst zit hem dus niet in het willen controleren van de uitzonderingen, maar in het omarmen van de variëteit.

Met deze verrijkende gedachte ben ik, met nog zware benen van de MaxRamp test van afgelopen week, de tram uitgewalst. Terloops nog even haar naam gevraagd. Maria, hoe kan het ook anders. Ongetwijfeld vernoemd naar de vrouw van de mythische Jose Manuel ‘El Tarangu’ Fuente.

Ieder mens is anders, iedere dag is anders, iedere koers is anders… Of het nu om kansen pakken in het leven, bij Maria, of in het peloton gaat; je zal van meerdere markten thuis moeten zijn en je adaptief moeten opstellen wil je überhaupt mee kunnen strijden voor de eeuwige roem. Soms moet je ietsje langzamer gaan om je dat te realiseren, en soms zal je iets harder moeten aanzetten om het ook waar te maken. Om die reden wordt de gevarieerde koers komende week tot kunst verheven bij alle WattCycling locaties in Nederland.

Alles is nog mogelijk en de (levens)koers ligt nog helemaal open.

Geschreven door WattCycling trainer Boyd ‘El Tractor’ Welsink
Ook een onverwoestbare tractor kan wel eens sputteren

Vind je dit ook een leuke training, maar nog geen lid? Volgende week organiseren we ook veel leuke trainingen. Doe een introductietraining en ervaar ook de meerwaarde van de WattCycling trainingen!