Column: Dat ene moment

Het jaar 2019 heeft ons veel gegeven op het gebied van sport en daarmee sport emotie. Van onvoorstelbare solo’s in Brexitland tot een galavoorstelling in het Santiago Bernabéu wat de geschiedenisboeken ingaat als de beste Nederlandse film vertoond op Spaanse bodem, inclusief reclame van 15 minuten. Het Sportgala was dan ook een sportief festijn wat tevens een School of Life thema-avond over ‘’kiezen uit het goede’’ had kunnen zijn. Nog nooit waren er zo veel wereldkampioenen in de zaal die zonder Jaap Eden beeldje naar huis gingen…

Nu zit er naast euforie ook een keerzijde aan de emotionele medaille. Bokster Noucka Fontijn werd in de volle vreugd van haar wereldkampioene voetstuk gestoten en in luttele jury minuten verdreven naar de hoek waar de klappen vallen. Ik heb nooit eerder een soortgelijke gedaanteverwisseling gezien. Een vrouw die altijd in control is verloor haar grip. Alsof ze een inbussleutel moest oppakken met bokshandschoenen nog aan. Die blik, als een kind dat zich vergeten of genegeerd voelt. Op zo’n moment knakt en breekt er iets. Iets waar Bjorg Lambrecht niet meer over mee kan praten, Edo Maas, ‘Toptalent’ van Team Sunweb, gelukkig nog wel. Zij het vanuit een rolstoel.

Als toeschouwer leef je mee met de sporters. Soms ken je ze niet eens, kan je de naam niet fatsoenlijk uitspreken en weet je ook niet uit welk land ze komen. En toch, weten ze je op een manier te raken waarop het lijkt alsof je onderdeel bent van de valpartij in het peloton. Bij de harstilstand van Abelhak Nouri herinner ik me goed het gevoel van paniek. Als je schrikt en de tranen voelt opkomen, kun je niet goed ademhalen, en als je niet goed kunt ademhalen, ligt er paniek om de hoek. Het leek alsof ik door een bidonhouder gemangeld werd, waarbij mijn longen zo afgeklemd en geperst werden als een laatste druppel die uit een bidon wordt geknepen.

Of de momenten van sport emotie nu hoogtepunten-, of absolute dieptepunten zijn, ze fungeren vaak als keerpunt in een leven of carrière. Je wordt geconfronteerd met je sterfelijkheid als sporter, renner en als mens. Fysieke moeilijkheden kun je verdringen, de emotionele kanten komen en gaan, maar de sporen die sport emotie in de geest aanbrengen zijn voorgoed. De Passo Fedaia op een hete dag met al 170km op de teller heeft mijn ego zo onvoorstelbaar verbrijzeld, me zo totaal uitgekleed dat er niets meer was om me te beschermen, dat ik zo nu en dan bij een verkeersdrempel eenzelfde verschrikking als toen voel opkomen. En toch zou ik het voor geen goud hebben willen missen.

Waar ik heen wil is dat verwachtingen en grenzen (ver)leggen twee belangrijke ingrediënten zijn als het draait om sport emotie. Twee ingrediënten die ook onlosmakelijk aan elkaar verbonden zijn. Zonder verwachtingen is het lastig euforie of opluchting te voelen bij een grensverleggende prestatie. Anders gezegd; we hebben de verwachting nodig dat de zon iedere dag op komt en onder gaat om verwonderd te kunnen zijn als die eens niet op zou komen.

Enige kennis, en daarmee een verwachting, hebben van je eigen grenzen is dus belangrijk als het aankomt op grenzen verleggen. Klinkt logisch, je moet immers weten waar iets ligt voordat je het kan verleggen. WattCycling ligt wat dat betreft aardig in lijn met de rest van het leven. Eerst de grenzen bepalen, om vanuit daar op een gecontroleerde manier je eigen verwachtingen te overtreffen en grenzen te verleggen. De MaxRamp-test is een prachtige manier om die grenzen te bepalen. Minuut na minuut een tandje erbij om al piepend en krakkend te beseffen dat je niet meer kan, en dan nog 3 minuten door. Al dat zwoegen om uiteindelijk, met nieuwe waardes en daarmee adequate trainingszones, komende maanden de nodige trainingsarbeid te verrichten. En dan uiteindelijk…

Komt straks die dag. Die ene dag. Of dat nu de Alpe D’huez op is, een rondje IJsselmeer, een Limburgse kuitenbijter, de Marmotte of een brakke zondag ochtendrit. Er komt een dag dat je overmand wordt door sport emotie op basis van je eigen prestatie. Waar je eigen verwachtingen overklast en een soort goddelijke staat, als een goed geschudde eiwit shake, voelt opborrelen.

Geen Sportgala, geen Bert Maalderink met microfoon, geen Jaap Eden beeldje, maar een zelf gezette kop koffie en emotie om nooit meer te vergeten. Een gevoel dat een grotere kick geeft dan welke verliefdheid of pre-workout dan ook. Een sensatie die iedere zwoegende omwenteling meer dan waard is geweest.

Geschreven door WattCycling trainer Boyd ‘El Tractor’ Welsink
Ook een onverwoestbare tractor kan wel eens sputteren

Wil je ook trainen bij WattCycling, maar nog geen lid? Volgende week organiseren we ook veel leuke trainingen. Doe een introductietraining en ervaar ook de meerwaarde van de WattCycling trainingen!