Column: de G van…

Verstopt in een zijstraatje van de IJsselbuurt in Amsterdam zit de fietsenwinkel van Gerrie Groenewegen. Racing Groenewegen zelfs, als we Google moeten geloven. Maar als er ergens niet geracet of gehaast wordt, dan is het wel bij Gerrie. Soms denk ik dat Gerrie in een ander tijdsysteem leeft, een systeem waarin dagen 36 uur duren en dat hij het daarom wat rustiger aan kan doen.

Er zijn weinig plekken te vinden waar je binnen kunt komen lopen met een kapotte derailleur, wat lekkers voor bij de koffie en een mooi wielerverhaal, om vervolgens vier uur later zeer voldaan naar buiten te lopen zonder dat er ook maar iets aan de fiets gebeurd is. Een kwestie van tijd voordat een yoga instituut Gerrie inhuurt als Zenmeester.

Wanneer ik hem feliciteer met de laatste overwinning van zoon Dylan die daarmee is verkozen tot meest succesvolle renner van 2019 straalt hij meer dan de oorbel in zijn linker oor. Als van Dale voor 2020 Het Groene Boekje gaat vormgeven stel ik voor een foto van Gerrie bij de definitie van trots te zetten. Prachtig. Ik ben de zorgen over mijn in zes’en gebroken derailleur direct vergeten.

Wanneer we dan toch fietsinhoudelijk gaan keuvelen en ik vraag of hij de gebroken derailleur pad op voorraad heeft en kan vervangen zegt hij vol enthousiasme: “Hoogstwaarschijnlijk niet..” Met kort daarop minstens zo enthousiast “Maar we kunnen er altijd iets van maken..”, terwijl hij een blik werpt op zijn werkbank en boormachine.

In die ene zin werd mijn conceptuele denkkader gebroken als een versleten ketting in de sprint. Jarenlange gedachtes over het vernuft van creativiteit en rekbaarheid van denkkaders werden van stal gehaald en raasden als Harry Lavreysen in volle sprint door mijn hoofd.

Ik ben op zoek naar een onderdeel, Gerrie naar zijn boormachine… Natuurlijk! Hoe kon ik zo bekrompen zijn?

Het breken met conceptuele kaders moet niet alleen origineel zijn, maar ook toepasselijk. Het doet me denken aan Descartes’ typering van de menselijke taal: ‘Niet veroorzaakt door de omstandigheden, maar niettemin toepasselijk gegeven de omstandigheden.’ Gerrie gaf me geen pad, maar wel vat op een mysterieus menselijk verschijnsel wat me al jaren zoet houdt.

Een nieuw soort fiets bedenken of een niet-bestaand diersoort scheppen is uitermate lastig omdat bestaande kaders en voorbeelden ons remmen. Maar wanneer het proces niet alleen scheppende elementen, maar ook brekende activiteiten bevat, zijn de voorbeelden van weleer ineens een stuk minder beperkend. Wie eindeloos eenzelfde loop hoort in een ADE tune, zal het steeds moeilijker vinden een afwijkende melodie te bedenken. Wie na Amsterdam Dance Event uitbrakt bij een goede plaat van Jelly Roll Morton breekt de loop en puncht het creatieve proces in.

De mens beschikt over een buitengewoon vermogen om te categoriseren, en daarmee het denken te structureren en reguleren. Nu kunnen we aandacht en energie stoppen in hier originelen aan proberen toe te voegen of juist hiermee breken en de bestaande regels bevragen en nieuwe regels bedenken. Het ongebruikelijke geval herkennen (dit breekt normaal nooit af..) en de bestaande kaders bevragen (kan dit ook anders?).

Mozart, Beethoven en Brahms hadden alcohol, Vincent van Gogh zelf gebrouwen absint, Marcel Proust cocaïne en Andy Warhol amfetamine. Wij hebben G! Niet G (Gjie) van Geraint Thomas. Ook niet G (Djie) als afkorting voor gangster. Ook niet de G van geniaal. Maar de G van Gerrie. Aangedreven door tomeloze praktische oplossingsgerichtheid waar geen sierlijke Campagnolo Super Record groep tegenop kan.

Laten we de woorden van Friedrich Nietzsche opvolgen, die beweerde dat al zijn creatieve momenten waren ontstaan tijdens extreme spieractiviteiten en met een bidon gevuld met G-krachten onze kaders van vermoeidheid en zuur doorbreken. Tijd om grenzen te gaan verleggen, het is tijd voor de intervaltraining bij WattCycling!

Nog geen lid? Volgende week organiseren we ook veel leuke trainingen. Doe een introductietraining en ervaar ook de meerwaarde van de WattCycling trainingen!