Een Leven op Avontuur (column)

Avontuur. Alleen het woord al, och. Het doet me denken aan mythische strijders die op oude stalen fietsen de Mont Ventoux overtrekken. Aan de Trofeo Baracchi van 1957. Aan de film 300 waarin de Spartanen de vijanden verslinden als Fabian Cancellara met kasseien kon. Aan Jari Litmanen die als toeschouwer vermomt van de tribune komt zetten en de winnende goal maakt in de Champions League finale bij een gebrek aan spitsen. En aan een groepje ridders die als een soort windjammers elite peloton de wereld uit hun wiel fietsen op een paard met wielen.

Mijn avontuur beperkt zich in het fantaseren over die avonturen, en het projecteren van bepaalde elementen op mijn eigen bestaan. Of zijn die avonturen ook voor mij weggelegd?

Een eeuwenlang proces via de avonturen van koningen, ridders, kooplieden en huurlingen heeft het avontuur naar de doornormale burgers gebracht. Een avontuur is al lang niet altijd meer een gewelddadige strijd om een prinses of stuk land, maar kan ook draaien om liefde, vriendschap, vakantie, werk of fietsprestaties. Sterker nog, wie maar een beetje gelooft in avonturen is ervan overtuigd dat er een soort succesformule achter schuilt die het leven automatisch intenser maakt en daarmee naar een hoger plan tilt.

Zonder dit geloof zouden ‘werkervaringsplekken’ niet meer zijn dan belabberde onbetaalde stages die geen garantie bieden op een betere toekomst of vast contract. Zou die mislukte relatie geen stap zijn in een overkoepelend verhaal dat eindigt met ware liefde. Dan was het coronavirus geen avontuurlijk ‘dal’ waar we ons collectief doorheen moeten knokken, maar gewoon een verschrikkelijk gruwelijk verhaal dat op geen enkele manier gelegitimeerd kan worden door een groter verhaal. Of we moeten 5G masten de schuld gaan geven…

Zonder het geloof in de samenhang van avonturen zijn mislukkingen niets meer dan opzichzelfstaande mislukkingen zonder enige vorm van betekenis.

Kortom, voor ieders goedgehumeurde plezier: avonturen moeten bestaan. Want waar avontuur ontbreekt, ligt betekenisloosheid op de loer. Dan blijft er verdriet, lijden en pijn over wat geen enkele rol van betekenis speelt in totstandkoming van een betere toekomst. De wereld kan dus eigenlijk alleen maar een goede plek zijn als er avonturen bestaan. Laten we daar dan maar even aan vasthouden, hoe interessant de gedachte ook is om te bedenken hoe ons (fiets)levensverhaal eruit zou zien als de avontuurlijke doelmatigheid komt te vervallen… Iets om absoluut eens bij stil te staan, maar ik wil het nu graag gezellig houden.

Wie een avontuur beleeft, breekt even met het alledaagse bestaan. De gebeurtenis, of serie gebeurtenissen die je dan beleefd maken je, al dan niet tijdelijk, een uitzonderlijk persoon. Zoals vorige week beschreven is het wielrennen vol van avonturen met weerzinwikkende triomfen en faliekant falen. Van daaruit wordt teruggekeerd naar een alledaagsheid die nooit meer hetzelfde zal zijn, omdat deze is ‘opgezadeld’ met een avontuur. Een dorp is niet langer een doodnormaal gehucht, maar een gehucht waarin iets met Eugène Christophe is gebeurd. Een mislukte liefde is geen willekeurige episode in je leven, maar een fase waar je doorheen moest om uiteindelijk de ware te vinden. De geschiedenis van een memorabele koers is geen plichtige samenloop van omstandigheden, maar een epische lotsbestemming die zich gestaag ontvouwt richting de witte streep.

Een heerlijke drang van avontuur die de fietsroute leidt naar een intens leven. Er bestaat eigenlijk geen ‘niet-avontuur’ meer. Mensen die er bewust voor kiezen zich ergens op een verlaten plek terug te trekken gaan zelfs een ‘avontuurlijk simpel bestaan’ tegemoet. Mensen die op zoek zijn naar rust en passiviteit in de vorm van mindfulness, yoga, leven zonder smartphone en niet meer gaan stappen in het weekend… zijn dezelfde mensen die worden gepresenteerd in inspirerende reclames, in zelfhulp- tot managementboeken en te gast zijn bij talkshows. Zelfs die activiteiten zijn tot avonturen verworden. Een fantastisch paradox dat in een wereld waar avontuur de norm is geworden, ontsnappen aan avontuur nog steeds een avontuur is. Ontsnappen aan het alledaagse leven is deel van ons leven geworden. Fascinerend.

Wanneer we de balans opmaken kunnen we stellen dat iedereen de ‘realistische’ verwachting kan koesteren dat ook zijn of haar leven, zelfs elk individueel aspect ervan, avontuurlijk gemaakt kan worden, of zelfs hoort te zijn. Dat er ook in ons een Fausto Coppi, Annemiek van Vleuten of Remco Evenepoel schuilt. En dat we die avontuurlijke noten ook moeten bespelen om de kansen die de wereld ons biedt optimaal te benutten. Een wereld waarin een avontuurlijke rit over 200+ km per definitie beter is dan een normaal Rondje Hoep. Die gedachte of dat geloof in avontuur is doorgedrongen tot in de kleinste spiervezelvezels van ons dagelijkse fietsleven en we kunnen ons hier dan ook maar het beste tegen wapenen. Maar welk wapenarsenaal trek je open als je je wilt wapenen tegen de grilligheid van een avontuurlijke wereld?

Laten we juist die grilligheid omarmen, want vechten tegen het avontuur doen we al lang niet meer. Laten we strijden in intervallen. Kort, lang, hard, zacht, staand, zittend, hoge cadans, lage cadans met rust, zonder rust. Alles komt aan bod! Hoe het avontuur ook gaat lopen, jij bent er klaar voor.

Geschreven door WattCycling trainer Boyd ‘El Tractor’ Welsink
Ook een onverwoestbare tractor kan wel eens sputteren