Fraaie Frans (column)

Het was een prachtig tafereel om te zien. Een jonge knaap, volledig Quick-Step blauw gekleed, die een reepje in de mond van zijn snikkende vriendinnetje duwt. Niet te hard, niet te zacht.. gewoon net subtiel dwingend wat suikers in de valse hoop dat het snikken niet over zou slaan in een tirade of ik wil niet meer. Het stoplicht bleef nog even op rood, dus bleef ik stilletjes toeschouwer van dit theaterstuk. Na wat gemompel, gesnik en gesputter, waarbij de stukjes amandel en walnoot in slow motion door de lucht leken te vliegen, kwam de beste knaap toe aan zijn eerste poging tot kalmerende woorden. Je hebt helemaal gelijk liefje, niemand had kunnen weten dat het zo hard zou waaien. Ik ben benieuwd hoe Windy, Windguru, Windfinder ,Weeronline, Gerrit Hiemstra en weerman in spe Sam Oomen hierover denken, maar de woorden bleken zalvend als een kwakje Furacine na een schuiver over het asfalt.

Ik geloof uit ervaring überhaupt niet in 14-daagse weersvoorspellingen, misschien uit bijgeloof een beetje, maar dan is het meestal het tegenovergestelde van de daadwerkelijke voorspelling. In dat geval gaat het 1 augustus regen in Siena. Wat betekent dat voor de bandenspanning van Mathieu en Wout in de Strade? Enfin, terug naar de realiteit.

Het verkeerslicht weer op Caja Rural groen zet de tocht zich voort. Ik was net niet nieuwsgierig genoeg om mijn podcast van de oren te doen en de Aftershokz uit te zetten, maar bleef voor de zekerheid toch nog even achter het duo hangen. Was het de gematigde vorm van de dag, een uit de hand gelopen route of toch de wind die voor een semi-hongerklop had gezorgd en deze dame tot tranen wist te roeren? De Woerdense Verlaat, normaal decor van rustig asfalt en fijne bochtjes, had plaatsgemaakt voor een real live theaterstuk met meer wisselende decors dan bij de Soldaat van Oranje. Er werd cadans 50 gereden, en toen weer 100, er werden bidons gewisseld, schouderklopjes uitgedeeld, inhoud uit achterzakken overgeheveld en zelfs geduwd. Het ouderwetse stevige handje in de nek was terug van weggeweest. Een wervelend schouwspel zonder commentaar. De wind was prima om tegenin te fietsen, maar net te straf om wat zalvende woorden mee te pikken. Wat overbleef was Michel Wuyts achtige gebrom, zo monotoon dat de kleine steentjes op het asfalt werden verguisd als hij voorbijfietste.

Het schokschouderen van zijn vriendinnetje kon op dit moment door van alles komen. Moedeloosheid, snikken, stoempen tegen de wind. Ik zal het nooit weten. Maar niets was deze jongen te gek om zijn vriendin vooruit te stuwen en in de schoonheid van het wielrennen te laten geloven. En dat wist zij gelukkig ook. Net voorbij de Alpaca boerderij in Wilnis ving ik in een glooiende bocht een glimlach op van de dame die eerder nog biggelende zoutgevulde tranen over de wangen had lopen. Gedragen door de wind vielen de woorden: ‘’ Thanks Frans, fijn dat je zo behulpzaam bent’.

Tuurlijk! Dit had ik kunnen weten. Frans. Het kan niet anders dat deze knul, zo niet dan toch, een afstammeling of vernoeming is naar Frans Verbeeck. Och lieve Frans. Wanneer Eddy Merckx en Roger de Vlaeminck net een paar jaar eerder of later geboren zouden zijn, was Frans de grootste Belgische klassieke renner ooit geweest. Maar liefst 17 keer wist Frans Verbeeck het podium van een klassieker te halen in de jaren 70. Goede kop, sterke benen, maar bovenal een hele lieve man. Zo eentje die iedere vrijdag bloemen meeneemt voor zijn vrouw. Zo een man die standaard zijn laatste boterham of bidon weggeeft ook al zit hij zelf tegen een hongerklop aan. Zo een man die ’s avonds per ongeluk eerder thuiskomt om zijn vrouw in functionele houding aan te treffen met de buurman en dan nog een extra dekentje pakt om ervoor te zorgen dat ze het niet koud krijgen. Zo een man die de hele winter keihard traint, in de vorm van zijn leven is, maar zich vergeet in te schrijven voor een wedstrijd omdat hij een brief voor iemand aan het posten is. Lopend welteverstaan, want hij heeft zijn fiets aan een vreemde uitgeleend. Frans is eigenlijk te veel grootheid voor een knecht, maar te lief voor een onoverwinnelijke kopman. Frans is vooralsnog de enige renner die tijdens zijn carrière één jaar ploegleider is geweest, ook daar dienstbaar als geen ander, om vervolgens de profcarrière weer op te pakken. Maar ook Frans is wel eens moedeloos. Zoals in 1975 bij de Ronde van Vlaanderen nadat ene Eddy voor de zoveelste keer het feestje heeft verpest.

Na winst bij de E3 staat hij superscherp aan de start van Vlaanderen. In Gent-Wevelgem en Luik-Bastenaken-Luik moest Frans het onderspit delven, maar vandaag in de Ronde moeten en zullen de rollen omgedraaid zijn. Merckx rijdt weg op de Muur, Frans haalt hem bij. Met gemak. Frans zou later zeggen dat hij de benen van zijn leven had. Totdat Merckx nog een keer bijschakelt en op een reuzenverzet demarreert. Frans kon ‘hem’ nog heel even volgen, maar hij reed al 100km voor het peloton uit en kon niet meer aanhaken. Merckx reed zo bij hem weg. Arme Frans. Eenmaal over de finish is hij de wanhoop nabij. Hij weet het even niet meer. De man die altijd alles aanpakt, en iedereen op een lach trakteert, is even moedeloos. Wanneer interviewer Fred de Bruyne na afloop vraagt hoe dit heeft kunnen gebeuren reageert Frans met woorden die Vlaamse koersfanaten in het café nog altijd graag ophalen; “Het is ongelooflijk Fred hoe dat ‘ie rijdt. Ge kunt dat niet zeggen. Goh, ik heb formidabel afgezien. Ge moe ‘t zeggen gelijk het is hè…Godnondeju, Fred jong, hij rijdt gewoon vijf per uur te rap voor ons. Ik weet niet wat dat is.

De uitspraak van Frans Verbeeck is symbool geworden voor alle machteloze renners die geweldig hebben gereden, maar aan het einde van de rit toch met lege handen staan. Je kan zo hard trainen, zo goed zijn, en toch stuiten op iemand die beter is. Ook dat is wielrennen. Misschien wel juist.

Hoe het verder is afgelopen met Frans? Die heeft nog een paar keer vol ongeloof, maar met lege handen gestaan, alvorens hij zijn carrière afsloot met winst in de Brabantse Pijl. Daarna is hij directeur van Vermarc geworden, de kledingsponsor van onder andere Quick-Step. En naar verluidt altijd behulpzaam en fraai gebleven.

Komende week gaat de trainingsintensiteit weer langzaam iets omhoog en staan er drempeltrainingen op het programma. Een fragiele grens waar we in blokjes net onder, op en boven het omslagpunt gaan duiken. En ook al heb je het zwaar of win je niet. Stel je dienstbaar op. Naar jezelf en anderen. Wees fraai. Fraai als Frans.

Geschreven door WattCycling trainer Boyd ‘El Tractor’ Welsink
Ook een onverwoestbare tractor kan wel eens sputteren