Column: Later duurt steeds korter…

Het is inmiddels diep december: de maand van vrienden en (schoon)familie, van terugblikken en vooruitkijken, en misschien ook wel van een beetje bezinning. En dat laatste heeft dan weer invloed op al het voorgaande. Een goed moment om te bedenken welke opvattingen of gewoontes al struikelend, sprintend, vallend en klimmend, moeten worden vastgehouden of juist losgelaten komend fietsjaar.

Ook al is januari de slechtste maand om te starten met een nieuw al dan niet goed voornemen kiest het gros van de mensen hier toch voor. Ik ben er nog niet uit of dit een gezonde vorm van rebellie is of een stelselmatige vorm van zelfkastijding. Zeker is dat het nieuwe jaar een bron vormt voor avontuurlijke plannen, sportschool abonnementen en impulsaankopen.

Natuurlijk kan het geen kwaad om jezelf uitdagende doelen te stellen voor het nieuwe jaar. Maar de vorm van een voornemen startende op de eerste dag van een nieuw jaar is daarvoor niet ideaal. (Behalve voor jou natuurlijk. Jij bent de uitzondering op de regel. Niet verder vertellen).

Laten we beginnen met een eenvoudig voorbeeld: wanneer je de eerste keer de chips of chocola laat staan na een taaie WattCycling training is dat nog eenvoudig. Net zoals je frequentie verhogen om twee of drie keer in de week op de Wattbike te stappen. De beloning is dan een goed gevoel dat hoort bij het bereiken van je doel: je bent trots op jezelf en voelt je een potentiële superheld à la phillipe.

Nu is een goede daad verrichten vrij makkelijk; de gewoonte ontwikkelen om dat consequent te doen is dat zeker niet. Na verloop van tijd wordt de euforie namelijk steeds minder en is er meer wilskracht nodig. Het ‘belonings-gevoel’ neemt immers af omdat het ‘normaal’ is geworden en je hoofd steeds minder beloning ervaart. Op deze manier is menig potentieel Tour de France winnaar gestrand als een Girardengo in ‘La Primavera’ in de tweede of derde week van januari.

Daar komt nog eens bij dat voornemens voor het nieuwe jaar een ‘ding’ zijn. In de wandelgangen ook wel het ‘We-doen-het-allemaal-in-grote-getalen-dus-het-zal-wel-goed-zijn’ effect genoemd. Een fantastisch mechanisme dat al jaren roddelbladen, populatiegroei, alcohol gebruik en Linda de Mol tv-programma’s, met Linda de Mol, powered bij Linda de Mol, in stand houdt. Dit zorgt er helaas voor dat het nog minder waarschijnlijk is dat een goed voornemen zal slagen. Waarom?

Door alleen al je voornemen te noémen aan anderen, oogst je (on)bewust alvast hoop op sociale erkenning (‘Wauw, wat goed zeg!’), zonder dat je er ook maar iets voor hoeft te doen. Hiermee neem je een ‘gratis’ voorschot op de bewondering, waardoor het daadwerkelijke begin onherroepelijk tegenvalt.

Om de druk nog groter te maken plakken we er ook nog eens een datum aan vast; per 1 januari. Is het wel zo SMART aan iets te beginnen op een brakke woensdag? Of is donderdag 2 januari ook oké? Lekker, je nieuwe voornemen beginnen met uitstel en daarmee de eerste teleurstelling. Al afhaken voor er aangehaakt is heeft nog nooit een wielrenner aan een overwinning geholpen kan ik u vertellen. Wat mij betreft zijn voornemens dan ook weinig meer dan uitgestelde plannen. En we weten allemaal dat van uitstel doorgaans afstel komt.

Ik zou jullie dan ook graag meenemen in een wereld van broos denken, waar tijd de plaats van geld inneemt als currency, mensen bomen behandelen alsof het Wifi-spots zijn, en bedoelingen en intenties alleen gaan tellen als ze ook daadwerkelijk tot uitvoering komen. Hierin bestaan weinig tot geen voornemens, maar is de dagelijkse alledaagsheid in al zijn veelvormigheid en mysterieuze vernuft, net zo legendarisch als een mythisch verhaal uit het grote wielerklassieker boek. In andere woorden; iedere dag is genoeg reden op zichzelf om (goed) te doen.

Laat me jullie, met dit in het achterhoofd, dan ook fantastische dagen wensen. Niet voor in het nieuwe jaar, maar voor vandaag al. Dagen waarin we onszelf relativeren en om onszelf lachen. Dagen waarin we meer vragen en luisteren dan praten. Dagen waarin we niet wachten tot het kerstdiner (lees: een eetkamer vol sterfelijke mensen, waarvan de een iets sterfelijker dan de ander, allemaal op zoek naar een eigen vorm van liefde, aandacht, compassie en voldoening) om samen te eten. Dagen waarin de postbezorger gedurende het hele jaar een warme koffie, vriendelijke groet of fooi kan krijgen.

Dagen waarin de tijdelijkheid der dingen wordt geaccepteerd en het alledaagse daarmee wordt geherwaardeerd tellen meer dan welk groot voornemen dan ook. Begin daarom vandaag. Bijvoorbeeld met de Turkey Ride bij WattCycling. Want hoe mooi voornemens ook kunnen klinken: Later duurt steeds korter…

Geschreven door WattCycling trainer Boyd ‘El Tractor’ Welsink
Ook een onverwoestbare tractor kan wel eens sputteren

Wil je ook trainen bij WattCycling, maar nog geen lid? Volgende week organiseren we ook veel leuke trainingen. Doe een introductietraining en ervaar ook de meerwaarde van de WattCycling trainingen!