The Secret Squirrel Club (column)
Het was Leeuwenkoning ‘Il Re Leone’ Mario Cipollini die ooit zei ‘’Als ik geen professioneel wielrenner was geweest, dan was ik pornoster geworden.’ In zijn carrière heeft ‘Super Mario’ weinig gebrek aan zelfvertrouwen gekend. Met 191 overwinningen in 16 koersjaren en tevens grondlegger van de lead-out heeft hij ook aardig wat eremetaal en credits verzameld om een voetstuk van te maken.
Een voetstuk vol controverse rondom ronde missen, zijn voorliefde voor happy hardcore, maar ook absoluut zijn extravagante kledingstijl op de fiets. De handgemaakte skinsuits met tijger en zebra print staat bij menig wielerliefhebber op het netvlies en hij laat nog altijd menig vrouwenhart sneller kloppen dan die van Mathieu van der Poel in de eindsprint van de container cup.
De bike-in kasten van wielrenners zijn jarenlang gedomineerd door klassieke merino wollen shirts. De oranje Molteni van Eddy Merckx ademt niet alleen nostalgie, maar absorbeert zweet ook beter dan katoen, en werd daarom zeer gewaardeerd. Echter, wanneer het warm is en je aardig zweet vult de wol zich als een soort waterballon onder de kraan. De stof begint als een natte zak om het lichaam te hangen en vult zich verder met zoute en zure geuren die horen bij een lange rit. Qua gewicht en aerodynamica suboptimaal. De sierlijke doch knoeperd harde optredens van Mario Cipollini op de catwalk van de eindsprint hebben gezorgd voor een versnelde introductie van een outfit van polyester en lycra waar we nu menig MAMIL in rond zien toeren.
Een belangrijke rol in deze ontwikkeling is weggelegd voor een man die een samensmelting lijkt te zijn van innovatie, aerodynamica en Graham Obree; Chris Boardman. Een man die, dankzij zijn hunkering naar perfecte pacing, materialen en aerodynamica, jarenlang ongenaakbaar is geweest bij tijdritten en uurrecords. Toen Boardman in 2000 zijn succesvolle carrière wilde beëindigen, werden zijn werelduurrecords ongeldig verklaard omdat hij het record op een speciale tijdritfiets met speciale kleding had verbeterd. In dat najaar viel hij daarom nog één keer het record aan, op hetzelfde type klassieke fiets als Eddy Merckx in 1972. Hij verbeterde het record met een krappe 10 meter.
Persoonlijk getergd en verbeten door het vasthouden aan tradities drong zich een verlangen op hier constructief verandering in te brengen. Enkele jaren trok Boardman de wereld over langs fabrikanten van frames, kleding, wielen, schoenen, etc op zoek naar verbeteringen. Het was vlak na de Olympische Spelen van 2004 dat dingen op hun plaats begonnen te vallen. Met Sir Bradley Wiggins en Chris Hoy hadden de Britten redelijk gepresteerd, maar toch werden ze gezien als ‘’Kings of the Qualifiers’ die tekortkwamen als het om de echte knikkers ging.
In een Starbucks vlak naast de Universiteit van Southampton kwamen onder andere Wiggins, Hoy, Brailsford, een groep bewegingswetenschappers, inspanningsfysiologen en dus Boardman samen om te kijken hoe ze met marginal gains van dit imago af konden komen. The Secret Squirrel Club was geboren met Boardman als Head of Stuff.
Er kwam geld beschikbaar, werd een speciale windtunnel gebouwd en tot aan de Olympische Spelen van Londen in 2012 zijn er 28 grote projecten gerealiseerd. Een van die projecten was een aerosuit pak voor Bradley Wiggins, die ervoor zou zorgen dat hij minder luchtweerstand zou ervaren en makkelijker zijn pacing vast kon houden. Exact 57 versies van dit pak zijn er gekomen, waarvoor meer dan 30 verschillende materialen zijn gebruikt. Zowel bij de tijdritten in zijn winnende Tour de France van 2012 als bij het werelduurrecord in 2015 reed Wiggins uiteindelijk in een van die pakken.
De Secret Squirrel Club durfde verder te kijken dan de traditionele wielersport en ging samenwerkingen aan met de formule 1, lucht en ruimtevaartorganisaties en het leger. Veel van deze partijen, zoals McLaren, wisten niets van fietsen en visa versa. Maar juist deze combinatie van onwetendheid en expertise was het ideale huwelijk om de traditionele fietsgrenzen op snelheid te breken.
Wat er sindsdien uit de geheime eekhoorn kokers is gekomen blijft soms wat onduidelijk en geheim, maar de opmars van het Britse wielrennen is bij die Starbucks ingezet. Wat we wel weten is dat Boardman en Brailsford wat naar de achtergrond zijn getreden, Mark Cavendish zijn carrière grotendeels zegt te danken aan dit clubje, en dat Simon Smart regelmatig wordt gesignaleerd. U weet wel, de aerodynamicus achter Enve wielen en de Scott Plasma fiets.
Volgens Simon is hard fietsen een sport van fysieke kwaliteiten en aerodynamica, die samen tevens voor een psychologisch voordeel zorgen. Wanneer je eenmaal snelheid kunt maken is het zaak deze zo lang en efficiënt mogelijk vast te houden. Als geheime eekhoorns het zeggen, zal het wel waar zijn. Daarom leggen we bij WattCycling de nadruk komende week op verschillende pacing strategieën. Dus trek je aerodynamische panter-pak uit de kast en zorg dat je erbij bent!
Geschreven door WattCycling trainer Boyd ‘El Tractor’ Welsink
Ook een onverwoestbare tractor kan wel eens sputteren
