De Juiste Soort Reputatie

Heel België was ervan overtuigd: er is een nieuwe Eddy Merckx. Met elke trap die hij deed groeide het geloof en de overtuiging dat Remco ‘Eddy’ Evenepoel het wonderkind op wielen was waar onze zuiderburen sinds 1978 op wachten. De gedroomde opvolger van Lucien van Impe, als laatste Belgische winnaar van de Tour de France was eindelijk daar. De overwinningen kwamen sneller dan zijn baardgroei en zijn reputatie ging misschien nog wel harder. De Kannibaal van Schepdaal was geboren en verbijsterde, verwarde, verweesde en verpletterde alles wat op zijn pad kwam. Tot 15 augustus 2020. Een stuurfoutje in de afdaling liet vriend en vijand zes tergende minuten lang hun adem inhouden. Iets waar meervoudig World Cup-winnaar in het ski mountaineering en kersverse BORA-renner Toni Palzer nog moeite mee heeft, ondanks zijn onmenselijke VO2max van 92ml/kg/min. Bij zijn valpartij brak er fysiek en mentaal het nodige, maar zijn reputatie bleef ongeschonden. Nu een kleine 9 maanden later staat Evenepoel aan de start van zijn seizoensdebuut in de Giro d’Italia. Niet alleen als deelnemer, maar als een van de topfavorieten voor de eindoverwinning! Hoe dat kan? Lees verder…

De 104^e editie van de Giro d’Italia staat op het punt van beginnen. Het peloton maakt zich klaar voor een bijna 3.500km lange tocht over uitgestrekte vlaktes en welgeteld 57 bergpassen. En nog voordat er ook maar iets van energie, inspanning of vaardigheid op Italiaanse bodem is getoond heeft Remco Evenepoel een dusdanige indruk gewekt dat hij zich tot de kanshebbers voor de winst mag rekenen. Al weken staat de Belgische media bol van de parcoursverkenningen, eventuele vaccinaties en het al dan niet kopmanschap van de nationale hoop. Flinke verwachtingen voor een manneke van 21, net 170 centimeters lang en krap aan 60 kilo. Helemaal als je bedenkt dat hij sinds zijn val geen koers meer gereden heeft. Hoe komt hij dan toch aan deze reputatie?

Nu de indruk die we van onszelf achterlaten overal en altijd kan blijven bestaan lijkt reputatie relevanter en belangrijker te zijn geworden dan ooit. De mens is altijd al gevoelig geweest voor het oordeel van anderen natuurlijk, maar door alle Uber Taxi’s, Thuisbezorgd restaurants, Airbnb’s en Podcasts (het laat mij koud natuurlijk, maar vijf sterren zou wel fijn zijn. Alvast bedankt) lijkt de betrouwbaarheid en indruk die we achterlaten steeds bepalender voor ons functioneren. En hoe bedrieglijk indrukken en armzalig oordelen ook kunnen zijn, we blijven maar al te graag rondjes fietsen in het sociale doolhof op zoek naar een bidonnetje bewondering of een reepje respect.

Dat andermans oordeel ons onzeker kan maken of dat we onze eigen wereld beperken wanneer we te snel oordelen nemen we voor lief, omdat een oordeel ook zorgt voor verbinding, betekenisgeving en misschien wel een goede reputatie. Maar wat is er nodig voor een goede reputatie? Als we iemands reputatie beoordelen, voorspellen we in feite hoe die persoon zich onder bepaalde omstandigheden zal gedragen. Door innerlijke spanningen, omgevingsfactoren en de tegenstrijdigheid die we als wielrennende mens kennen is dat niet eenvoudig. De eerste dag waarop mijn gevoel, denken en gedrag feilloos samenvalt moet volgens mij nog komen. Dus misschien moeten we het omdraaien; wat wordt er geraakt als mensen twijfelen aan je reputatie? In veel gevallen zal dat uitdraaien op wanneer er vraagtekens worden geplaatst bij je intentie en competentie. Deze twee polen wekken de indruk dat je een goed mens bent en goed bent in wat je doet. Ze maken je een warm en kundig persoon. De meest ideale reputatie is ongetwijfeld het streven naar beiden, omdat je dan geliefd en gerespecteerd kan worden, maar als ik zou moeten kiezen dan zou ik voor de warme intentie gaan. Want gebreken in de warme betrouwbare, oprechte, goede, behulpzame intentie is potentieel schadelijk voor anderen. En een gebrek aan vaardig vermogen of doelmatige competenties is in veel gevallen vooral vervelend voor mezelf.

Terug naar Evenepoel. Hoe kan zo een manneke de reputatie van potentiële volksheld blijven dragen zonder zijn intenties voor de Giro uit te spreken en zijn competenties te tonen in revalideren in plaats van wielrennen?

Wanneer we de klassieke held in films, boeken en het echte leven ontleden is dat doorgaans een persoon die de onwaarschijnlijke balans tussen deze twee polen weet te bereiken. Wanneer we de renner Evenepoel in dit klassieke patroon plaatsen blijft het volgende script over en wil ik bij deze graag het patent op de verfilming shotgunnen.

De kleine Remco, toen nog voetballer, verruilt de jeugdacademie van PSV en Anderlecht voor die van KV Mechelen. Een lijn zo dalend als de afdaling in Lombardije brengt hem van het veld, via de reservebank, naar een nog groter zijspoor: de tribune. Overlopen van frustratie en ongenoegen vergrijpt de puberende atleet zich op een zonnige doordeweekse middag aan iets buiten het voetbal. Geen drank, geen drugs, maar de racefiets en WattCycling kleding van zijn vader. Evenepoel senior komt laat uit zijn werk en ziet bij thuiskomst zijn oude racefiets in de hal van hun bescheiden woning in Schepdaal staan. Met enige verbazing pakt hij de fiets om deze terug te zetten in het schuurtje wanneer zijn oog op de teller valt. 120 kilometer met een gemiddelde van 34,7 kilometer per uur. Evenepoel senior weet hiermee genoeg, maar Remco nog niet. Hij zit tobbend op zijn kamer, zoekende naar een manier om aan zijn malaise te ontsnappen.

Wanneer we even doorspoelen komen we aan in het jaar 2021. Remco Evenepoel zit met een select gezelschap in de kopgroep richting de top van de Passo Pordoi. Ondanks wat schakelproblemen en een fietswissel weet hij van voren te blijven. De tegenslagen in zijn verleden hebben hem mentaal gehard. Hij wil eigenlijk demarreren, maar ziet in het schaarse publiek een klein meisje op krukken. Het doet hem denken aan zijn eigen revalidatie en de pijn van de gebroken bekken. Hij onderdrukt zijn klimmersvaardigheden en overwinningsdrang om in al zijn warmte en goedheid het meisje van een bidon en handtekening te voorzien.

Precies op dat moment demarreert Aleksandr Vlasov. De Rus in Kazachstaanse dienst is zo meedogenloos als Ivan Drago uit de Rocky film en probeert Evenepoel met zijn goede intenties te slachtofferen. Deze mensonterende provocatie van de slechterik doet iets opborrelen bij de aanstaande held wat zijn weerga niet kent. Remco schakelt bij en gaat met zo veel geweld op de pedalen staan dat het asfalt onder zijn banden vandaan brand als het vuur in zijn hart. Al zijn vaardigheden en competenties uit goede en slechte tijden komen samen in deze aanzet en hij slaat een onoverbrugbaar gat. Een roze trui op het podium, een standbeeld op het plein in Schepdaal en een perfecte speech tijdens de Sportman van het jaar verkiezing waarin hij zijn vriendin ten huwelijk vraagt volgen. Een vereniging van warme intenties en koude competenties in een lycra jasje. Hatsa, de Oscar voor beste script is in ieder geval binnen.

Of het ook zo gaat lopen is altijd maar de vraag natuurlijk. Maar van mij, als neutrale liefhebber, mag het.

Dat hij naar Italië afreist met goede intenties als knecht voor Almeida. Dat hij verstopt in het peloton geniet van de zweetdruppels op zijn armen. Dat hij kippenvel krijgt van de zon op zijn gezicht en de smaak van Toscaans grind in zijn mond. Dat het schuiven van zijn banden in de haarspeldbochten over brakkig asfalt resoneert als de mooiste muziek die hij zich kan voorstellen. Dat iedereen in zijn omgeving zich bevoorrecht voelt om getrakteerd te worden op plaatsvervangend plezier van het feit dat Evenepoel weer op de fiets zit. En niet zomaar op zijn fiets zit, maar zo ongelofelijk mooi een eenheid met het carbon vormt dat de vogels even stoppen met fluiten om in stilte te genieten van het gezang van een voorbijrazende S-Works. En dat hij zich in de laatste loodzware week van de Giro ontpopt als held die zowel de intentie als de competentie bezit. Dat hij iedereen op een hoop fietst en wanneer hij solo richting de meet gaat nog even naar zijn heup wijst als herinnering aan het malheur. Misschien nog een paar keer hooghouden met zijn opgerolde windjack als knipoog naar zijn oude voetbaltrainer. We gaan het meemaken. Hij heeft in ieder geval de juiste ingrediënten om zijn reputatie is potentiële held waar te maken.

Komende week staat de training bij WattCycling in het teken van techniek. Hier mee aan de slag gaan is een prachtig samenspel tussen de intentie deze te verbeteren en de competentie dit ook daadwerkelijk te kunnen doen. Soms helt het iets meer naar het een, soms juist weer naar het ander. Maar één ding is zeker, het begint bij op de fiets stappen en doen. Want de reputatie van held krijg je niet zomaar.

Geschreven door WattCycling trainer Boyd ‘El Tractor’ Welsink
Ook een onverwoestbare tractor kan wel eens sputteren