De perfecte koersbroek (bestaat niet) (column)

Het wielrennen barst van de Bermudadriehoeken. Dat is geen plek waar alle ooit van de radar verdwenen fietsers zich verzamelen, maar het is een moment in tijd. Een moment in tijd waarin je in de slipstream van een adrenaline rush van het ene wielermoment naar het andere zweeft. Een moment van stilte en gewichtloosheid waarin je even kan verdwijnen zonder iets belangrijks te missen. Vlakke etappes die geheid gaan uitmonden in een eindsprint bevatten vaak zo’n Bermuda moment. Wanneer de ontsnappers zijn bijgehaald, maar in het peloton nog geen sprinttreinen worden gevormd, weet je dat er een moment is aangebroken waarin niets gaat gebeuren. Dit is het moment om nog even het toilet te bezoeken of nog één bak koffie te zetten voordat het vuurwerk aan wattagegeweld gaat losbarsten.

Eén week per jaar liggen de verhoudingen wat dit betreft anders. Eén week per jaar is het als liefhebber van de koers 24/7 aanklampen, afzien, scheelzien, proberen te volgen en bijblijven. En dat is de week vóór de Ronde van Vlaanderen. Van het Nieuwsblad tot aan de Standaard en van de Gentenaar tot aan Sporza. Alles draait om De Ronde. Klimaatproblemen, COVID-19 cijfers en potentiële regeringen verdwijnen in de Bermudadriehoek, maar alles omtrent de ronde is relevant en blijft overeind. Dagelijks is er een uitzending op Sporza van Extra Time Koers waarin wieleropperhoofden als Tom Boonen en Jan Bakelants hun licht door de wielerbril laten schijnen. Het programma loopt steevast uit, en wordt ook nog eens twee keer per dag op de zender herhaald. Bij de voorbeschouwing van de voorbeschouwing van de voorbeschouwing kan je eigenlijk al geen minuut missen, want dan zit je in de chasse patate en beleef je de koers sub-optimaal. Een week lang heb ik geleefd van restjes uit de krochten van de voorraadkast, nachten doorgewerkt om overdag bij te kunnen blijven en in de veronderstelling geleefd dat het voortbestaan van de mens niet het beste benadrukt wordt in de weergaloze nieuwe documentaire van Instagram koning David Attenborough, maar in zijn totaal afhangt van de kleur koersbroek van Mathieu van der Poel.

Van briljante tactische zet tot de kleur van het Nederlandse wielrennen, eigenlijk alles werd aan de koersbroek opgehangen. Het is maar goed dat de broek bretels heeft, anders zouden deze zeker zijn afgezakt. Waar een Belgische oud premier met coronabesmetting op de IC en een bericht dat Karen graag Kathleen wilde blijven zien samen konden rekenen op 27 liefdevolle reacties was een reactie van ene ‘’AertPoel_volger88’’ op de voorspellende waarde van de witte koersbroek goed voor 863 reacties. Zelf heb ik de hele week gekozen voor een grijs jogging exemplaar. Een katoenen jogging chill pants van soepel vallende zware kwaliteit. Zo eentje die je aankijkt als je de kast opentrekt en je bijna smeekt om alsjeblieft aangetrokken te worden. Vers gewassen met Zwitsal wasverzachter voelt het aantrekken, leven, of eigenlijk wonen in deze broek dan ook alsof Puck Moonen en Sophie de Boer over mijn hoofd kriebelen terwijl Jari Litmanen vraagt of ik op zijn hond wil passen.

En toen was het zondagavond. Een waanzinnige Ronde op zijn eind. De vrouwenkoers, Ajax en een Giro etappe om van te smullen als extra kersen op de taart. De verschillende schermen worden uitgezet en opgeborgen. En dan overvalt het me. Een licht gevoel van leegte. Wat nu? Ik heb me de hele week blindelings laten leiden door een witte koersbroek die centraal leek te staan in het universum. Ik heb gedurende de voorbeschouwing en tijdens de Ronde zo tegen de renners opgekeken dat ik eigenlijk een beetje vergeten ben hoe ik ook alweer mezelf moet zijn. Ben ik, zoals mensen goeroes, religies, popsterren en influencers volgen, nu verworden tot een koers volgeling? Is het de basale menselijke behoefte ergens bij te horen? Zorgt deze samensmelting met de koers voor een mentale fietsstandaard als steunpilaar of ben ik verblind door de weerkaatsing van een maagdelijk witte koersbroek mijn authenticiteit verloren?

Wie wel eens naar links of rechts swiped, een kudo of like uitdeelt zal stellen dat volgen een koud kunstje is. Een nieuwsbrief per mail, een notificatie van een nieuwe post popt omhoog op de telefoon en wielerpodcasts die renners opbellen uit de koers voor een laatste update. Nog nooit zijn we met zo weinig moeite, zo dichtbij geweest. Zonder ons in te spannen kunnen we ons zo ver en diep in het peloton wanen dat het net lijkt alsof we zelf meerijden. Een prachtige ontwikkeling die fantastische inkijkjes oplevert, maar hier schuilt ook een gevaar.

Want nu kan ieder persoon, verscholen achter drie schermen op de bank, reacties van zich afschrijven en in de illusie leven daadwerkelijk ‘iets gedaan’ te hebben. Maar een hartje sturen naar de Instagram van de bloedbank, of hoe dat ook mag werken, is wat anders dan daadwerkelijk bloed doneren. Een account vol TikTok dansjes ‘tegen eenzame ouderen’ is wat anders dan je opa en oma weer eens bellen. Volgen is een werkwoord. Een activiteit. Dit mag enige moeite kosten. Laten we dat niet vergeten.

Het is niet eens zo heel lang geleden dat je als AC/DC fan maandenlang mee ging op tournee. Geruime tijd van huis zijn, baan en relatie op het spel zetten, om als de bliksem een ode te kunnen brengen aan ene Malcolm en Angus. Wie wil weten hoe uitdagend en hard werken volgen kan zijn moet het eens aan de renners vragen die al een week lang in het wiel van Sep Kuss proberen te blijven. De kleine Amerikaan rijdt deze Vuelta net zo lang door tot er nog maximaal vijftien man in zijn wiel hangen. Iets wat hij tijdens de Tour de France ook al deed met mannen als Tony Martin en Robert Gesink. Volgen is dan geen geruisloze duimbeweging, maar luid krakende knieën, hartslagen boven het omslagpunt en poppende longen die zo nu en dan binnenstebuiten klappen door de stuwing van het zuur wat door het lichaam giert.

Nu hebben Acda & de Munnik mij al vroeg het volgende bijgebracht: ‘’Niet iedereen kan een held zijn, er moeten ook mensen gered. De truc is dansen op de gulden middenweg.’’

Je kunt niet altijd gefocust zijn en hard werken. Dan ga je kapot. Focus is een momentopname. Maar mentale weerbaarheid en sterke duurt een mensenleven. Weten waarvoor je iets doet. Weten wanneer je wel en niet volledig a bloc gaat. Dat is dus het ene moment afzien op de Wattbike, en het andere moment tussen drie schermen op de bank. Perfecte volgzaamheid is geen witte koersbroek of grijze jogging variant. Het is het ene moment de actieve held zijn, en het andere moment rustig volgen op gepaste afstand zonder jezelf daarin te verliezen. Het is niet voor niets dat helden als Batman en Spiderman niet 24/7 in hun ‘koerspak’ lopen.

Wie bewust volgt, blijft de negatieve gevolgen bespaard. Blijf op afstand, maar hou elkaar dichtbij. Welke broek je ook draagt. Wanneer we dat allemaal een beetje doen, hoeft er niemand in de Bermudadriehoek te verdwijnen.

Komende week staan de menselijke energiesystemen centraal in alle WattCycling trainingen. Gestuurd door de persoonlijke wattages, zones en toelichting van de WattCycling trainers gaan we bewust die verschillende systemen opzoeken en ervaren. De grens tussen koersbroek en joggingbroek valt namelijk niet alleen af te lezen, maar ook te voelen. Kies je trainingen uit, meld je aan en we zien je in de zaal!

Geschreven door WattCycling trainer Boyd ‘El Tractor’ Welsink
Ook een onverwoestbare tractor kan wel eens sputteren