De Strijd van een Roze Gorilla

Hij werd in 2007 wereldberoemd toen hij uit zijn verblijf in Diergaarde Blijdorp ontsnapte; Bokito. De gorilla overleefd afgelopen maand op 27-jarige leeftijd. Volgens zijn verzorgers was hij rustiger geworden, het ontsnappen moe, maar zal hij de geschiedenisboeken in gaan als één van de bekendste gorilla’s ter wereld. ‘’Een van de’’ suggereert dat er meerdere gorilla’s zijn die een plekje in de geschiedenisboeken innemen. En wat mij betreft is de sterkste van allemaal een gorilla uit Oost – Duitsland. Lees verder!

Geboren en getogen in Kritzmow, een grijs Oost-Duits voorstandje van Rostock, groeide Andre op in een eenvoudig arbeidersgezin waarin één ding duidelijk was: Je kunt iets bereiken als je er hard voor werkt. In het geval van de familie Greipel was het in de eerste plaats hard werken voor brood op de plank. Brood waarvan kleine dré-tje als snel uitgroeide tot Andre. In de pubertijd had Andre prima kunnen bijverdienen als massieve sloopkogel, maar hij koos voor lokale fietsvereniging PSV Rockstok, waar al snel blijkt dat Greipel een bijzonder männlich is met aanleg voor snelle vezels. Op zijn 11^e moet hij al naar het lokale herenmode huis om broeken te kopen die zijn moeder dan in de breedte kan aanpassen. Dezelfde moeder die ook zijn broodjes pindakaas smeert voor tijdens de koers. Andre is een familiemens. Wat staat er op zijn website bij hobby’s? Familie. Zijn lievelingseten? Zelfgemaakte aardappelpannenkoeken van zijn oma. Vrouw? Tina, ontmoet op de basisschool en eerste kind op zijn 21^e. Favoriete tv-programma? The Voice of Germany met Tina op de bank. Beste vriend? Mama.

Greipel groeide uit tot formaatje Dampfwalze en trapte menig trapstel en frame doormidden door zijn buitengewone krachtige en fenomenaal harde trappen op de pedalen. Maar een zacht moederskindje zou hij altijd blijven. Waar sprinters bekend staan om hun vurigheid op en naast de fiets, was Greipel eigenlijk te zacht voor een sprinter. Geen grote mond zoals Cavendish, zich doldwaas gedragen als Bouhanni of met zijn fiets gooien als Marcel Kittel. Ook de podium of jodium fratsen van een Groenewegen waren niets voor Greipel. Meestal vol in de wind aan de andere kant van de weg, maar wel net harder dan de rest. In totaal zou hij 172 (!) UCI-overwinningen binnenslepen en zich bij een illuster gezelschap renners voegen welke in iedere grote ronde een etappe wist te winnen. Een lijstje waar voormalig wereldkampioen Mads Pedersen zich sinds afgelopen week ook bij mag voegen. Andre Greipel was, en is, een zachte klasbak met de bouw van een gorilla. Iets wat hem in 2017 opbrak…

Nadat hij in de Tour van 2015 de zinderende waaieretappe op Neeltje Jans wist te winnen door mannen als Sagan, Cavendish en Cancellara er keihard op te leggen, volgden nog drie buitengewonde kabinetstukjes die Tour en het jaar daarop het Duits kampioenschap en meerdere zeges in de Giro. Als een losgebroken Bokito sprintte de Duitse krachtpatser alles op en hoop, tot het verschrikkelijke nieuws eind 2016. Zijn geliefde moeder kwijnde steeds harder weg door de zenuw-spierziekte ALS. De man die zijn hele leven alles op kracht bij elkaar heeft geraapt en gewonnen, zag hetgeen wat hem het meest dierbaar was steeds meer kracht verliezen. Hij maakte alle tijd vrij om voor zijn moeder te zorgen, maar de spurtbom had ook verplichtingen naar de ploeg. Want dat was ook familie. In alle koersen waar voor Greipel geen kansen lagen stelde hij zich ook altijd buitengewoon dienstbaar op en verdiende in die familie dan ook veel krediet bij zijn ploegmaats. Maar de ploegleiding drong aan toch echt in mei 2017 naar de Giro te trekken…

En ook al was hij liever thuis bij zijn moeder gebleven, hij stond aan de start. In de tweede etappe wist hij zich op kracht en met een cadans van rond de 60 over alle heuvels heen te slepen en zat er nog bij toen de koers onverwachts uitliep op een massasprint. Het was een chaotische sprint met Jasper de Buyst als nieuwe lead-out, Gaviria en Ewan die elkaar in volle vaart raakten waarbij Ewan uit zijn pedaal schoot, en een Geraint Thomas die ook mee spurtte om de boni’s. Maar te midden van de chaos was er één beest die rechtdoor ging. Topsnelheid 76,8 kilometer per uur met een peak power van 1655 watt. Alle kracht gecombineerd met de giftnudel van een klote jaar spurtte Greipel sneller dan een Ferrari. Letterlijk overigens; want Roberto Ferrari werd tweede. De gorilla brak weg uit het peloton en pakte niet alleen de ritzege, maar ook het roze.

En daar stond hij dan. In een roze trui die niet dicht kon vanwege zijn enorme borstomvang op het ereschavot. Bloemen, Italiaanse opzwepende muziek, de overwinningskussen van de rondemissen bleven maar komen. De ene nog mooier dan de ander, de andere kus nog zachter dan de ene. Met rode lippenstift op de wangen, bloemen in de lucht en een megafles champagne van de sponsor in de hand stond daar een man die het liefst bij zijn moeder was geweest. Hij stak zijn armen breeduit, waarmee hij het podium aardig vulde, en stak beide duimen in de lucht. Maar zijn ogen spraken anders. Trots, maar verdrietig, Vervuld, maar leeg. Strijdlustig, maar machteloos. Als een gorilla die de beste versie van zichzelf probeerde na te apen. Maar je kan Dé Gorilla niet na-apen. De strijd van emoties viel hem ogenschijnlijk zwaarder dan de wattages waarmee hij kort daarvoor het Italiaanse glibber asfalt in tweeën splitte. Het roze was voor zijn ploeg. Voor zijn familie. Om te laten zien dat je iets kan bereiken als je er hard voor werkt.

Hij zou Milaan uiteindelijk niet halen en half november dat jaar overleed zijn geliefde mutti na een lang ziekbed aan ALS. Greipel reed nog wat kleine koersen om uiteindelijk in 2021 met fietsen te stoppen. Vandaag de dag is de Gorilla zijn strijdlust nog niet verloren. Hij zet zich binnen de wielersport in voor Uvex en Classified, en daarbuiten voor zijn familie en alles en iedereen die hij in zijn armen kan sluiten. En dat is met de spanwijdte van Greipel aardig wat. Er bestaat nog altijd ALS, maar geen wat als. Want bij twijfel bestaat er altijd een kans de strijd aan te gaan. Het liefst met en vóór, en met een ander. Vraag maar aan dé Oost-Duitse Gorilla.

Geschreven door WattCycling trainer Boyd ‘El Tractor’ Welsink

Ook een onverwoestbare tractor kan wel eens sputteren

Komende week staan alle trainingen in het teken van de Giro d’Italia. De wielersport is een sport die bij uitstek van verhalen, heroïek en onverwachtheden aan elkaar hangt. Voeg daar een stukje Italiaans temperament, wat koffie, hoogtemeters en drama aan toe en men hebbe de Giro d’Italia. Genoeg inspiratie om mee te klimmen, spurten en demarreren dus!