Eddy ‘driekwart’ Bosberg

Wanneer je hoort Ireen denk je al gauw aan Wüst. Sven? Kramer. Rintje? Ritsma. Usain? Inkoppertje. Jari? Niet te missen. Eddy? Merckx! Maar niet een andere Eddy. Die toevallig ook zomaar vier keer de Brabantse Pijl heeft gewonnen en bovenal twee keer de Ronde van Vlaanderen. Een rossige Belg wiens volledige naam; Edwig ‘Eddy’ van Hooydonck vooral de vraag doet oproepen of het toevallig familie is van de Jumbo – Visma voorjaarsknecht Nathan van Hooydonck. Ja dat is hij. Oom welteverstaan. Misschien niet de meest flamboyante oom, maar een prachtig coureur en stijlicoon is het wel. Lees verder!

Trouw. Niet de krant, maar in loyaliteitszin. Iets wat steeds schaarser lijkt te worden in een tijd waarin we alles kunnen swipen, kopen en nieuw danwel meer onnodig vaak aan beter gekoppeld wordt. Nu was vroeger lang niet alles beter, maar verhalen over trouw lijken wel steeds meer verhalen uit het verleden. Zo ook die van Eddy. Als belofte is hij de Valverde van zijn tijd, en wint hij 30 van de 31 koersen die hij start. Verliezen lijkt hij niet te kennen en je vraagt je dan ook af wat er die ene keer misging. Verknocht aan de sport zit hij dagen en dagen op de fiets, en als hij niet fietst, luistert hij naar de sport op de radio. Jan Wauters is begin jaren 80 een Vlaams icoon op de radio die sportcommentaar zodanig in een poëtisch jasje weet te gieten dat het verslavender is dan de truffel therapieën van Thomas Dekker. En Eddy en zijn koptelefoon zijn daar niet van weg te slaan.

Het is de Nederlandse ploegbaas Jan Raas die het talent met zijn voorliefde voor (de) sport op de korrel krijgt en trekt naar het huis van de familie van Hooydonck in Gooreind om een contract naar het sterrenensemble van zijn Kwantum Hallen ploeg te bespreken. De familie is en rep en roer dat zo’n grote meneer die ze alleen van televisie kennen helemaal naar België afreist. Het verhaal gaat zelfs dat de hond dusdanig onder de indruk was dat die bijna stikte in de spaghetti. Want spaghetti stond op het menu, dat werd nou eenmaal gegeten op de avond voor een koers.

Deze avond blijkt een opmaat naar een lange en trouwe samenwerking. Eddy rijdt zijn gehele carrière voor prachtige ploegen als Kwantum Hallen, SuperConfex, Bucklet, WordPerfect, Novell en Rabobank, onder de gevleugelde splinter dunne wielerarmen van Jan Raas. Want waarom een nest verlaten als het veilig is?

Weer even terug naar 1989. Aan de vooravond van de 73^e editie van Vlaanderens Mooiste zetten experts als Rik van Looy, Rik van Steenbergen en Eddy Merckx hun spreekwoordelijke centen in op hun favorieten voor de winst in De Ronde. Vertrouwde namen als titelverdediger Eddy Planckaert (verwarrend al die Eddy’s) verschijnen op het papier en Merckx zet, gezien de barre omstandigheden, zijn geld op de Nederlandse slechtweerspecialist Adrie van der Poel. Over van Hooydonck wordt geen woord gerept, ook al won hij twee weken eerder de semiklassieker Kuurne -Brussel – Kuurne met overmacht. Eveneens, in slecht weer. Want daar komen de pure liefhebbers vaak boven drijven.

In guur Vlaams pokkeweer glibbert en glooit het peloton over het parcours van de Ronde van Vlaanderen tot aan de fameuze Muur van Geraardsbergen waar de Noor Otto Lauritzen er een snok aan geeft. De bonkige Noor, ook altijd goed in slecht weer, krijgt alleen van Hooydonck met zich mee en de rest kan niet meer volgen. Met alle goede bedoelingen en zonder de Woke politie achter me aan te willen krijgen, was Eddy van Hooydonck niet bepaald een kunstwerk op de fiets. Niet alleen hoekig ogend, maar lange ledematen, brede ellebogen naar buiten, veelal net op een andere versnelling rijdend dan de rest en bijna altijd diepe holle ogen onder zijn rossige kapsel met de souplesse van een stofzuiger die achter een drempel blijft hangen. Maar juist die stijl, of eerder het gebrek eraan, samen met de oprechte liefhebberij en het emotionele afzien en genieten tijdens en na de race maakt dat het fijn is om je met hem te identificeren. De liefhebber van het volk zullen we maar zeggen.

Een volk, wat hem samen met de rest van het peloton nog wel stond uit te lachen vlak voor de start. Van Hooydonck verscheen daar in een driekwartsbroek. Een truc die hij had afgekeken bij Eric Vanderaerden, die simpelweg de schaar in een lange koersbroek zette. Een uitkomst voor de jonge coureur bij wie de rechterknie wel eens opspeelde bij koud weer, en een reden tot lachen voor de rest.

Lachen is wat van Hooydonck zelf deed op de Bosberg. De twaalfde en traditiegetrouw laatste heuvel in de koers is de plek waar Eddy op de pedalen gaat staan en zich lostrekt van alles en iedereen. Door het slechte weer en gedaalde moraal komt er geen fatsoenlijke samenwerking in de achtervolging en van Hooydonck komt solo over de meet in Meerbeke. Op 21-jarige leeftijd, uniek in die tijd, weet hij de Ronde van Vlaanderen te winnen. Een kunstje wat hij twee jaar later nog eens over doet, wederom door op de Bosberg weg te rijden. Hij rijdt daar de Belgische god van die tijd, Johan Museeuw, op 45 seconden en sleept zo naast zijn tweede monument ook de eeuwige bijnaam Eddy Bosberg binnen. Een paar weken later rijdt de volledige groep vluchters in de Ronde van Baskenland in ¾ broeken en in de laatste Brabantse Pijl die Eddy zou rijden, zit hij in een kopgroep met ook alleen maar renners met een ¾ broek. Eddy is naast een trouwe markante renner ook een stijlicoon.

Nog voor zijn 25^e wint Eddy d’n rosse driekwart Bosberg tweemaal de Brabantse pijl, Tweemaal de Ronde, Kuurne, Dwars door Vlaanderen en ook diverse ereplaatsen in Parijs – Roubaix, Vuelta, etc maar zijn successen drogen vanaf daar snel op. Hij kan naar eigen zeggen niet meer concurreren met renners die hij de jaren daarvoor wel kon volgen, omdat hij geen epo wil nemen. Hij laat zich daar zelden over uit, ook niet wanneer hij van Johan Museeuw verliest in zijn Brabantse Pijl, wat ook zijn laatste zou zijn.

‘’Daar gaat niks aan te doen zijn volgende week (in de Ronde van Vlaanderen). Hij heeft gisteren Harelbeke gereden en ik gerust en ik kan hem nu al niet kloppen, zou ik hem dan zondag wel kunnen kloppen?’’ zegt hij netjes. Eddy ‘driekwart’ Bosberg won in zijn korte maar desalniettemin illustere carrière meerdere monumenten en nog veel meer wielerharten, maar verloor zienderogen terrein op een steeds verder gedrogeerd peloton. Een stijlicoon met de motoriek van Bauke Mollema, maar met een trouw hart dat hoort bij een leeuw uit Vlaanderen. Aankomende zondag sta ik langs de Bosberg te schreeuwen naar de wielergoden van deze tijd. Met een rood en gifgroen petje van SuperConfex op en een driekwartsbroek aan.

Geschreven door WattCycling trainer Boyd ‘El Tractor’ Welsink

Ook een onverwoestbare tractor kan wel eens sputteren

Komende week staan alle trainingen in het teken van variatie in de koers. Van de Bosberg in de Ronde van Vlaanderen tot aan verwoestende kasseien stroken in Parijs – Roubaix en van ellenlange Scandinavische glooiende wegen in de Styrkeproven tot afsprinten op zijn van der Poels in de Amstel Gold race. Alles komt aan bod, uiteraard gecombineerd met een effectieve trainingsprikkel! Dus trek je ¾ broek aan en kom trainen!