Een Baan van Komen, Gaan en Staan (WattCycling column)

Er zijn mensen die twee keer per dag sporten, drie keer per dag seks hebben, ook nog eens vier boeken in de week lezen…en toch nog klagen. Maakt dat deze mensen zeurpieten, of zitten ze gewoon liever niet in de gevangenis? Het is een kwestie van perspectief. En meer dan eens is een verandering van perspectief nodig om jezelf te kunnen blijven. Zo ook in het baanwielrennen. Lees verder.

De Nederlandse baanwielerwereld wordt de laatste maand geteisterd door wisselvallig weer. Waar Theo Bos met de sporadische oostenwind richting China vertrekt om zijn fiets in te wisselen voor een stopwatch en coach van de Chinese baanwielrenners te worden, vertrok kampioenenmaker Hugo Haak kort na verlenging van zijn contract als donderslag bij heldere hemel als coach van de Nederlandse baansprinters. Als renner, assistent coach en bondscoach is hij twaalf jaar lang actief geweest binnen deze Type II spiervezelrijke tak van sport, maar een disbalans tussen onderbuikgevoel en hoofd zorgt ervoor dat hij zich niet meer voor de volle 100% kan inzetten. Na veel loensen in de zesentwintig spiegelende gouden coach medailles gaat hij op zoek naar een nieuwe uitdaging waarin hij weer volledig zichzelf kan zijn en zijn energie kwijt kan. Iets wat olympisch kampioen en trotste bezitter van vier regenboogtruien Matthijs Büchli ook hoopt te vinden, nu hij de houten latten van de wielerbaan na 14 jaar gaat combineren met het asfalt op de weg. De ultieme droom? Als een wervelwind een Touretappe binnen harken. Een amBEATie die al wat langer als sluierbewolking boven de wielerbaan hing, maar de komende twee jaar in de zonneschijnwerpers nagestreefd gaat worden.

Er lijken zodoende wat oneffenheden in de voor buitenstaanders zo gepolijste velodromen te zitten. Een fascinerend verschijnsel wat menig van ons ongetwijfeld begrijpt of kent. Dat de vorm of de context waarin ons leven zich afspeelt niet in overeenstemming lijkt met wie we eigenlijk of echt (denken) te zijn. Ik heb bijvoorbeeld na een (te) lange relatie wel eens gedacht langzaam enkele essentiële eigenschappen te zijn kwijtgeraakt, waardoor mijn verschijning niet meer leek te stroken met mijn identiteit.

Nu lijkt je identiteit geen op zichzelf staand gegeven te zijn, maar te bestaan in de relatie die je met jezelf hebt. Die relatie krijgt vorm in de interactie met je lichaam (dit zijn mijn klimmerskuiten), met de mensen om je heen (wie wil mij een knuffel geven?) en met de dingen om je heen (hé, die Wattbike staat precies goed afgesteld voor mij). Een dynamisch relatieproces waarin je iets van jezelf gaat verwachten. En met die verwachting ontstaan ook de fietsplannen, klusprojecten, successen, teleurstellingen enzovoorts. Het leven met deze verwachtingen en flexibele identiteit is dan een zaak van veranderen, herzien, meebuigen, verzetten en doortrappen. Het is een dus een kwestie van je eigen fysieke en mentale perspectivistische lenigheid.

Identiteit is daarmee geen feitelijk gegeven, maar een levensrit van verwachtingen, relaties, verlangens en projecties die samen een missie vormen. En een belangrijk kenmerk van een missie is dat er een grote kloof kan bestaan tussen het idee en de uitvoering ervan.

Zo heb ik ooit de missie gehad een stukje Strava kunst te creëren op oudejaarsdag door een rondje te lopen in de vorm van een vuurpijl. Met de spanningsboog van een slappe fietsketting kwam ik dusdanig veel lieve honden, mooie fietsen en fijne bankjes tegen dat het gps-kunstwerk in de verste verte niet op een vuurpijl leek. En toch was het mijn missie om een Strava kunstwerk te maken. Misschien was het een type missie die niet helemaal voor me weggelegd was en had ik een uitdaging van een andere aard moeten zoeken, maar het heeft me zeker drie brakke 1 januari wandelingen gekost om dat te ontdekken. En in de 365 dagen tussen deze momenten heeft het meer dan eens een loopje met me genomen. Dusdanig dat ik er een kort lontje van kreeg. En wanneer je dan eindelijk ontdekt dat je onherkenbaar bent geworden voor jezelf, komt af en toe de realisatie dat het een en ander moet veranderen, zodat je een nieuw mens kan worden om jezelf weer te kunnen zijn.

Al deze flexibele identiteiten, kunnen alleen maar blijven bestaan als ze aandacht krijgen en zo nu en dan vertroeteld en verdedigd worden, omdat ze voor iemand significant zijn. Dit gaat niet alleen op voor mensen, maar reikt verder. Als er geen personen waren geweest wiens identiteit het niet kon stellen zonder het bestaan van panda’s, waren deze immers ook al lang uitgestorven.

Komende week gaan we bij WattCycling aandacht besteden aan onze fiets identiteit in de vorm techniek trainingen. Iets dat voor een wielrenner significant is. Waar ik op het pleintje nog altijd graag Jari Litmanen of Dennis Bergkamp ben, is het bij de HIT training nog altijd mogelijk om de identiteit van Matthijs Büchli aan te nemen in de teamsprint. Maak er een missie van een hogere cadans te rijden dan Theo Bos bij de Allround training en klim in prachtige stijl à la Alejandro Valverde gedurende de D’Huez trainingen. En net zoals in de wielerwereld is het een kwestie van komen, gaan, en als het echt steil wordt gaan staan. En steil, is een kwestie van perspectief.

Geschreven door WattCycling trainer Boyd ‘El Tractor’ Welsink
Ook een onverwoestbare tractor kan wel eens sputteren