Een Tom in goeden doen kan beter (WattCycling column)
Slechts 10 seconden interview was er nodig om Tom Dumoulin in de derde persoon over zichzelf te laten praten. Niet hij, de renner, hij, de persoon, hij, de tijdrijder, kon beter. Maar ‘een Tom’, waarschijnlijk de glorieuze renner van 2017 en 2018, had beter gekund. Nu weten we dat in het verleden behaalde resultaten geen garantie zijn voor de toekomst, en zeker in de sport doorgaans ook nog eens het tegenovergestelde gebeurt van wat je verwacht. Wanneer de voorzitter van Barcelona zegt dat de positie van Ronald Koeman als trainer veilig is, kan je er namelijk vervuilde doping op innemen dat deze nog dezelfde week wordt ontslagen. Koeman is straks na het WK weer bondscoach, een rol die hem naar eigen zeggen beter past. Maar wat is nu beter voor Tom? Lees verder!
Voor de camera van de NOS ging het, inmiddels bijna vertrouwd, over een suboptimale voorbereiding. Niet de knie of het zitvlak, maar de rug speelde parten. Een rug die hij meerdere keren heeft geprobeerd te rechten. Een rug die een rugzak vol lasten en twijfels draagt. Een rug die in elkaar zakt bij het idee van wéér drie weken op een berg zitten voor een hoogtestage. Een rug waar na wat magerdere jaren meerdere mensen op kunnen, maar toch ook aerodynamisch bol en katachtig moet staan voor de tijdrit. Zijn tijdrit. Zijn onderdeel.
En dat die rug wat wiebelig is zagen we al bij de start van de tijdrit op het NK. Balancerend en ruziënd met de starter vertrok hij met zijn voet nog op de grond van het startpodium om na drie trappen hoofdschuddend achterom te kijken. Symbolisch of niet, tekenend was het in ieder geval wel. De man die graag vooruit wil draait zijn hoofd achterstevoren en werpt nog wat boze woorden naar de starter. Zowel de regel om op je gedachte te letten als je alleen bent, als op je woorden te letten als je met mensen bent, snelden aan Tom voorbij.
Vroeger dan gehoopt sloeg de verzuring in de benen en bleek zilver het hoogst haalbare. “Niet slecht, maar het voelt wel als verliezen”, aldus Tom. De man die gesoigneerdheid ademde en als een hedendaagse Hugo Koblet met gel kuif voor het peloton uit raasde, ruikend naar een parfum op basis van limoncello en gesmolten goud, vocht nu tegen zichzelf en de tijd. Lange tijd liggend in het stuur en op een gegeven moment overgevend vanaf de fiets. Voor Tom zelf een teken van nog altijd diep kunnen en willen gaan, voor neutrale omstanders een brokkelig signaal van tegenstrijdige verwachtingen.
Het contrast met de uiteindelijke winnaar, Bauke Mollema, kon bijna niet groter. Als vanouds Mollemalend met één aero oversok omhoog en de ander omlaag ploeterde Bauke razendsnel over het parcours. Op een of andere manier ziet het er altijd uit alsof Bauke per ongeluk in de koers is beland. Ik heb wel vaker het idee gehad dat al zijn kleren in de wasmand zaten, dus hij maar in zijn tijdritpak boodschappen ging doen. En dat hij eenmaal op zijn stadsfiets onderweg naar de supermarkt een beetje in dromerige gedachte verzonken raakte, waardoor hij links afsloeg in plaats van rechts, en zo onverhoopt bij de start van het NK tijdrijden uitkwam. En toen hij daar dan toch was, kon hij net zo goed meedoen. En als je dan toch meedoet, kan je net zo goed alles geven.
Wat vooral opviel is dat Bauke in alle rust kijkt naar hoe iedereen start, stuurt en zijn race indeelt voordat hij aan zijn eigen klus gaat beginnen. Hij laat zich zelden tot nooit gek maken door vooropgezette plannen of verwachtingen. Deze verschillen in houding brachten de man die probeert te leren van zijn fouten uiteindelijk zilver, en gaf de man die leert van de fouten van anderen het goud om zijn schouders. De perfecte buitenkant verloor de strijd van de perfecte binnenkant.
Wie, wat of waar is dan de plek voor een Tom in goeden doen? Wat mogen wij, of wat mag Tom van zichzelf verwachten? Zelf richt hij zich in zijn afscheidsjaar nu volledig op het WK tijdrijden in Australië. Hij bijt zich onverdeeld vast in hetgeen waar hij van nature goed in is. Dit zal hem ongetwijfeld een gevoel van grip en controle geven en dat is hem van harte gegund. Ik gun hem de winst. En liever nog een winstgevende gedachte over wat op dit moment nog winst is.
Misschien wel de gedachte dat er in principe weinig te verliezen valt in het leven. Je wordt naakt en met niets geboren en je eindigt ook met niets onder de grond of in een oven. Dus alles wat je leeft in de tussentijd, is per definitie winst, want het is meer dan niets. Nu hebben we het als mens dusdanig goed, of onszelf dusdanig gek gedraaid en de vernieling in geholpen, dat we die winst niet altijd als winst ervaren. Dus om die waarde al dan niet winst ook waar te kunnen nemen, kan het handig zijn het op te zoeken. Bijvoorbeeld door er naar te leven. Dus mocht Tom de diepgaandheid, intensiteit en schoonheid van het fietsleven, de redenen waarom hij ooit op de fiets is gestapt, weer willen en kunnen ervaren, is dat misschien wel de grootste winst.
En moet dat iets grandioos zijn als afsluiten met een Wereldtitel in het tijdrijden? Ik vraag het me af. Met grandioze dingen komen doorgaans ook grandioze verwachtingen, met alle druk van dien. Ik hoop dat hij met fietstassen aan zijn fiets over de Alpen van Turijn naar Nice gaat fietsen. Of een wedstrijd met zichzelf aangaat om in zo min mogelijk trappen van huis naar de supermarkt te komen. En dat hij daar Bauke Mollema tegenkomt, op zijn pantoffels in een tijdritpak. En wat te denken van een olijk outsiders duo met mij vormen bij het NK waterfietsen. En anders kan hij ook voor zijn plezier en het uitzicht een Gran Fondo als de Dolomieten Marathon of La Marmotte gaan starten. En dan niet voor goud of zilver, maar brons gaan. Want dat lijkt op bronzen, en dat past wel bij zijn gesoigneerdheid.
Een Tom in goeden doen kan niet alleen beter, maar weet ook beter. En ook al wint hij dan misschien niet, hij ziet wel de winst.
Geschreven door WattCycling trainer Boyd ‘El Tractor’ Welsink
Ook een onverwoestbare tractor kan wel eens sputteren
Komende week staan er verschillende Gran Fondo’s op het programma bij WattCycling. Mocht je niet in Italië, Spanje of Frankrijk vertoeven ben je meer dan welkom om deze tochten te simuleren op de Wattbike. Winst gegarandeerd!
