Eenzijndigheid

Waar in een zekere balsport regenboogbandjes beboet en bestraft worden, geven we in de wielersport een volledige trui met regenboogkleuren aan de wereldkampioen zodat er met trots in gekoerst kan worden. En waar we zeggen graag de verbinding met mensen en dingen aan te gaan, doen we tegelijkertijd heel hard ons best die verbinding zo veel mogelijk te maskeren. We hebben versnellingskabels het liefst door het frame lopen en we gebruiken kettingkasten en schakelaars om de magie van andere verbindingen weg te werken. Kortom, wat willen we nou eigenlijk? Lees verder.

Onderweg naar de Nieuwezijdse Kolk sloeg ik de Nieuwezijdse Voorburgwal op, die net als vele andere straten in Amsterdam al maanden overhoop ligt. Om valpartijen, botsingen en ander ongemak te voorkomen staat naast wat borden en hekken ook een Joep. Joep staat er als baken van rust iedere dag van de week om mensen te vragen van hun fiets te stappen. De ene keer wat vriendelijker dan de andere keer, wijst hij mensen met zijn telefoon, koffie of pakje sigaretten waar geen einde aan lijkt te komen in de hand, naar het bord waarop verzocht wordt af te stappen. En een van de mooiste dingen aan Joep is zijn groene leger stijl camouflagepak, met daar overheen en fluorescerend felgekleurd oranje hesje. Het is me nog altijd een raadsel of Joep nu wil opvallen, of juist niet, maar het werkt wel. Hij is onopvallend opvallend, en dat is precies waar de situatie om vraagt. Hij is een met zijn omgeving, maar weet zich daar ook opvallend van te onderscheiden. Hij heeft een tevreden eenzijndigheid over zich heen waar geen spaak tussen te krijgen is, en voor mij reden genoeg om af en toe een praatje met Joep te maken. Zo ook afgelopen vrijdag…

Ik kwam terug van de Core Flow Yoga, ooit een exotisch ritueel voor mystici en nu een middenklasse hobby. Beoefend in een leegstaand kerkzaaltje door lycra moeders, matcha-thee drinkende mannen met baarden en dus ook zwaarlijvige vrijdagochtend vrije wielrenners. Ik vertelde Joep waar ik vandaan kwam, waarop hij zijn natgeregende wenkbrauw ietwat verbaasd optrok. Toen ik vroeg of hij dat niet achter me had gezocht was hij een paar seconden stil, wat heel wat is voor Joep, om vervolgens te zeggen: “Weet ik veel, als je maar lekker gespeeld hebt en jezelf kon zijn.”

Met deze woorden in het hoofd fietste ik verder richting huis…Zo nu en dan oefeningen uit de yoga, tai chi en pilates in het dagelijkse leven verwerken werkt soms kalmerend. Het geeft me vertrouwdheid met mijn eigen lichaam en met een beetje mazzel voel ik me even verlost van mijn overtollige zelf en denken. Natuurlijk hoop ik ergens dat het wringen in onnatuurlijke bochten, oeroude mantra’s uitademen en de wetten van de zwaartekracht tarten door van een krijger naar een tijger pose te veranderen, ook een boost geeft aan mijn fietsprestaties, maar het is in ieder geval een momentje van rust. Verwaarloosde spiergroepen in slow-motion wat aandacht geven in een ruimte vol zwaar ademende vreemden voelt vreemd genoeg niet zo vreemd aan. Het scheelt ongetwijfeld dat ik een hijgend pelotonnetje stevige mannen gewend ben. Het gaat dan ook niet zozeer om de gelukzaligheid van dit lichamelijk presteren, maar misschien wel eerder om het tegenovergestelde: het jezelf verliezen. Een kalme eenheid waarin je hetgeen wat je gelukzalig dacht te weten, loslaat.

Het doordraaien, keren, strekken en buigen van je ledematen is daarmee echter absoluut geen uitkomst voor allerlei zaken. Het is in eerste instantie levensgevaarlijk om niet te oordelen en je zo ergens in te verliezen.  Het verzwakt je. Het onthecht je van een bepaalde verbinding. Je laat dingen los. Maar het is wel een mooi middel… Want het is in dit moment, waarop het echte werken, het echte kritische denken pas gaat beginnen. Wat wil je weer vasthouden, nastreven of waarmaken? Ben je bereid gedurende je leven steeds opnieuw jezelf te onderzoeken en je verlangens te toetsen? Zijn die waardevol voor jou, de samenleving, of allebei? Welke verantwoordelijkheid of discipline koppel je daaraan?

Ik wil geen christenen of boeddhisten tegen het houten been schoppen, maar leren je verlangens te doven lijkt me als verlangend wezen in snelle (fiets) tijden minder kansrijk dan je verlangens op orde krijgen. De fietsverlangens wegen op hun kwaliteiten en die doelbewust willen verheffen. Durven onderzoeken tegen welke taken je bent opgewassen in plaats van ergens in te rollen en de schijn hoog te houden. En gelukkig zijn er mooie middelen en technieken beschikbaar om ons daarbij te helpen. En dat kan dus zijn naar de yoga gaan, en daarna het gesprek met een Joep aangaan. Of een rondje fietsen om het hoofd wat leeg te maken, om daarna het een en ander uit te schrijven of te heroverwegen. Wanneer we onszelf steeds beter leren kennen, begrijpen en interpreteren, kan er een eenzijndigheid ontstaan waarin je zo verstopt en aanwezig tegelijk kan zijn als Joep. En volgens Joep, komt in the end altijd alles goed, en als het niet goed komt, is het dus nog niet het einde.

Geschreven door WattCycling trainer Boyd ‘El Tractor’ Welsink

Ook een onverwoestbare tractor kan wel eens sputteren

Komende week staan alle trainingen in het teken van techniek. Techniek is niet zalig makend, want we zullen altijd zaken als kracht en uithoudingsvermogen nodig hebben om lekker en hard te kunnen fietsen. Maar techniek is wel een mooi middel, om deze doelen weer even te kalibreren en scherp te krijgen. Aandacht schenken laat dingen groeien, zo ook bij de fietstechniek. Dus kom staand klimmen, hoge cadans rijden en de grenzen van je coördinatie opzoeken en creëer die eenzijndigheid met je fiets!