Eigen Koers

Meer dan eens willen we iets, maar doen we het toch maar niet, omdat we geen zicht hebben op het pad dat leidt naar ons doel. De kunst is dan om de behoefte aan controle even te laten varen en je over te geven aan het leven met het vertrouwen dat het allemaal wel goed komt. In the end  komt namelijk alles goed, en als het niet goed is, is het nog niet het einde. Tenminste, dat is meestal het geval. We kunnen immers niet altijd weten wat er op ons pad komt – ook niet als je voor de veilige weg kiest. En natuurlijk zie je beren uit Pamplona op de weg, maar dan moet je maar hopen dat die slapen en je er rustig tussendoor kan fietsen.

Het koers pad ontstaat dus door het te gaan. Is dat pad groots, meeslepend en een aaneenschakeling van weergaloze momenten die we maar al te graag met elkaar via sociale kanalen delen? Ik ben bang van niet. Er bestaat een aanzienlijk verschil tussen in het nu leven en de dag plukken alsof het de laatste is. Het nu is met grote regelmaat een saaie onbezielde periode doormodderen. Het ploeteren van tegenslag naar onhandige toevalligheid en op je knieën kruipend weer terug. De route van je eigen pad, van je eigen koers, is er eentje waarbij discipline om de hoek komt zetten. En wat te denken van een gezonde dosis doorzettingsvermogen aangevuld met een bidonnetje vol relativeringsvermogen. Een betekenisvol leven leiden is er een van lijden met de lange ij en vooral gebaat bij het hebben van een lange adem als het even tegen zit.

Iemand die hiervan op de hoogte lijkt te zijn, inclusief lange adem, is ultrasporter en levensgenieter Nils van der Poel. Een verademing voor de camera van de NOS tijdens het EK Allround schaatsen afgelopen weekend. Door zijn voorkomen lijkt hij in één ruk uit het niets Thialf in getrokken te zijn, maar zijn woorden en prestaties verraden een langere rijpingstijd.

Zwedens schaatshoop in bange dagen is bezig aan een comeback. Tenminste, zo willen wij het zien. Hij zelf zegt gewoon twee jaar even een ander pad te hebben bewandeld. Van der Poel dankt zijn achternaam aan Nederlandse grootouders, maar is zelf geboren in Tröllhättan. Gezien de omvang van zijn bovenbenen is de knäckebröd en pindakaas combinatie er eentje om te onthouden. Om het nog mooier te maken: de naam ‘Trollhättan’ komt voort uit de volksverhalen dat er in het gebied rond Tröllhättan grote trollen zouden leven. De eilandjes in de rivier zouden de hoeden (hättan) van de trollen zijn. De Zweedse energiemaatschappij Vattenfall (“waterval”) is weer vernoemd naar de waterval in die rivier bij Tröllhättan. En deze maatschappij is weer een van de sponsoren van Nils van der Poel.

Niet zijn Nederlandse roots, maar via Bandy, is van der Poel in het langebaanschaatsen terecht gekomen. Bandy is een soort ijshockey op een gigantisch veld dat in Scandinavische contreien erg populair is. Hij maakte op zijn achtste zo kennis met het langebaanschaatsen, omdat het goed zou zijn voor zijn schaatstechniek, en ontdekte de charme hiervan. Langebaanschaatsen moet hier met een korreltje gestrooid zout genomen worden, want de indoorbaan van 250m in Tröllhättan doet in weinig aan de schaatstempel in Heerenveen denken met een uitmuntende ijsvloer van 400 meter.

Als junior deed van der Poel het tevens meer dan aardig op de skeelers en in 2012 deed hij in de middenmoot mee op de Olympische Jeugdwinterspelen in Innsbruck. Met een 7^e plaats op de 1500m en een 5^e plaats op de 3000m leek de rekensom snel gemaakt; hoe langer de afstand, hoe hoger de classificering. In 2014 won hij dan ook goud op de 5.000m tijdens het WK junioren in Noorwegen. Met stabiele vlakke rondes en een venijnig slotakkoord stootte hij ene Patrick Roest naar het zilver.

De echt grote doorbraak leek te komen in Amsterdam. Het Olympisch Stadion van Amsterdam was in 2018 het decor voor een weergaloos WK Allround. Zingende Zamboni’s, een bijna zekere overwinning die in het wak verdween als sneeuw voor de zon en een winnende Nils van der Poel op de 10.000m. Waar na jaren rijpen de schaatsvruchten in het grote mensen schaatsen eindelijk geplukt leken te worden besloot Nils van der Poel op 2 juni 2018 een ander pad in te slaan.

Twee jaar lang was hij niet op het ijs te vinden. Hij zat in de studiezaal om zijn studie af te ronden en deed met grote regelmaat mee aan ultrawedstrijden. Van hardloopwedstrijden over de 50 km tot aan fietsritten over de 320 km. Soms meerdere dagen onafgebroken achter elkaar. Het ‘hoe breder de basis, hoe hoger de piek’ principe uitmelken zien we ook bij EF renner Lachlan Morton, maar die blijft in ieder geval nog in de buurt van zijn eigen sport.

Het proces van observaties, (zelf)onderzoek en ervaring is een fundamenteel aspect van menselijke ontwikkeling. Dat kan in een laboratorium, lockdown of Tour de France zijn, maar tevens onder de douche, op de Wattbike of tijdens een wandeling tussen de werkzaamheden door. Verschillende ideeën, paden en perspectieven laten geen enkele steen onomgekeerd. En daarin schuilt een prachtige essentie van de levenskoers. Nils besloot met zijn ultra-activiteiten zichzelf en zijn grenzen op te zoeken en zodoende ploeterend, lijdend en schortend zijn eigen pad te plaveien. Meer dan eens trof Nils zichzelf in een uitzichtloze situatie op fysiek en mentaal gebied.  Van overschatting en onderschatting tot aan zich verslapen of materiaalpech midden in een desolaat gebied. De levenslessen kruizen het pad meer dan eens als je er niet om vraagt.

Begin 2020 stond hij daar opeens weer op het ijs. Oude schoenen, nieuwe ijzers. De 10.000 m… dat gaat het voorlopig worden. Tijdens een internationale trainingswedstijd in Inzell rijdt de goedlachse Nils met 12:46.91 direct het tien jaar oude baanrecord van Bob de Jong aan duigen. Wanneer hij bij Bert Maalderink met fonkelende bruine ogen van plezier voor de camera verschijnt vertelt hij nog even waarom de 10.000 m de mooiste afstand is. “In deze afstand zitten zo veel facetten van het schaatsen en het leven dat het voor mij de mooiste afstand is die er is”. Op de vraag of hij de nieuwe Olympisch kampioen op de 10.000 m gaat worden reageert hij dat dat nog te ver weg. Na een kleine denkpauze, iets wat meer mensen zouden kunnen proberen, vervolgt hij zijn verhaal met de volgende uitleg:

‘’ Weetje, het is een olympische sport en het is zo meetbaar. Het is altijd 400 m, het is altijd hetzelfde rondje… en zeker op de langere afstanden wint gewoon de beste schaatser. Het is daarmee iets heel anders dan shorttrack, kortere afstanden of biatlon. Dat maakt het dus heel makkelijk om je van race naar race voor te bereiden en te leven. En wanneer je dat doet, en je ontwikkeling ziet begin je te denken… dit doel nu, dit doel voor over een paar jaar, ik ga de goede richting op. Maar dan vergeet je al snel te genieten van alle momenten gedurende die tijd. En van een dag als deze (3^e tijd ooit gereden op de 10.000 m in Thialf) moet je dan ook volledig genieten zonder het te zien in relatie tot een ander doel. We weten niet wat de toekomst brengt. Het enige wat we weten is dat life sucks en het leven je keer op keer neerhaalt, dus als je een reden tot lachen hebt, lach dan ook en wees blij. Ik kan mijn been morgen breken en dan zijn de Olympische spelen weg, maar zonder krampachtig aan dat doel vast te houden kan ik gewoon weer opstaan en door. Het is een kwestie van genieten. Of het in ieder geval proberen…’’

Een simpele doch treffende levensfilosofie die net zo goed uit de met paarse panterprint versierde hoed van buurvrouw ‘Sjaan’ had kunnen komen. De lichten in Thialf gaan uit, ik zwaai nog even naar Rintje en Dionne en wat resteert is nóg een van der Poel om op de voet te gaan volgen. Ik zet lampjes op mijn crosser, trek laagje voor laagje over mijn met vegetarische bitterbal gevulde gestel en doe er nog een Zweeds blauw gekleurde windstopper overheen aan. Tijd voor nog een rondje door de sneeuw. De precieze route? Geen idee. Maar ik ga genieten van ieder moment en rij in ieder geval mijn eigen koers.

Komende week staan de WattCycling trainingen in het teken van koers. De profs zijn zich met verschillende trainingskampen en nieuwe fietsen langzaamaan aan het voorbereiden op het nieuwe wielerseizoen en wij blijven uiteraard niet achter. Hou de nieuwsbrief en sociale kanalen in de gaten voor tips, trucs, trainingen en krachtschema’s. Voor ieder wat wils, om zo op koers te blijven voor een mooi wielerjaar. En vergeet ondertussen niet te genieten.

Geschreven door WattCycling trainer Boyd ‘El Tractor’ Welsink
Ook een onverwoestbare tractor kan wel eens sputteren