Vooruit met de Geit!

Lang werd gedacht dat een olifant het liefst alleen sterft. De wat oudere olifanten die met hun slurf onder de arm lopen, zonderen zich namelijk wat af van de rest van de kudde. Even uitrusten, omdat ze de kudde niet meer altijd bij kunnen benen. Dit vaak, met een eenzame dood tot gevolg. Zo hoort het dus, dachten ook de andere olifanten. Uit nieuw onderzoek blijkt het tegenovergestelde waar te zijn. Oudere olifanten zijn misschien wat te trots of te moe om te trompetteren om aandacht, maar dat is nou net wat ze willen. Dat de andere olifanten juist even een stapje terug doen. Een stapje terug doen om samen verder te komen… waar in het peloton hebben we dat eerder gehoord?

Waar (top)sport bol staat van de noviteiten en ik benieuwd ben hoeveel dropper posts we in Milaan – San Remo gaan zien dit jaar, werd het sportnieuws deze week gedomineerd door evenementen die uit een ander tijdperk leken te komen.

Allereerst de mythische ultramarathon The Barkley Marathon, een evenement geïnspireerd door de vluchtpoging van ene James Earl Ray, ook wel bekend als de moordenaar van Martin Luther King jr. Een inspanning die bekend staat als de zwaarste meest extreme uithoudingsrace ter wereld. Binnen zestig uur moeten de deelnemers vijf marathons afleggen door een onherbergzaam gebied. Het startschot is op een willekeurig moment waarop de knotsgekke organisator blaast op een schelphoorn en zijn sigaret aansteekt. De deelnemers moeten dan op een niet uitgezet parcours met een kaart en kompas hun weg vinden en dit binnen 60 uur volbrengen. Door bepaalde bladzijden uit verstopte boeken te scheuren kunnen ze aantonen de juiste route te hebben gevolgd. De editie van dit jaar kende meer dan 18.000 hoogtemeters en de Belgische Karel Sabbe wist als 17^e mens ooit de finish te halen. Waar hij vorig jaar compleet verdwaald uit de race werd gehaald door de politie, omdat hij vanwege hallucinaties een dialoog met een vuilnisbak stond te voeren, kwam hij dit jaar 7 minuten voor de deadline binnen strompelen. De memorabele eerste woorden na zijn voltooide krachttoer: ‘’Mijn hersenen werkten niet meer.’’

Qua waanzin een evenement van deze tijd, want er lijkt steeds meer op een steeds gekkere manier te moeten in steeds minder tijd, en dan nog zo authentiek mogelijk. Maar verder lijkt het vooral een stap terug in de tijd. Wat we ook kunnen zeggen van de GP Denain. De ‘mini Parijs – Roubaix’ stond dit jaar bol van de bizarre spektakels en chaos. Na Gent  – Wevelgem 2015 hebben we er weer een eendagskoers bij om op regenachtige of grieperige dagen in zijn volledigheid terug te kijken. En we blijven nog even rond Roubaix…

Mijn Hunkering naar de Hel begint meestal half februari al, wanneer de eerste vrienden van Roubaix zich met hun stenen harten over de verzorging van het Franse tapijt gaan bekommeren. Het was Johan Museeuw die in 1994 Parijs – Roubaix reed op een soort damesfiets met volledige vering. Een noviteit om de kasseien de baas te zijn. Iets wat lukte, maar hij was wel even vergeten dat deze materiaalkeuze van het asfalt zijn vijand maakte, en moest toezien hoe Tchmill niet meer te achterhalen bleek. De koorts voor dit jaar is ook alweer in volle gang, met dank aan een veertigtal werkloze geiten.

Het parcours kent 256,6 kilometer waarvan 29 kasseienstroken in totaal 54,4 kilometer in beslag nemen. De beroemdste, beruchtste en meest onbegaanbare stroken liggen rond het bos van Wallers. Om te voorkomen dat de tragedies van gebroken wielen, knieën en dijbenen zich opstapelen worden de eeuwenoude kasseien net zo precair als een antiek schilderij ieder jaar weer geprepareerd. Omdat het bos een beschermd gebied is en zware voertuigen verboden zijn om verzakking te voorkomen wordt er uiterst voorzichtig met de hand, grasbranders en mechanische borstels aan de conditie van de stroken gewerkt. Tot dit jaar…

De gemeente Wallers vond een lokale liefdadigheidsorganisatie met werkeloze geiten die hier en daar als dorpjes schoon knabbelden. En sinds begin februari knauwen deze mekkerende vrienden dagelijks in Arenberg aan het gras om dit secure taakje op zich te nemen. Het weg borstelen of branden is meermaals een te agressieve methode gebleken met een soort gladde hindernisbaan tot gevolg, maar door hip genoemd eco-grazing is dit een koud kunstje voor de geit. Een zomerbaantje voor werkeloze geiten waarin het lot van 180 renners schuilt op 9 april. Welkom in 2023.

Soms is een stapje terug doen, een pas op de plaats maken, even reflecteren, laten bezinken, op adem komen en heroverwegen…dé manier om weer met een sprong vooruit te gaan. Laten we dat niet vergeten. Net als even de ouders of opa en oma te bellen. Daar zouden ze zomaar op kunnen zitten te wachten.

Geschreven door WattCycling trainer Boyd ‘El Tractor’ Welsink

Ook een onverwoestbare tractor kan wel eens sputteren

Komende week staan alle trainingen in het teken van anaerobe inspanningen. We gaan rust, passen op de plaats en lage intensiteit afwisselen met korte harde stukken vooruit en omhoog. En het gebalanceerde samenspel tussen deze onderdelen en met elkaar, zullen ons algehele fietsniveau omhoog halen. Kom trainen en vooruit met de geit!