Grenzeloos verheugen (column)

Het is ongeveer 7 omwentelingen over 09.00 uur als ik bij de rotonde de tweede afslag neem en het bordje Passo di Fedaia volg. De lucht is Quick-Step blauw en lijkt nog blauwer door het prachtig groene Valle dell’Avisio. Ik schakel een tandje op om een groene Volkswagen T2 camper nog voor de bocht te kunnen passeren en ontwijk vakkundige de scheuren in het asfalt. Ook hier is het droog. Te droog. Nog altijd soepel met een bijzonder lage hartslag voor op deze hoogte volg ik de Avisio rivier die ontspringt op de gletsjer van de machtige Marmolada. Terwijl ik Canazei verlaat en het piepkleine dorpje Alba in kom, werp ik een blik naar links, en zie daar het geweld van het Sella Massief boven alles en iedereen uitstijgen. De Pordoi, Gardena, Sella en zelfs een fractie van de Campolongo zijn te zien. Onweerstaanbaar mooi! Na dit beeld stevig op het netvlies te hebben laat ik de kokosolie al roerend smelten in de koffie en sluit ik de browser…

Het is toch anders, zo’n ritje via Google Street View. De echte overweldigende adrenaline kick blijft uit. Als een prachtig muzikaal stuk wat net niet lekker binnen komt vanwege de dopamine verwekkende gitaar solo die uitblijft. De frisse geuren van de typische berg flora, de wegschietende marmotten, hermelijnen en bergpatrijzen. En niet te vergeten het kletterende water in zo’n houten bak naast een gammel berghutje dat langzaam overstroomt waarmee er een klein stroompje water op de weg komt te liggen waarvan je even schrikt in een afdaling. Maar de schrik verdwijnt al gauw wanneer de betoverende geur van nat hout de neusgaten bereikt.

Nu de grenzen vooralsnog dicht blijven om verspreiding en besmetting te voorkomen, is het zaak onze kijk op dingen niet te laten besmetten. Soms hoef je dingen niet te hebben om ze optimaal te kunnen ervaren of doorleven. De uitdrukking; ‘Het bezit van de zaak, is het einde van het vermaak’ is in verschillende varianten terug te vinden in meer dan 30 talen. Zit misschien wat in…

Laten we de gemiste tochten, trainingskampen en vakanties dan ook niet beschouwen als verloren tijd, maar dit fenomeen beschouwen als een extra mogelijkheid op voorpret. Op het verheugen. De pre-workout van de gedachte.

Ik kan me aardig vinden in het gedachtegoed van Henri Bergson, die tijd niet ziet als een rigide optelsom van losse momenten, maar een reeks aan ervaring waarbij de beleving van tijd verschilt per activiteit. Anders gezegd wordt een 20- minuten Powercheck doorgaans anders beleefd dan 20 minuten in de zon op het terras. Onze ervaring van tijd kan hiermee haaks staan op de gemeten tijd. ‘Echte tijd’ is dan ook geen meetlint waarin we de wereld in losse stukjes knippen zoals het verstand graag wil, maar een ‘duur’. Een dynamisch voortdurend geheel wat nooit onderbroken wordt. Om tijd als ‘duur’ te kunnen begrijpen hebben we een flard verbeelding nodig. Een intuïtief stukje verheugen.

Terug naar dat trainingskamp. Een jaar telt 52 weken en de gemiddelde WattCycler besteedt daar een week of drie van in de bergen. Dat betekent tegelijkertijd dat er dus 49 weken niet in de bergen worden doorgebracht. En dit jaar misschien zelfs wel 50 of 51. Het aantal weken daadwerkelijk genieten op locatie staat in schril contrast met de verheugende voorpret weken. De tijd van campings zoeken, routes bouwen, gpx bestandjes inladen en dat extra WattCycling kledingsetje bestellen overklast de daadwerkelijke tijd in de bergen ruimschoots. Dus laten we ons vooral, zeker nu, richten op de verheugende grenzeloze voorpret! Maar hoe doen we dat ook alweer?

Uitkijken naar Sinterklaas ben ik ondertussen verleerd, al krijg ik nog altijd een grijns op mijn gezicht wanneer ik denk aan aardbeien ijsje halen en mogelijk een hond aaien onderweg. Het verheugplezier, door Floor Rusman heel mooi verheugvaardigheid genoemd, heeft een gigantische impact op onze beleving van tijd en dus ‘duur’. Voor een kind kan de nacht naar een verjaardag wel een maand lijken. Een magische twist in vertragende duur die ieder jaar weer terugkeert totdat we noodgedwongen volwassen worden. Tijd kan ook versnellen. Zo heb ik jarenlang een Kronenbourg bierdopje in mijn fietsshirt laten zitten bij lange ritten. Iedere keer als ik een reep of gelletje uit mijn achterzak pakte en het dopje voelde waande ik me in gedachte weer even in het warme zuiden van Frankrijk en waren er, voordat ik het wist, weer 30km voorbij.

De impact die we zelf hebben in de perceptie hoe lang of kort iets duurt is gigantisch groot. De rol van verheugen daarin is essentieel. De grenzeloosheid van verheugen geeft ruimte aan een oneindig lekker gevoel. Sterker nog, het gevoel dat iets bijna gebeurt is misschien wel het beste gevoel dat er is. Je weet dat het gaat plaatsvinden en tegelijkertijd ligt alles nog open. Zolang een gebeurtenis nog niet is aangebroken, hoef je ook niet bezig te zijn met het aflopen ervan. En laten we eerlijk zijn, dat is in veel gevallen het minst leuke gedeelte. Wanneer je verheugen ziet als een activiteit op zich, die ook leuk kan zijn als die niet wordt ingelost, is het missen van die fietstrip ineens zo erg niet meer. Dan stijgt je hartslag niet van die 18% stijging van het wegdek, maar van de gedachte aan alle borden Kaiserschmarrn die mogelijk nog in het verschiet liggen. Fantaseren over de mogelijkheid iets te doen is minstens net zo krachtig als wat Lance Armstrong op zijn 21^e in zijn bidon had zitten.

Tracht daarom komende week naast het videobellen, Netflixen, online shoppen en pubquizen via Zoom ook even een moment te pakken om je te verheugen op je aanstaande fietstrip die gaat komen. Of niet gaat komen. Hoe lang die gaat duren ligt volledig in handen van je eigen verbeelding en verheugvaardigheid. Om dat te stimuleren beleggen we met WattCycling een denkbeeldig trainingskamp op Mallorca, de Utrechtse Heuvelrug en alles daartussenin. Het niet naar Italië gaan is nog nooit zo leuk geweest.

Geschreven door WattCycling trainer Boyd ‘El Tractor’ Welsink
Ook een onverwoestbare tractor kan wel eens sputteren