Haciendo un balance (column)

Met een beetje hulp van Coldplay zanger Chris Martin heeft Nelly Furtado me in 2006 al gewaarschuwd dat alle goede dingen tot een einde komen. Zoals elk voordeel zijn nadeel heb, kleven er ook wat haken en ogen aan dit avontuur, maar het ‘Bij twijfel doen!’ credo heeft zich wederom bewezen. Mochten feesten en partijen ooit weer doorgang vinden heb ik een aardig lijstje met te mooi om niet waar te zijn ervaringen om mensen mee te vervelen.

Ondergedompeld in een ballenbak aan verse olijven op het terras van Asleigh Moolman Pasio bij Can Campolier laat ik de hoeveelheid aan momentjes de gedachten nog even passeren. Net zoals Daniel Martin, geen familie van Chris maar wel zoon van ex-wielrenner Neil Martin en Maria Roche (zus van), mij kort daarvoor voor de zoveelste keer met zo’n rotvaart passeerde op de Rocacorba dat ik er nog dagen verkouden van zal blijven. En dat daags nadat ik een tennisbal heb overgegooid met weergaloos fantastisch figuur en begenadigd renner Lachlan Morton. De lokale mechanieker wist te vertellen dat EF Education renner Lachlan zijn nieuwe Cannondale binnen een paar weken zo aan gort had gereden dat er voor goed 500,- euro aan versleuteld moest worden. Dat krijg je ervan als je je racefiets gebruikt als mountainbike om samen met Till Schenk op avontuur te gaan voor koffie, pannenkoeken en een rivier douche vóór zonsopgang.

Eenmaal terug op het appartement, Casa del Tractor voor intimi, is het nog één keer een Espresso Mafia bakkie zetten voordat de spullen echt weer in de tas gaan. Langs de spijlen van het balkon zie ik Martí Vigo in het rood en wit over de brug rijden. De Spanjaard die in 2018 nog langlaufend meedeed aan de Olympische spelen in Korea treedt nu in de voetsporen van Egan Bernal en heeft blind een contract gekregen bij Androni Giocattoli-Sidermec. Een kunstje waar het development team van Jumbo-Visma met Noors kampioen langlaufen bij de junioren Johannes Staune-Mittet ook op inzet. Van schansspringers naar langlaufers… waar gaat het heen met de fietswereld? Is er dan nog iets normaal in het wielerjaar 2020? Het jaar waarin de onverslagene Alejandro Valverde voor het eerst sinds 2002 geen enkele rit wist te winnen en iedere grote ronde is gewonnen op een Italiaanse fiets met velgremmen? Enfin, weer even terug naar Spanje…

Wanneer de percolator bijna klaar is met pruttelen valt deze plots even stil als er een semi-vliegend geel met celeste gevaarte over de brug dendert. De gesponsorde helm vol rode stieren verraad dat het ons Wout is. Ter voorbereiding op het cross seizoen is Wout ook nog een goede week in Girona te vinden. Bij gebrek aan keuzekracht tussen twee gravel loopjes rijgt hij deze aan elkaar om een slordige 156 km en 2636 hoogtemeters af te leggen tegen de 27km per uur. En dat met de hartslag van een beer in winterslaap. De toekomstbestendigheid van de sporadische KOM’s die ik hier van Robert Gesink en Jack Haig heb afgesnoept zijn volledig afhankelijk van de Strava route grillen van Wout. Want of het asfalt, gravel of modder is… Wout is gesneden uit het juiste hout, en laat niets of niemand heel. Dat moge duidelijk zijn.

Heel even zie ik mezelf zitten op de Amsterdamse bank. Moegestreden na een WattCycling training of winters ritje, met de benen omhoog. Een pan soep op het vuur. Na weggesmolten te zijn bij Ceylin Alvarado mag ik uur lang vurig genieten van Mathieu en Wout in de modder. Bij de gedachte gaat de hartslag al iets omhoog richting Wout zijn duurzones. Is deze gedachte het teken dat het tijd is om naar huis te gaan? Zal thuis ook direct weer voelen als thuis of ben ik ondertussen zo tranquilo en mañana mañana ingesteld dat het lichtelijk acclimatiseren zal worden?

Wanneer ik het inpakken van de tas opnieuw uitstel en plaatsneem op een van de wederom geopende terrassen op Plaça de la Independència zet ik het een en ander op een rijtje: 5,4 kilogram olijven, 11 flessen wijn, bijna 20kg patatas bravas, meer dan 30 verschillende koffie plekken, 0 lekke banden…

Ook de observatie dat de gemiddelde prof minimaal twee keer in mijn lichaam past, maar mij ook binnen twee minuten helemaal zoek kan rijden haalt het lijstje.

Wat het lijstje niet haalt is een woord dat de eindeloze kilometers asfalt en gravel beschrijft, de uitzichten, de geuren, de routes, de onverwachte momentjes die je overladen en overrompelen, de inkijkjes in het profbestaan, de lekkernijen en de fantastische mensen en honden die ik heb mogen ontmoeten. Simpelweg omdat het niet te beschrijven is.

Is Girona een wielerwalhalla? Absoluut! Heeft dit avontuur mijn verwachtingen overtroffen? Absoluut! Maar zoals je jezelf niet vindt of kwijtraakt op het strand van Bali of in de bergen van Nepal, en rust niet iets is wat je vindt en meeneemt uit een Cabin in het bos ligt het antwoord op “iets” ook niet in Girona. Het verrijken en verbreden van de horizon, het onderdompelen in de Catalaanse cultuur(strijd), het leren van de taal en het op pad gaan met locals maakt niet per definitie ouder en wijzer. Het is niet dat je honderd moet worden en de halve wereld moet hebben gezien voordat je genoeg levenservaring hebt om tot wijsheid te komen.

De verrijking zit hem niet in de dagelijkse siësta van twee uur (al kan ik daar best aan wennen), of het leren kennen van nog meer nieuwe mensen en meemaken hoe zij leven. Het zit hem in deze in het opschudden van het referentiekader. Mijn referentiekader. Het duurde even, en was eerlijk gezegd moeilijker dan ik had gedacht, maar het meemaken van mensen en avonturen zonder deze direct te koppelen aan hoe ik zelf gewend ben dingen te doen of zien, is de echte winst onder aan de streep. Mijn eigen context zo opschudden en loslaten dat iedere stap, iedere slok koffie en ieder alledaags avontuur beleefd kan worden zonder beïnvloed te worden door de ervaringen, gedachtes en manieren die ik al had. Momentjes beleven en mensen leren kennen in alle puurheid, en niet in termen van de bekende kaders en zelfgevormde filters. Een ander soort luisteren wat in principe altijd en overal kan. Wanneer het lukt op dit vast te houden vormt iedere plek een walhalla en klopt de balans altijd…

Ik groet de vrouwen van Robert Gesink en Michael Woods voor een laatste keer op weg naar hun Yoga sessie en haal nog een lokale lekkernij bij de bakker. Ingepakt in een rood, wit en zwart papiertje met een kleine w erop struin ik terug om nu echt mijn tas te pakken. Hasta la vista baby!

Komende week staan de energiesystemen centraal in de trainingen van WattCycling. Deze verschillende systemen zijn altijd, overal, en bij iedereen actief. Of je nu prof in Spanje bent, of net begonnen met fietsen in Utrecht. Afhankelijk van je inspanning is het ene systeem soms net dominanter dan de ander, en daar gaan we komende week mee aan de slag!

Geschreven door WattCycling trainer Boyd ‘El Tractor’ Welsink
Ook een onverwoestbare tractor kan wel eens sputteren