Het goddelijke van Koers (kijken)

Hoe kun je in godsnaam uren naar wielrennen op tv kijken? Het was een vraag die een jeugdliefde me ooit voor de ongeschoren benen wierp. Ik wist op dat moment niet zo goed wat te antwoorden, maar kort daarna maakten we het uit. Iets wat Johan Cruijff ook logisch had gevonden, maar zij minder begreep. Afgelopen dagen had ik onverwacht het genoegen weer een paar dagen in Girona, het wielerwalhalla, te verblijven. Te genieten van alles wat de sport rijk en arm is. En nu in de eeuwige voortkabbelende trein richting huis heb ik meer dan tien uur de tijd om 15 jaar na dato alsnog na te denken over een antwoord. Lees verder…

Mochten er aliens bestaan, dan zullen de meesten van onze bezigheden een merkwaardige indruk op ze maken. Ik kan het niet verklaren, maar een van de eerste dingen waar ik aan denk is bingo. Of de kaasrolrace een heuvel af, gisteren gewonnen door een bewusteloze vrouw die als eerste beneden was. Zelfs onbewust had ze er kaas van gegeten. En hoe gek topsport ook zal zijn voor de aliens, het kijken naar topsporters op tv is misschien nog wel een stapje vreemder. Ik kan me nu al verkneukelen over het idee dat er jaren en jaren onderzoek gedaan gaat worden naar fossielen om te achterhalen wat ze met hun leven deden.  Wat was deze groep mensen aan het doen voordat ze werden bedolven door een uitbarsting van de Etna. En dat het kijken naar 180 mannen of vrouwen op een fiets voor drie weken zo onlogisch lijkt, dat ze doorgaan met onderzoeken. Er miljoenen en miljoenen aan tijd tegenaan gegooid gaat worden (want tijd gaat de euro/dollar vervangen als betaalmiddel) om de waarheid te achterhalen. En dat er twijfel blijft bestaan, omdat het te onlogisch is dat de mens dit zou hebben gedaan met haar tijdelijke bestaan.

Etappekoersen zijn tijd technisch gezien sowieso vreemd. Iedere dag wordt de balans van een renner opgemaakt zodat er onderling een rangorde gemaakt kan worden. En die tijdverschillen bepalen dan weer de manoeuvres die tijdens een volgende etappe worden gemaakt. Zo is Thibaut Pinot de koning van tijd in het klassement verliezen, zodat hij de dag erop naar hartenlust kan aanvallen zonder dat andere renners de behoefte hebben om hem terug te halen. En hoelang duurt een etappe? Daar staat geen tijd op. Iedere dag komt er een geschatte tijd voor wanneer verwacht wordt dat de koers finisht. Naar mijn weten is de voorspelling nog nooit uitgekomen. Sowieso bepaalt de echte wereld de tijd. Een valpartij, een trein tussen het peloton door waardoor de renners voor dichte slagbomen staan, stakende boeren die hun tractoren parkeren op de weg…het kan allemaal! De tijd wordt dan niet stilgezet. En er komt ook geen verlenging. Er wordt niet afgefloten voor een extra drinkpauze als het toevallig net wat warmer is dan voorspeld. En toch kan je het wel volgen. De livebeelden in je huiskamer hebben wat weg van een langzaam bewegend Harry Potter schilderij. Iets wat onopvallend en rustgevend bewegend aanwezig is, maar wel als een absoute verrijking gezien kan worden.

En ondanks die voortdurende tijd zonder helften en pauzes, is het onmogelijk om alles te zien. Je zult moeten omarmen dat je niet alles mee kan krijgen. Hoe goed de camerabeelden vanaf de motor en via drones tegenwoordig ook zijn, een volledig verslag zal het nooit worden. Al is het maar omdat de uitzending meestal pas begint als de koers al 100km onderweg is. Maar de drang om te blijven kijken, ook al weet je dat het peloton pas op het allerlaatste moment de vluchters gaat inrekenen, is aanwezig. Wanneer het peloton de vluchters namelijk te vroeg terughaalt, zien nieuwe vluchters nog een kans. En dat kost een peloton weer te veel energie om terug te halen. Dus in die zin is wielrennen kijken misschien wel een bedachtzame Tom & Jerry serie voor volwassenen. Het is in ieder geval net zo verslavend als de kinderserie. Ik geloofde vroeger nooit dat de wasmachine mijn judopak niet zou blijven wassen als ik er niet naar bleef kijken. Wielrennen op tv heeft ook een dergelijke aantrekkingskracht. Het is een beetje als flirten; wat alleen kan bestaan als niet alles meteen wordt onthuld. Er moet een bepaalde mystiek blijven. Iets wat zich niet laat vangen. Daarom zijn de mooiste meisjes ook altijd de meisjes die je ontglippen of achterlaten. Ik ga daarom ook altijd op zoek naar een vakantieliefde om me, de rest van het jaar als ik niet op vakantie ben, alsnog te vervullen met die mystiek.

En dan is er nog het napraten. Uren en uren heb ik afgelopen dagen naar de Rode Lantaarn en de podcast van Geraint Thomas geluisterd. De voldoeding van het praten over en luisteren naar alle zaken die bestudeerd kunnen worden is gigantisch. De illusie hebben om het gemiste in te halen en zo goed mogelijk een invulling te maken waarom, wie, wat op welk moment deed, om de rest er maar bij te verzinnen. Want verzinnen en wat verbeelding moet wel…

Hoe verklaar je anders een groep veelkleurige nomaden die een eenzaam bestaan leidt in teamverband. Een groep muzikanten, schilders, verslaafden, fantasten en entertainers die ieder jaar de wereld rondgaan in trainingskilometers om alsnog heel veel pijn te lijden en eraf gereden te worden door iemand die net beter is. Een sport voor excentriekelingen en devianten waarbij iedere wedstrijd eindigt met één winnaar en honderden verliezers. Grote getalen aan renners die zich een kleine twintig jaar afbeulen om nooit te winnen. Of gelijkspelen, want ook dat bestaat niet in deze sport. Houden van wielrennen is een beetje als fan zijn van ADO Den Haag… Een ongelukkige onbeantwoorde liefde, wedstrijd na wedstrijd, seizoen na seizoen, maar je blijft naar het stadion gaan. Want je bent nu eenmaal hopeloos romantisch. Je houdt van je ergens helemaal in verliezen.

En het zijn de verliezers die de sport dragen, dus het is maar goed dat er zo veel van zijn. De beelden van een winnende Roglic die emotie toont, en de ontlading van zijn ploeggenoten, vullen zeker de krant en het internet. Maar de drie weken ervoor is er vooral interesse in het lijden. Wie zakt erdoor, wie krijgt een hongerklop, wie valt weg uit het klassement, wie rijdt lek, wie valt… je sympathiseert niet echt met de winnaars. Je herkent jezelf in de verliezers, in het afzien, in de ‘ik heb ook altijd pech’. Het zijn de verliezers die de buitenmenselijke prestaties en onverklaarbare goesting hiernaar een menselijk karakter geven. Het is de koers die een wielrenner een wielrenner maakt. Een profvoetballer zonder club is een profvoetballer zonder contract, maar nog altijd een profvoetballer. Maar wat is een profwielrenner zonder ploeg? Zonder de kans op koersen… een liefhebbende verliezende wielrenner met een droom?

Nog 6 uur en 37 minuten in de trein, en dan pak ik met mijn tas nog op mijn rug de stadsfiets om te koersen richting huis. Tegen de tram, tegen een deelscooter, tegen mezelf, denkbeeldige aliens of tegen de klok. Gewoon even de nutteloze pijn in de benen voelen van een wedstrijd die je met jezelf aangaat. En dan met een drinkpauze tijdens Roland Garros op naar de Dauphiné. Het hoekje van de bank is er zoals altijd al klaar voor. Mijn god wat is koersen toch mooi!

Geschreven door WattCycling trainer Boyd ‘El Tractor’ Welsink

Ook een onverwoestbare tractor kan wel eens sputteren

Komende week staan alle trainingen in het teken van koersen. Van Zwitserland tot aan de Mont Ventoux gaan we strijden, beulen, afzien, demarreren en floreren. En bij de Allround krijg je een 20′ Powercheck voorgeschoteld, zodat je jezelf kunt uitdagen in je eigen koers en je FTP kunt aanscherpen. Daag je fietspartner of jezelf uit en kom trainen!