Inconsequente Smaakmaker

Goesting! Zin om te fietsen. Een heerlijk gevoel om op zaterdag ochtend mee wakker te worden. Het begint met een ritueel van met iets te veel bijgeluiden wakker worden en uitrekken, gevolgd door een gebakken ei met koffie. De wieler -flitsen, -revues en voetbalzone ’s worden net als de weekendkrant kort doorgenomen onder het genot van muzikaal lijstje of plaatje. Afhankelijk van het weer en de slaapscore loopt dit uiteen van boogiewoogie tot reggae, maar muziek zal er zijn. Een tot dan toe vlekkeloze routine, maar dan begint de ellende…

Ik had bedacht welk rondje het zou gaan worden, totdat bleek dat de wind daarvoor wel heel ongunstig stond. Ik had bedacht met wie ik wilde fietsen, totdat zijn verkouden baby het plan en tijdschema op de schop deed. Ik had bedacht welke kleren ik aan zou trekken, totdat het toch kouder bleek te zijn dan voorspelt. Ik had reepjes en handschoenen die in ieder achterzakje paste, maar ook een plaksetje met reserveband die juist met geen enkele mogelijkheid in welke zak dan ook te krijgen waren. Een fenomeen dat ook op de laptop voorkomt. Er zijn documenten die prima in een mapje horen, maar er zijn ook artikelen en tabbladen die niet in één hokje of mapje passen, waardoor er continu meer dan honderd openstaan en het apparaat regelmatig vastloopt. Dus hoe graag je ook wil, en hoe erg je ook probeert… er is altijd iets dat ontsnapt. Er is altijd een restproduct waarmee we opgescheept blijven zitten en wat zorgt voor inconsequentie.

Het bruggetje naar lactaat, h+ionen en verzuring dat verschillende lichaamsprocessen verstoort en verandert, is vanuit hier wel heel voor de hand liggend, dus laten we dat bruggetje dan ook vooral meepakken in de route.

Er klopt namelijk altijd iets niet, er zijn altijd dingetjes die je weg moet moffelen achter in je zakken om ergens een coherent verhaal van te maken. De wereld steekt voor ons niet consequent in elkaar. Los van omslagpunten en Vo2-maxen is dit wel typerend voor de menselijke conditie.

Is dit dan een pleidooi voor inconsequent zijn? Of tegenstrijdig? Besluiteloos misschien? Niet per se. Maar als je bewust bent dat je niet als één consequent stuk voor de dag kan komen, kan je het ongemak dat het nooit zal lukken ook een stuk beter laten varen. Soms moet nou eenmaal wachten om ergens aan te komen, terwijl je op het andere moment moet sprinten om hoogstens op dezelfde plek te blijven. Het leven is een stuk aangenamer als dingen niet eenduidig en consequent hoeven te zijn. Je kan dan gerust zeggen dat schijfremmen je niet bekoren, om daar een aantal jaar later op terug te komen.

En ook je gesoigneerde fiets gaderobe heeft opeens een bijna oneindige kleurencombinatie wanneer je de consequentie loslaat dat boven- en onderkleding van hetzelfde merk horen te zijn. Door te accepteren dat totale consequentie niet mogelijk is, hoef je je ook minder vervelend te voelen als het niet helemaal lukt. Het geeft extra lucht om eindelijk dingen goed te doen, zonder de zorgen of het wel goed genoeg is, of we eigenlijk niet nog meer moeten doen of laten en of, als iedereen dit doet, het nog steeds goed is.

Om deze lofzang voor inconsequentie nog wat extra smaak en glans mee te geven wil ik er nog een klein puntje aan toevoegen; We kunnen zover we nu gemiddeld denken te weten niet buiten onszelf treden, want dat past niet in ons consequente beeld van wat we zijn. Maar, misschien door ons denkvermogen toch een klein beetje. Ik ben immers in mijn beleving m’n halve jeugd een kruising tussen Jari Litmanen, Mario Cipollini en een herdershond genaamd Brutus geweest. We zijn door dingen als verbeelding, goesting en verwondering in staat tot het overschrijden van grenzen. Dus dingen die we in de praktijk niet zijn of kunnen, kunnen we dan toch een beetje. Op zijn minst ervaren we dat zo. Het vraagt wat inconsequentie, maar het zou wel betekenen dat altijd net iets meer mogelijk is dan dat we op dit moment zijn. En een beetje… is in veel gevallen al heel wat! Sterker nog, een béétje kan een groot verschil maken. Gooi maar eens een beetje azijn door je ochtendkoffie.

Het is niet mijn doel om op consequente wijze te laten zien dat we vrij inconsequent zijn, maar wel om de strakke grijze regie die we over ons (fiets)leven voeren een beetje uit de steady state te halen. Het is soms handjes op het stuur en kletsen, om vervolgens met de handen in de beugels het snot voor de ogen te fietsen. Het is bijschakelen om het ritme wat te vertragen, om onverwachts uit het zadel te gaan. Het fietsleven is serieus, maar niet te.

Komende weken staan er inconsequente wisselende anaerobe inspanningen op het programma. Met zure benen en zoute zweetdruppels als smaakmaker.

Geschreven door WattCycling trainer Boyd ‘El Tractor’ Welsink

Ook een onverwoestbare tractor kan wel eens sputteren

Komende week staan alle trainingen in het teken van anaerobe inspanningen. Efficiënt en gericht trainen is niet (altijd) hetzelfde als lekker fietsen, en lekker fietsen hoeft ook niet altijd hard te gaan. Maar hard gaan kan wel weer efficiënt zijn. Al hoeft dat niet. Kortom, niet alles valt altijd consequent en lekker samen en laat dat nou meer dan eens het mooiste zijn wat er is. Kom trainen en geniet van het (fiets)leven!