Inefficiënte Meerwaarde
Momenteel lijken er nog maar twee beroepen te bestaan; pakketbezorger en thuisonderwijzer. Allebei slecht betaald en er is een gezonde dosis doorzettingsvermogen voor nodig om er iets van te maken. Nu heb ik (nog) geen kinderen, maar het ziet er naar uit dat ik mijn toekomstige zoon Fausto minimaal tot zijn 6e levensjaar thuisonderwijs zal gaan geven. Alleen al van het idee word ik een klein beetje gestrest. Waar sportscholen enkele weken terug nog een essentiële uitlaatklep waren, en de Wattbike centraal stond op een gestolen lessenaar uit het Capitool als symbool voor fysieke en mentale vrijheid, zijn het de komende weken de boeken, muziek en wandel thermoskan met chocolademelk die ons moeten behoeden voor het verworden tot een complot sjamaan met horens. Om het leven toch als meer te zien dan een storende episode in de rest van het gelukzalige niets werd het hoog tijd eens uit te zoeken welke krachten nog aan te boren zijn om de komende weken goed door te komen!
Geïnspireerd door Aart Vierhouten, die zich na zijn eigen wielercarrière eerst heeft verdiept in de nobele kunst van het ademhalen, en nu na een diepe zucht plaatsneemt in de ploegleidersauto, ben ik ook de andere kant van een en dezelfde medaille gaan opzoeken. Met het wegvallen van praktisch al mijn werkzaamheden is er namelijk iets beschikbaar gekomen: tijd. Na Henri Bergson en Peter Sloterdijk te hebben geraadpleegd over wat tijd ook alweer zou zijn en meerdere facetten van rust, verveling, aandacht en wachten te hebben doorlopen ben ik op de fiets gestapt als fietskoerier. Wat Strava screenshots waren voldoende als CV en na een proefronde door de regen en binnen de gezette tijd werd bepaald dat ik uit het juiste carbon gesneden ben. Mijn motivatie in 140 leestekens had wat vragen opgeroepen, maar door te doen alsof dat geen onderdeel meer betrof van het inwerkproces, was het probleem direct opgelost. Praktisch. Je houding ten opzichte van het probleem veranderen waardoor het probleem verdwijnt. Dit kon nog wel eens hele leerzame periode gaan worden.
Dat twee kippen tussen de lage bomen op zolder in de zak nog geen herfst maken was al even duidelijk na een onnavolgbaar 2020, maar dat meerdere afgeronde studies nog geen fietskoerier maken mag hieraan toegevoegd worden. Mijn gedachte was eenvoudig. In plaats van fietsonderdelen en Concerto platen van de fietskoerier te ontvangen, ga ik deze nu zelf rondbrengen. Ik beschik immers over tijd en twee benen die een paar uur lang 300 watt kunnen trappen. Raak ik ondertussen bekend met een proces vanuit een ander perspectief, tref ik mensen die van muziek en fietsen houden en verdien ik al buiten spelende een zakcentje. Voilà, een theoretische voldoende en een sticker op mijn spatbord.
Na twee shifts over alle bruggetjes in het centrum met een laadbak voor- en achter de fiets, aangevuld met wat overtollige pakketjes erop vastgebonden en een rugzak vol post kwam ik erachter dat ik mijn mening tot op heden over elektrische ondersteuning op de fiets misschien iets kan bijschaven. Dat ook als je jonger bent dan José Rujano het onder zekere omstandigheden niets afdoet aan je mannelijkheid om een batterij aan te zwengelen. Als een van de laatste koeriers kom ik terug op het honk voor een bruine boterham met pindakaas en een lauwe koffie die zeer nauw verwant lijkt te zijn aan een mix van thee en chocomelk…van ongeveer twee weken oud. Over enkele minuten is een nieuwe lading pakketten gesorteerd en gaat het gevecht om een goede fiets en gunstige route weer beginnen. Onderling wordt er niet al te veel gesproken, dat kost immers tijd. Wanneer ik ervaringen deel over het bespreken en beluisteren van de plaat bij afleveren of het helpen installeren van de nieuwe remblokjes bij de man die voor het eerst in zijn leven iets had besteld via de site van Futurumshop krijg ik de lachers op mijn hand. De stukjes brood, liga koek en druppels lauwe koffie vliegen me om de oren wanneer ik geleerd krijg ‘dat dat toch helemaal niet efficiënt is’.
Aangemoedigd door mijn kersverse collega’s stoom ik me klaar voor een efficiënte laatste shift. In plaats van als een razende mijn kar vol te laden pak ik een kleine 20 minuten om het proces te doordenken en mijn meer ervaren collega’s eens te observeren. Mochten we ooit weer met de auto op vakantie gaan weet ik in ieder geval precies wie ik ga vragen de auto in te pakken. Ervaren rijder Hessel krijgt het voor elkaar het halve pand, inclusief interieur, in één fietsbak te laden. Mocht hij nog geen wielerbijnaam hebben is Hessel Tetris wel op zijn plaats. Het is een fantastisch schouwspel en er zitten een aantal ruimtelijke kunstenaars tussen waar Daan Roosegaarde nog wat van kan leren. Tijd om de observaties om te zetten in een efficiënt optimalisatieproces.
Qua nummering van de pakketten, fietsroutes bouwen en positionering van lampjes en telefoon om het proces van afhandelen te optimaliseren oogst ik direct lof. Ik krijg zelfs ‘volgelingen’ die blind vertrouwen om mijn zojuist bedachte efficiëntieslag. Als een Sergej Torop van de fietskoerierwereld zwiep ik de standaard naar achteren en maak ik me klaar voor een weergaloze laatste ronde. Met een snelheid, sneller dan de draaiing van de aarde in 2020 en onverwachter dan de overstap van Marc ‘flying’ Hirschi naar UAE draai ik in de middenmoot de loods uit. Met de wind en regen vol in het gezicht begeef ik me langs de voormalig Bijlmerbajes richting stadsdeel Oost. Ik haal met een staande aanzet net het oranje stoplicht, overrule Google Maps, sla eerder rechtsaf en vul al fietsend de basis van ‘niet thuis’ papiertjes in om tijd te besparen. Terwijl ik met gevaar voor eigen leven draftend achter een snorscooter hang probeer ik mijn loopsnelheid op fietsschoentjes te berekenen om zo een strategische positionering van de fiets te bepalen wanneer ik 4 pakketjes in één straat heb. Met de hartslag net onder het omslagpunt lukt het me om redelijk zuiver te blijven denken en de mazen in de fietskoerier efficiëntie wetten optimaal te benutten. Als Bruce Springsteen me zou zien gaan zou hij ongetwijfeld zingen dat ik on fire ben.
De beloning van deze efficiënte slag is als eerste in een lege loods terugkeren, om vervolgens weer op te stappen om collega’s op te zoeken die achter lopen op schema. Geen watt per kilogram of PES Scores, maar aantal pakketten per uur is hier de ratio die ertoe doet. Met iets minder spoed in het lijf draai ik de regen weer in en waan me even in de 19e etappe van de Vuelta.
Semi doortrappend richting de collega verzand ik weer in gedachtes. Om eerlijk te zijn, vond ik er in die laatste shift helemaal… niets… aan. Was het de regen? Niet echt. Was het de vrouw die het pakket niet wilde aannemen omdat ze na te hebben besteld alsnog had besloten dat ze het toch niet echt nodig had? Mhew, ik vind er van alles van, maar dit is niet de reden. De wind? Maakt me sterker, is prima. Wat dan wel? Het was de drang naar efficiëntie. Hetgeen waarmee ik mijn kersverse reputatie had verworven stond me per direct tegen. Ik heb niemand echt aangekeken. Ik heb de ‘een hele fijne avond’ mompelend van achter mijn mondkapje afgeraffeld omdat de innerlijke kloktijd net zo haastig tikte als de klok op mijn stuur. Efficiënt leren trappen en trainen op de fiets is prachtig, maar efficiënt door het leven fietsen een stuk minder.
De meerwaarde lijkt hem daar nu juist net niet in te zitten. De meerwaarde zit in het inefficiënt brengen van de boodschappen tot aan de ijskast, in het inefficiënt vragen naar wat de vinylplaat voor iemand betekent als deze ogenschijnlijk met ontroering wordt aangenomen, in het inefficiënt een andere route nemen, omdat je nog nooit door die straat bent gereden. En zo kan ik nog wel even doorgaan.
Diezelfde avond ben ik nog volledig inefficiënt in drie etappes naar de papier- en glasbak gestruind. Heb ik onderweg twee honden geaaid en de nieuwe elektrische fiets van de gepensioneerde buurvrouw bewonderd, wiens straal van leven hiermee aanzienlijk is vergroot. Op de vraag waar ze als eerste heen ging nu alles binnen een radius van 50km weer aan haar voeten lag zei ze: ‘’Weet ik niet, nergens specifiek. Ik hoef ook nergens heen en heb geen haast. Zolang ik maar buiten ben en om me heen kan kijken. Gelukkiger ga je mij niet krijgen’’. Klinkt me vrij inefficiënt, en daar ligt precies de kracht en meerwaarde.
Komende week staan de WattCycling indoor en buitentrainingen in het teken van kracht. Bekijk de mail bomvol met oefeningen, routes en tips voor de training!
Krachtig en efficiënt genoeg zijn om tijd, ruimte en energie te hebben voor inefficiënte zaken maakt het (fiets)leven nog mooier dan het al is. Het beste moment om daarmee te beginnen is altijd vandaag. Succes!
Geschreven door WattCycling trainer Boyd ‘El Tractor’ Welsink
Ook een onverwoestbare tractor kan wel eens sputteren
