Is Pijn Fijn?

Vroeger aaide ik altijd eerst even over mijn eigen hoofd voordat ik een hond ging aaien, om zeker te weten dat het niet té hard en daarmee pijnlijk voor de hond zou zijn. Voormalig wielrenner en oud wereldkampioen grenzen verleggen Karsten Kroon vroeg de tandarts daarentegen juist géén verdoving om de pijn die hij miste na zijn carrière soms weer even te kunnen voelen. En als ik 20 jaar geleden pijn van spanning voelde ging ik juist vanuit rustig wandelen doen alsof ik opeens achterna werd gezeten door een leeuw en volle bak sprinten tot ik niet meer kon. Een fictieve leeuw die in de Bollenstreek toch zelden tot nooit voorkomt. Eenmaal rustig bijkomend en ademhalend in het gras of tegen een boom was de pijn weg. Een gevalletje van extra pijn opzoeken om er daarna vanaf te zijn… Met een week vol MaxRamp – en FTP testen voor de boeg is dan ook de vraag hoe we ons het beste kunnen verhouden tot de pijn die ongetwijfeld in het lijf gaat komen. Lees verder!

Pijn kan overal zitten. Zowel fysiek, mentaal, hypothetisch als in de portemonnee. De nieuwe baanfiets voor de Britten, speciaal ontwikkeld voor de spelen in Parijs, gaat drie van de vier waarschijnlijk wel afvinken. Met een schone 55.000 pond per 3D-geprinte fiets kan daar aardig op afgezien worden. Maar hoeveel pijn kennen we nog? De Koreaanse-Duitser Byung-Chul Han wijst erop dat vandaag de dag bijna overal angst voor pijn heerst. Elke pijnlijke toestand, of het nu fysiek of psychisch is, wordt angstvallig vermeden of verdoofd. In een omgeving waarin positiviteit de norm en geluk een plicht lijken te zijn, is er eenvoudigweg geen plaats meer voor zoiets negatiefs als pijn, stelt hij. Het geloof in onbegrenste mogelijkheden en pijnbestrijdende middelen draagt daar aardig aan bij. Want als je iets echt wil, krijg je daarmee de pijn wel onder controle. Maar wat nou als het andersom is…

Pijn lijkt namelijk vrij listig te zijn. Als je het op de ene plek bestrijdt, duikt het ergens anders weer op. Net zo lang totdat het ergens opduikt waar het nooit had mogen opduiken en iets breekt. Waar vroeger het lijden en onbehagen lagen ingebed in een overkoepelend (kerkelijk) verhaal, bezat het daarmee direct een bepaalde zingeving. En tegenwoordig lijkt pijn steeds meer een pure kwelling omdat er geen verhaal met een grotere betekenisvorm aan vast zit. Pijn is voornamelijk een medische aangelegenheid in plaats van een potentiële maatschappelijke of creatieve dimensie. En dat terwijl pijn tot kritiek, (zelf)reflectie en zelfs tot revolutie kan leiden. Sterker nog, Han schrijft: ‘’Wie niet ontvankelijk is voor pijn, sluit zich af voor het diepe geluk.’ Een leven zonder pijn (als dat al mogelijk is) zou dus een verarming betekenen. En wanneer we dit doortrekken zou je kunnen stellen dat wie een pijnlijke toestand afwijst of vermijdt, zich niet echt kan binden…

Dus laten we pijn eens romantiseren. Het afterburnen als een Jeffrey Hoogland na een wereldrecord op de kilometer wanneer je na een eindsprint van een halve minuut boven je MMP hijgend met trillende benen op het Wattbikestuur drapeert… heeft iets moois. Net zoals de pijn van het staren naar een witte pagina op dagen zonder columninspiratie. De pijn van een verlies, verdriet of gebroken hart kent een intensiteit die met bijna niets te vergelijken is. Het heeft iets unieks. Dus in plaats van wegkijken kan je er ook in duiken. Het als een spons tot je nemen. Alles voelen. Alles doorleven. Hoe heter het vuur, hoe lichter de uiteindelijke brand. Tenminste, daar gaan we even vanuit.

Want als je pijn voelt, dan leef je. Als je iemand anders zijn pijn voelt, maakt het je een mens. Pijn is dus voelen. Want iemand die alleen maar denkt heeft niets anders om over na te denken dan zijn gedachtes en verliest daarmee de touch met de realiteit. Dus wat pijn ervaren of doorleven is, is soms zoeken. Het is routines aanscherpen, het is keuzes maken, het is beschermingsmechanismes in de wasmachine doen, maar bovenal voelen. En dat gevoel dan niet analyseren tot het een verzuurde somberheid met zich meebrengt. Gewoon een pijn die mag bestaan, wetende dat het ooit eindig is. Voelen, doorleven, ernaar handelen en dus juist niet vermijden. Het is vooral voelen welke pijn de moeite waard is om voor te leven. De juiste pijn is een vrijlating en geen restrictie. Soms kan vrijlating van een oude pijn, waarin verwarring en stress verborgen zaten, (weer) de vorm van bevestiging, kalmte en liefde aannemen. Een aanblik naar je pure zijn in plaats van in stand houden wat je niet bent. Veilig in plaats van vluchtig. Het geeft vrede, helderheid en rust. Pijn kan daarmee het vers gewassen merino ondershirt zijn dat je zachte respectvolle kant weer naar buiten laat in plaats van je strijdlustige overlevingskant.

Want die intensiteit van pijn moet niet in je blijven zitten. Het moet ergens in ontsnappen, het moet ergens heen. Een (nieuwe) hobby, een sportief doel, een kunstwerk, een nieuw MMP of FTP. De intense pijn kan een energie vormen die opbouwt, maar dat vraagt wel de bereidheid om door pijn te groeien. Bij besluiteloosheid maakt deze energie je namelijk bitter en onzeker. Maar pijn kan wel vragen om tijd. Meer dan normaal. Omdat de pijn je al deels heeft opgegeten van binnenuit. Een harde klap of een veilige trainingsomgeving om verschillende fietsposities te proberen kunnen deze tijd versnellen.

En dan komt dat ene moment… Het moment waarop er weer een beetje zuurstof is na al het happen in de pijn. Het hart klopt weer in de borst in plaats van in de keel en daarmee vloeit en groeit er energie en goesting om een berg op te fietsen. Misschien wel harder dan ooit. En anders het schaamteloos dansen en lachen waarvan je dacht dat je het verleerd was of muziek te luisteren tot de zon opkomt. Dit soort pijnlijke ervaringen of uitdagingen helpen bij het vinden van je limieten, en je limieten helpen weer bij het vinden van jezelf. Bij de versie van jezelf die alleen bestaat aan het einde van een extreme pijn of inspanning. Een donkere doolhofachtige droom waarin je jezelf ziet verdwalen vanuit de derde persoon. En de enige manier om eruit te komen, is door een (her)nieuw(d) iemand te worden. Een beter iemand. En veel mensen zullen die donkere plek nooit tegenkomen of opzoeken. Ze komen niet eens in de buurt. Terwijl het er vooralsnog steeds meer op begint te lijken dat er een enorme waarde in schuilt. Het brengt het kinderlijke zorgeloze in je naar boven waarin je beseft dat je bepaalde dingen gewoon moet doen. Met of zonder plan, zonder uitstel en soms wel met een beetje hulp. Het (fiets)leven wordt best mooi wanneer je dingen simpelweg gewoon doet. De gps richting wordt vanzelf duidelijk, je verzet kies je automatisch, en wat eens je pijn of obsessie was voelt (weer) als respectvol spelen. Bijna magie.

Het onbekende is dan opeens een plek waarin alles waar je ooit van gedroomd hebt weer of zelfs meer binnen bereik lijkt. Een plek waarin nieuwsgierigheid, verwondering en enthousiasme over de oneindige mogelijkheden heen hangen. Klaar om opgepakt te worden, wanneer je/ze het toelaat. Dan is boodschappen doen op de racefiets geen probleem meer vanwege het niet hebben van een slot, maar weer avontuur vol ongeremd lachen en wilde liefde voor je eigen ongemak terwijl je reggae liedjes fluit. En de rest ontvouwt zich langzaamaan vanzelf. De pijn die staat tussen wat je bent en waar je wil zijn eenmaal aangegaan werkt inspirerend in plaats van beangstigend. Ik wil absoluut niet beweren dat ik deze overwinning op Parijs – Roubaix kasseien achtige ‘pijn’ al(weer) volledig beheers. Ik kan u wel verrassen met het feit dat ik al een aantal jaar heb verloren op dit vlak en nog steeds leef en hoop.

Dus de storm die het NK Tegenwind na uitstel doet afblazen en je daarmee soms lijkt te vernietigen met pijn, is dezelfde storm die herfstbladeren van de weg en het spoor blaast en daarmee een nieuwe visie en richting geeft. De pijn lijkt dus geen rejection, maar een mooie tool voor redirection. Een plek dieper dan de pijn in het hoofd of de benen is de plek waar er verlangens, hoop en betekenis liggen. Een plek waar een andere tijd lijkt te bestaan, waarin je hernieuwt een moment krijgt om jezelf of elkaar te vinden.

De pijn kan iets weghalen waarvan je nooit dacht dat je het kwijt zou raken, en het vervangen met iets waarvan je nooit hebt durven dromen dat het er (weer, zij het in 2.0 versie) zou zijn.  Het is de pijn kanaliseren zodat het je niet zuur of bitter maakt, maar het door het tuitje van een bidon ontspruit in de meest verfrissende blijvende afdronk. Naar een fietsleven waarin we zoveel mogelijk de waarheid over onszelf kunnen verdragen. De enige manier waarop we dat kunnen doen lijkt door liefde. Liefde voor onszelf, liefde die we van anderen krijgen, en de vriendelijkheid die we geven. Dat lijkt het gereedschap te zijn om onszelf te kunnen tolereren en van de pijn te leren.

Soms heb je wat professionele hulp nodig om te herontdekken waar je hart ligt of misschien wel altijd al heeft gelegen. Hulp in welke vorm? Laten we het voor deze week bij de Wattbike houden. Een uiterst professionele sloopmachine die je in verschillende vormen op de pijnbank gaat leggen om je fysieke en mentale grenzen te ontbloten. Gesterkt door een flinke beat om de pijn ietsje dragelijker te maken, is er de hele week tijd voor die innerlijke strijd. Want pijn…kan fijn zijn. En ook een onverwoestbare tractor, kan wel eens sputteren.

Geschreven door WattCycling trainer Boyd ‘El Tractor’ Welsink

Ook een onverwoestbare tractor kan wel eens sputteren

 Komende week staan alle trainingen in het teken van benchmarken. Dat betekent dat je trainingszones weer gekalibreerd kunnen worden tijdens bij de Allround en D’Huez, de HIT je een power-profile laat maken en het FTP getest kan worden bij de Tri-Endurance. Maak van de pijn je vriend en zet je beste beentje voor. En daarna die ander. En dan weer de een. En doorgaan totdat je niet meer kan. En dan nog 2 minuten.