Jezelf Tegenkomen

Er zijn verschillende manieren om jezelf tegen te komen. Je kan een leuk iemand ontmoeten, daar goede dingen van jezelf in herkennen, en zodoende blij zijn een stukje van jezelf te zijn tegengekomen. Je kan in de spiegel kijken of jezelf googlen. Dit is in veel gevallen confronterend en al een stuk ongemakkelijker. Laat ik het zo zeggen; een geultje rond de tent graven op de camping in Limburg voelt comfortabeler dan digitaal herinneringen van jezelf opduiken. En je kan jezelf natuurlijk ook tegenkomen in sportievere vorm. Daar hoeven we niet heel ver voor te reizen. Een paar honderd kilometer zuidwaarts richting de Vogezen is in ieder geval ver genoeg… lees verder.   

Rust, reinheid, regelmaat. Ooit door Prof. Dr. Wilhelmina Bladergroen geïntroduceerd als structuur bij het opvoeden van baby’s en kinderen. Nu ben ik misschien een vrij forse baby van om en nabij honderd kilogram, maar het kan me zeker bekoren. Alleen al om het gegeven dat je het eerst moet hebben om het te kunnen verstoren.

Vanuit een werkelijk waar prachtig groen gekleurd en zonovergoten Frankrijk tracht ik deze structuur weer een beetje op te zoeken. Een paar fietspakjes, wat boeken, zwembroek, wegwerpcamera en een pot pindakaas in de tas. Samen met de fiets achter in de auto die elektronisch kan schakelen en na een paar laadbeurten zit je in de heuvelachtige Vogezen. Het is bijna 10 jaar geleden dat ik hier voor het laatst in de buurt was en heb mij vooraf dus even goed laten informeren.  Op aanraden van ‘die ene Strava vriend’ die vaker in Spanje, Franrijk of Italië vertoeft met zijn fiets dan thuis met zijn lief, ben in een klein dorpje neergestreken met een uitzonderlijk goede bakker. Eentje die van stokbroden weet. Een boulangerie die je al ruikt als je van de heuvel af het dorp in komt rijden. Een bakker, met snor uiteraard, die alleen maar harder en sneller in dialect gaat praten wanneer je “Je ne comprends pas” zegt. Dan weet je dat je goed zit.

Ik hoor het diezelfde vriend, al ga ik dat deze vakantie eens goed heroverwegen, nog zeggen: “Het zijn meer heuvels dan bergen. Van die lekkere ‘lopers’.” En dan hebben we het niet over schaken, of hardlopers, maar over een hellende weg die zo licht oploopt dat het je het volgens buitenstaanders gemakkelijk op ‘het grote verzet’ kan rijden. De kuiten verzuren lichtjes, de moraal krijgt een klein tikje, maar voordat je er erg in hebt ben je alweer boven. Een loper klinkt ook gemoedelijk en bijna schattig. Met een leegloper kom je doorgaans ook gewoon thuis en wanneer iemand rood begint aan te ‘lopen’ zit er doorgaans nog wat in de tank. Kortom, orenschijnlijk weinig onheilspellends aan de hand.

Noem het lui, noem het ondoordacht, noem het zelfoverschatting… feit is dat ik hier mijn lichtste rondjes rij op een 39-25. Een verzet waarmee ik iedere brug over het Amsterdam-Rijnkanaal overkom, dus me omringd door deze ‘lopers’ ook volledig veilig waande. Tot ik mijn nieuwe Franse vrienden ontmoette… Du Grand Ventron, de Grand Ballon, Col du Brabant, de Ballon d’Alsace, Col du Ballon de Servance en La Planche Des Belles Filles.

In sportieve kringen staat jezelf tegenkomen voor een hevige mentale en/of fysieke inzinking doormaken doordat men veel te snel de grenzen van zijn mogelijkheden of krachten heeft bereikt. Je ziet meesterknechten van Ineos of Jumbo-Visma wel eens verschroeiende tempo’s op kop van het peloton rijden om daarna als leeggelopen ballonnetjes volledig te parkeren. Nu ben ik eerder het beperkte broertje van het neefje van de meesterknecht als het op klimwerk aankomt, maar godnondeju wat ben ik mezelf tegengekomen. Het leven start dan misschien wel bij 6%, maar niemand heeft mij de memo van 16% tot 20% gestuurd. Alsof de benen en het hoofd nog niet genoeg signalen afgeven, maakt de Garmin op het stuur het lijden mooi inzichtelijk…

Temperatuur: 31 graden, wattage: 439 Watt, hartslagzone: 6, cadans: 51 rpm, snelheid: 7,1 kilometer per uur, afstand tot top: 6,8 kilometer.

Naast de verzuring voel je langzaamaan jezelf naar je toe komen. Je hebt geen fut meer om jezelf te googlen of even gezellig te babbelen. Je zoekt met je tenen extra grip in de o zo gladde zool van je schoen om maar netjes te kunnen blijven draaien. Terwijl er een barbecue wordt aangestoken in je bovenbenen, overstemt het piepende geluid van je longen het geschuur van de licht aanlopende schijfrem. Bij de barbecue wordt er lactaat geschonken terwijl het bier en de zoutjes zich een weg naar buiten druppelen. Je ziet jezelf en de omgeving compleet vervormd, alsof je in een lachspiegel kijkt. Maar in werkelijkheid kijk je diep in de huilspiegel. Is het een zweetdruppel? Is het een traan? Het zal wel een vliegje in mijn oog zijn geweest…

Je voelt je leeg, terwijl je strijdt voor exact het omgekeerde, het geel. Je probeert met een trillend vingertje nog één keer die shifter in te drukken om zeker te weten dat je echt niet lichter kan schakelen, en gaat dan maar weer op de pedalen staan. Het toch al matige asfalt lijkt steeds verder af te brokkelen in kleine steentjes en ook de gedachtes versnipperen alle kanten op. Was het niet Epicurus die zei: “Geef me de moed te accepteren wat niet in mijn vermogen ligt, de kracht om alles te doen wat in mijn vermogen ligt en de wijsheid tussen die twee onderscheid te maken?” Gaat dit ook op voor fietsvermogens?

Heel even dacht ik aan afstappen. Aan parkeren. Ik wilde mezelf even niet zijn. Mezelf zijn deed pijn…

Met de huidige snelheid zou de volgende haarspeldbocht nog even duren dus ik deed een fractie van een seconden mijn ogen dicht. Ik dacht aan de bank thuis, waar ik in alle koelte met mijn benen omhoog kon liggen. Aan de bakker, die misschien wel als een Hugo Koblet een kam door zijn snor haalt iedere ochtend, en aan Jasper…die door Afrika gaat fietsen.

En ere wie ere toekomt, van hem kreeg ik begin dit jaar een mail met de volgende quote:

“Als je klimt zijn heden en verleden irrelevant. Het enige wat telt is het moment zelf. Als je klimt ben je niemands ouder, kind, echtgenoot of echtgenote. Je bent de pijn in je spieren en het verlangen de top te bereiken. Die sensatie van het hier en nu, niet het verleden, niet het heden, kan met niets worden vergeleken”. 

En dat is krachtiger dan welke verzuurde pijn ook. Jezelf tegenkomen in het moment zelf. We hebben niet nog honderden jaren. En in dit klimtempo zit het noodlot alleen maar dichter op de hielen. Zolang leven en kracht tot onze beschikking staan moeten we het er maar goed van nemen. Ik bracht wat rust in de ademhaling en daarmee hartslag, veegde mijn hoofd even langs mijn mouw voor wat reinheid, en schakelde tegen mijn eigen verwachting in een tandje op. Staande op de pedalen als een tango dansende Alejandro Valverde met ietwat overgewicht vond ik een regelmatig ritme tot de top.

Voor wie de Pyreneeën te ver rijden zijn, de Dolomieten tocht is afgelast, en Oostenrijk ons rood aangelopen voorlopig niet meer toelaat… kan ik de Vogezen warm, al dan niet oververhit, aanbevelen. Neem een 39-25, een rivierwater gevulde bidon en een beetje karakter mee. Een rustige vakantie is dan gegarandeerd, want de enige die je tegenkomt… ben jezelf.

Komende week staan alle trainingen bij WattCycling in het teken van kracht. Soms kan je even niet bij- of afschakelen en zal je het moeten doen met de krachten die er zijn. En ook al zijn dat er altijd meer dan je denkt. Deze krachten efficiënt trainen kan nooit kwaad.

Geschreven door WattCycling trainer Boyd ‘El Tractor’ Welsink
Ook een onverwoestbare tractor kan wel eens sputteren