Mag ik je Handtekening?

“Ik wil alles van alles” zingt de Vlaamse alom geprezen hiphopper Brihang in één van zijn nummers. Een uitspraak die anno 2022 meer realiteitszin bevat dan misschien logisch zou zijn. We willen graag zo veel mogelijk nuttige dingen doen of beleven in steeds minder tijd, en als het even kan nog zo efficiënt, lean en agile mogelijk ook. Met behulp van dating-apps en bluetooth seksspeeltjes kunnen we inmiddels relaties op afstand efficiënt onderhouden zonder ons kwetsbaar te voelen. En we kunnen maar liefst 27 verschillende apps downloaden om al onze andere apps te organiseren om zo efficiënter inefficiënt op onze telefoon te zitten. Zolang we het onder de noemer digitale innovatie kunnen scharen, lijken we nog vooruitgang te ervaren ook. En krabben we ons zelden achter de oren om te bevragen welk nut dit ook alweer dient. Gelukkig is er ook een andere vorm van krabbel, die al meer dan honderd jaar inefficiënt hetzelfde is… lees verder!

Het is heel verleidelijk om in zekere mate af te geven op de blinde drang naar efficiëntie en nut. In de eerste plaats omdat ik een groot gedeelte van mijn tijd besteed aan dingen die lang niet altijd nuttig, efficiënt of zinvol worden gevonden, en ik dus van deze gelegenheid gebruik kan maken om voor mezelf op te komen. En er is ook altijd nog de (perceptie van) tijd als een bijzonder boeiend aspect in mijn werk als filosofisch practicus. Maar de vraag is dan weer wat daar het nut van is, als er zoveel moois over wielrennen te schrijven valt. En wat betreft overbodige apps… sinds ik het wekkergeluid van mijn telefoon via een app kan aanpassen, word ik iedere keer wanneer ik vroeg uit de veren moet gewekt onder luid applaus. Alsof ik winnend over de streep kom in de Ronde van Vlaanderen, terwijl ik nog niets heb gedaan. Precies de waardering die ik op de veel te vroege ochtend goed kan gebruiken.

Waar we het wel over kunnen hebben is het (on)vermogen waarmee we al dan niet complexe gevolgen van aanpassingen kunnen inschatten. Of het nu om werkzaamheden, innovaties, uitspraken of (sociale) keuzes gaat… we kunnen de gevolgen lang niet altijd overzien. Meer dan eens hebben we jaren en jaren nodig om hoogstens gedeeltelijk in te kunnen schatten of we er in zijn geheel op vooruit zijn gegaan. Is dat een reden om dingen niet te doen? Absoluut niet. Maar het is soms ook wel eens lekker om stil te staan bij kleine details die hetzelfde zijn gebleven, en hun waarde maar niet lijken te verliezen. Zoals het rassemblement de départ.

In de wintermaanden worden bij de World Tour ploegen de plannen voor het volgende seizoen gesmeed. Wie gaat waar kopmannen, wie gaat waar knechten en waar kan er voor de overwinning worden gegaan. Renners delen hun wensen en dromen, die in veel gevallen uitkomen op het rijden van de Tour de France, met de hoop daar minimaal één keer een etappe te kunnen winnen. Komend jaar bestaat de Tour de France 120 jaar. En ook al zijn de fietsen, de renners, de etappes, de kleding en nog veel meer dingen anders…één ding is nog altijd hetzelfde: deelnemers aan de etappe moet zich melden op het startpodium, de plek waar iedere renner een krabbel moet zetten voordat hij aan zijn grote avontuur begint. Waar ik vroeger in de bollenstreek moest inklokken in de schuur met een prikkaart, supermarkten een digitaal belletje hebben waarmee ze klanten tellen en ’s ochtends in de haven nog vaak namen worden geschald gevolgd door een shag gerolde ‘aanwezig!’ heeft de Tour nog altijd een presentielijst.
Een jurylid kijkt nauwgezet mee op de Feuille de départ of de renners die van start zijn gegaan hebben getekend. En wie vergeten is te tekenen, krijgt een boete van honderd Zwitserse Francs.

Het tekenen van zo’n lijst lijkt niet meer van deze tijd. Het is niet efficiënt, lijkt ook verre van nuttig, en met de elektronische chips, tijd waarnemende controle matten  en alle andere digitale mogelijkheden in het peloton is dit eenvoudige handwerk verre van noodzakelijk te noemen. Het is verspilling van energie en zal meer dan eens voor lastig uitwasbare inkt zorgen op maagdelijke witte fietshandschoenen. Tegenwoordig voldoende om gefrustreerd van te raken. Toch ben ik blij dat deze onhandige romantiek nog bestaat. Geen namen meer in netjes aan elkaar geschreven keurig herkenbaar school Frans, maar aaneengeplakte dubbelzijdige geprinte a4’tjes voorgedrukt, met een klein wit vlakje aan ruimte voor een krabbeltje. Voor de wielerfan een prachtig moment om 180 gesoigneerde idolen in een snelheid die lager dan 60kmph ligt voorbij te zien komen. Een confrontatie met de menselijkheid van een van je helden, die op schoenplaatjes voorzichtig de helling van het startpodium op schuifelt. Ik weet ook wel dat verstoppen en verschansen in de teambus waarschijnlijk efficiënter en energiebesparender is, maar het tekenen van deze lijst heeft iets dermate knulligs, dat de renners naast halfgoden ook iets menselijks krijgen. Iets benaderbaars, waardoor mijn eigen dromen over het winnen van een Touretappe helemaal niet zo onrealistisch lijken.

Handtekeningen van sporters zijn sowieso al collectorsitems. Een stukje vloer waarop Kobe Bryant zijn laatste NBA-wedstrijd speelde bracht onlangs, voorzien van een handtekening, ruim een half miljoen op. Net zoals een paartje sneakers van Michael Jordan. Wat zou een vol startblad van de Tour de France waard zijn? Bijvoorbeeld eentje waarop Tom Simpson zijn laatste handtekening zette in 1967…Of eentje van de zenuwachtige Sloveense hand van Primoz Roglic vlak voor de beslissende tijdrit tegen Pogaçar?

En wat te denken van de allerlaatste handtekening ooit gezet door Fabio Casartelli in de Tour van 1995. De Olympisch Kampioen van 1992 kwam op 18 juli 1995 tragisch ten val tegen een betonnen muur, maar leeft nog altijd voort in de bonkige vorm van Fabio Jakobsen, die naar hem vernoemd is. Tourarts Gérard Porte, die bijna 40 jaar met het peloton is meegereisd en in die tijd zijn handtekening nog zette, voelde die dag als laatste het bloed van Fabio Casartelli door zijn handen stromen. Handen, waarmee hij de volgende dag weer een wankel krabbeltje moest zetten. Stukjes papier met inkt, die uiteindelijk veel meer zijn dan dat.

Ik heb ooit meer dan 4 uur in de rij gestaan voor een handtekening van Jari Litmanen. Oerdegelijk van binnen en kwetsbaar aan de buitenkant, beweegt deze coole Fin zijn hele leven al tussen de linies. Een man die menig jongens, mannen- en vrouwenhart heeft vervuld en nog altijd een magisch effect op velen heeft. Ook zeker op mij. Al is het maar omdat ik in iedere kroeg mijn bonnetje op Jari zet, omdat ik in elke staat van beschonkenheid die naam kan onthouden. Hij is tegenwoordig adviseur van de Finse voetbalbond, met op zijn kantoor een lijstje…met een handtekening van Marco van Basten. Eentje waarvoor hij in 2019 in de rij heeft gestaan bij de boekpresentatie van Marco in Amsterdam.

En zo heeft iedereen zijn held of heldin, die in de vorm van een handtekening altijd een beetje in de buurt kan zijn, kan inspireren, of doorleven. De invloed, waarde, impact en mogelijke gevolgen van een simpele handtekening zijn onmogelijk te voorzien. Maar het is een prachtig voorbeeld van iets inefficiënts, onbenulligs en in veel gevallen overbodigs, dat meer dan eens een waardevol effect kan sorteren.

Ik ga deze week om een handtekening vragen. Ik weet al van wie. Gewoon iemand die ik cool vind. En lief. Een beetje inspirerend. En ook zeker dapper. Daarmee heb ik zelf zwart op wit een stukje inspiratie, en creëer ik ook nog eens de mogelijkheid iemand te vertellen waarom ik graag haar handtekening wil. Hopelijk voelt zij zich dan even een halfgod als Jari Litmanen. Het is niet efficiënt, kan niet digitaal, lijkt weinig nut te hebben en is een handeling die lastig Lean te maken is. Het is minder in meer tijd, en daar zit nu net de charme.

Geschreven door WattCycling trainer Boyd ‘El Tractor’ Welsink

Ook een onverwoestbare tractor kan wel eens sputteren

Komende week staan alle trainingen in het teken van energiesystemen. De inspanningen op de Wattbike kosten energie, zonder dat je precies kan inschatten hoeveel kilometers per uur aan extra snelheid je dat gaat opleveren. Maar dat het je wat gaat opleveren, staat buiten kijf! Ideaal dus. Kom trainen en leer gevarieerd en zorgvuldig met je energieverdeling om te gaan. Wil je de efficiëntiegrens van je energiesystemen testen? Kom dan de FTP-test doen bij de Allround training.