Met uitsterven bedreigd: Baroudeurs.

Julien Bernard, de goed bebaarde Fransman van Trek-Segafredo, zat zowel tijdens de eerste als de tweede rit-in-lijn van de Ronde van Romandië mee met de vroege vlucht. Een strategie die de baroudeur blijft proberen, maar ook van erkent dat de kans op dagsucces via deze weg nihil is. “Eerlijk gezegd heeft het bijna geen nut om mee te gaan met de vroege vlucht”, zei hij tegen DirectVelo nadat hij voor de tweede keer tevergeefs ten strijde was getrokken. Ergens heeft Julien gelijk; Dit jaar heeft nog geen enkele vroege vlucht in een WorldTour-wedstrijd het gehaald. En tóch zit er mogelijk meer winst in deze manier van koersen dan Julien hiervoor mogelijk houdt…lees verder!

Ruim vijf minuten hadden ze. Tom Bohli van Tudor Pro Cycling (de ploeg van Fabian Cancellara), Gleb Brussenskiy (die nog altijd met een neusstrip fietst die de zuurstoftoename zou bevorderen) en Julien Bernard, de ploeggenoot van Bauke Mollema bij Trek-Segafredo. Totdat op meer dan 100 kilometer van de meet Jumbo-Visma het tempo in het peloton opvoerde en al vrij snel als een zwarte gele stoomwals over de vluchters heen denderde. Volgens Bernard een verschijnsel van recente tijden, want dat de term ‘vroege vlucht’ met uitsterven bedreigd wordt is dit jaar al vele malen gebleken.

Mathieu van der Poel reed de helletocht van 256,6 kilometer tot Roubaix met 46,841 km/u gemiddeld, waarvan de eerste 2 uur dik boven de 50. Na ruim 100 kilometer reed er pas een kopgroep weg. Iets wat in de Ronde van Vlaanderen pas na bijna 3 uur koers gebeurde, en ook die werden snel teruggepakt door de favorieten. We hebben met een gretig, onvermoeibaar peloton te maken waarbij het niveau hoger ligt dan ooit en het ene na het andere record verbroken wordt. Plankgas en verpulveren lijkt het devies.

We zagen het al in de Ronde van Frankerijk, waar Jonas Vingegaard de snelste Tour de France ooit heeft gereden. Daarnaast deed Tom Pidcock het record van de Strade Bianche sneuvelen, is de Poggio toptijd door Mathieu van der Poel naar huis gereden en heeft de Ronde van Vlaanderen heeft met Tadej Pogacar ook een nieuwe recordhouder. En dat gaat ten koste van voornamelijk één type renner: de Baroudeur.

Met Ludo Dierckxsens als doordouwend voorbeeld is de baroudeur nooit te beroerd om ervoor te gaan. Ook al heeft de renner geen klimvleugels of buskruitbenen en is er vaak nauwelijks hoop op enige positieve uitkomt. Een renner die tegen beter weten in strijdt en vecht om met regelmaat de lange ontsnapping op te zetten en niet vies is van een inspanning meer of minder. En het zijn deze baroudeurs types als Niki Terpstra, Fabian Cancellera en ook Tony Martin in zijn nadagen die er met het huidige koersen aan onderdoor gaan.

Naamgenoot Tim ‘El Tractor’ Declercq reed in Parijs-Roubaix zijn beste waardes ooit en kwam in het hele stuk niet voor. Mentaal zal dat op den duur gaan knagen en een renner leeg laten lopen als achterband met een mini stukje glas van Koningsdag erin. Julien Bernard probeerde het als barouder anno 2023 bijna iedere dag in Parijs – Nice, maar kwam er telkens weer achter dat dit niet de periode is voor de baroudeur. Dat het hoogstens een kwestie van even alleen rijden en de hergroepering uitstellen was .

Dus hoe gaan we zorgen dat de baroudeur, het type renner dat de koers zoveel jaren heeft gekleurd en in de toekomst ongetwijfeld weer gaat doen, deze periode overleeft? Ray-Ban brillen, ovale fietsbladen en ribfluwelen corduroy jasjes hebben al meerdere periodes overleeft, dan moet de baroudeur dat ook kunnen! En het geheim hiervoor herbergt zich misschien wel in het oude Japan…

In het oude Japan bestaat er een zuiveringsritueel genaamd Misogi. Simpel gezegd draait de oorsprong om een soort pelgrimstocht naar een ijskoude waterval om daar langdurig onder te staan als een ritueel van intense zuivering. Een soort ijsbaden voordat ijsbaden hip was. (Exact de reden dat alle hipsters zijn verdronken, omdat ze gingen schaatsen voordat het cool was).

Wanneer we dit in een meer Westers hedendaags jasje steken komen we dichter in de buurt bij iets wat Jesse Itzler beschrijft als; Iets één keer per jaar doen wat zo taai is, dat het een impact heeft op de 364 andere dagen van het jaar. Dus een bepaalde uitdaging aangaan die je besef van wat mogelijk is zo radicaal veranderd, dat alle eventuele tegenslagen in de andere 364 dagen beter te relativeren zijn. Wat zou dat kunnen zijn? Laten we de grens leggen bij of je mond ervan openvalt of niet. Dat lijkt me een aardig Misogi- ijkpunt. Een mooie parameter. Uiteraard zijn er wel wat regels: 2,5 regel om precies te zijn…

1. De succesgarantie moet maximaal fifty-fifty zijn…
2. Je moet er niet dood aan gaan

2.5   Koppel de fysieke, mentale en emotionele effort aan iets wat de wereld een betere plek maakt

Deze laatste regel is een toevoeging uit eigen hand, maar waarom niet iets moois brengen of geven in plaats van nemen? Oordeel zelf of dat een waardevolle toevoeging is.

Het eerste wat mij nu te binnen schiet is 15 kilometer fietsen, ieder uur, voor 25 uur. Een snelle rekensom maakt 360 kilometer in een goede dag. En ieder uur fiets ik in een shirt met een sponsor erop, waarvan het geld gaat naar ReCycle, de fietsenmaker die zowel fietsen als mensen met een afstand tot de arbeidsmarkt een nieuwe kans geeft. Zo biedt één actie niet alleen jezelf, maar ook anderen een frisse kans.

Het is een combinatie van een emotionele, spirituele en psychologische actie vermomd in een fysiek jasje. Het is iets voor jou. Iets waar je (terecht) een beetje bang voor bent. Het zou je oncomfortabel moeten maken en op je zenuwen moeten werken. Het gaat om de baroudeur in jezelf wakker maken. Het voor iets durven gaan waarbij de kans groot is dat het strand in schoonheid of pijn. Het willen gaan om het gaan. Meer van jezelf vragen dan mee draften in het peloton.

En wanneer we deze Misogi in ons karakter krijgen, geloof ik dat er altijd ergens een innerlijk ‘barouder vlammetje’ zal blijven branden en dit uitzonderlijke en goestingvolle type renner ook deze periode zal overleven.

Geschreven door WattCycling trainer Boyd ‘El Tractor’ Welsink

Ook een onverwoestbare tractor kan wel eens sputteren

Komende week staan alle trainingen in het teken van Vo2 – Max inspanningen. Inspanningen die oncomfortabel zijn en meer van ons lichaam vragen dan we eigenlijk willen. En het is precies het ongemak van deze inspanning die ons beter gaat maken. Dus daag jezelf uit, maak de ware baroudeur in je wakker, en kom trainen!