Niet de eerste de beste
Afgelopen weekend was er één man die Van Aert en van der Poel kon volgen op het WK veldrijden. Er was één man die hoger sprong, sneller daalde, de bochten minstens zo scherp nam en op de juiste momenten het juiste spoor wist te kiezen. Er heeft zelden tot nooit iemand zo dicht op het achterwiel van Wout en Mathieu gezeten als Jan Crommelinck, de man verantwoordelijk voor de weergaloze dronebeelden. Het kunst- en vliegwerk in de modder is zelden zo goed uit de verf gekomen en dat is vooral dankzij deze Belgische piloot, die niet de eerste de beste bleek te zijn…
Grote kans dat je een Wow momentje hebt gehad afgelopen weekend bij het zien van de dronebeelden tijdens het WK veldrijden. We zijn van de Tour de France wel wat gewend qua mooie lucht- en helikopterbeelden, maar afgelopen zondag was dat van een hele andere actie orde. Een geweldige ervaring voor de toeschouwer thuis op de bank, maar ook zeker voor Jan Crommelinck zelf.
Als 25-jarige getalenteerde motorcrosser moet hij onverwacht zijn carrièreplanning omgooien na een hartinfarct. Hij brengt tijdens zijn herstel steeds meer uren door met zijn passie voor modelvliegtuigjes wat hem op het idee brengt om er een mobieltje telefoon met camera aan te hangen. En zo ontstond de geknutselde voorloper van een drone voor dat een hoop mensen überhaupt wisten dat een telefoon een camera kon hebben. Nu bijna 15 jaar later is Jan een autoriteit in de camerawereld en schiet hij naast het WK veldrijden ook producties voor klanten als Ferrari en Red Bull.
In een interview met Sporza neemt Jan de lezer mee in de strenge regelgeving voor natuurgebieden, de UCI, privacyregels, automatische sensoren, gps-storingen, spotters, VR-brillen, concentraties, stabilisaties en adrenaline. Dat laatste hadden de mensen in de huiskamer, dankzij Jan, dus ook. Er zijn zoveel factoren waar je rekening mee kan houden, sommige waar je rekening mee moet houden, en dan is er nog een factor nadenken over dingen waar andere mensen niet aan denken. Nou heb ik vaker bij mezelf gedacht dat ik minder moet nadenken, maar dat is ook wel weer bedenkelijk.
Maar hoe zit het met de 42.000 mensen, waaronder ikzelf, die langs de hekken tot aan hun knieën in de modder stonden en zonder drone ook een weergaloze ervaring hebben gehad? Waarom voelt dat ook als de mooiste beleving? Ik had wel een houten ratel en koebel, dus ergens voelde ik me ook wel echt een winnaar. Maar winnen of drones lijken niet de bepalende factor te zijn. Zeker niet wanneer je bedenkt dat de gelukkigste man van alle deelnemers en toeschouwers de Costa Ricaanse crosser Felipe Nystrom was. Deze werd halverwege koers al gedubbeld door van der Poel en van Aert, maar nam netjes plaats aan de zijkant om samen met het publiek te applaudisseren voor dit machtsvertoon om daarna al handjes uitdelende zijn koers weer te vervolgen.
De positieve beleving zit hem ook niet in optimale gesteldheid of gezondheid als we kijken naar de Canadees Michael van den Ham die eigenhandig zijn vinger weer in de kom trekt na een valpartij, om achteraf te spreken van zijn mooiste koers ooit! Gaat het dan misschien om het feestelijke aspect? Het beschikbare potje middelen voor een eventueel overwinningsfeestje voor Mathieu van der Poel was door de KNWU ingezet voor een trainingskamp naar Benidorm met junioren, dus het festijn werd gevierd in een nabijgelegen kroeg waar een tafeltje werd gedekt. Het tafelvuurwerk daar staat in schril contrast met het vuurwerk uit de benen eerder op de dag, dus ook dat zal het niet geweest zijn.
Het grootste feestje werd overigens nog gevierd door de 42.000 toeschouwers die Hoogerheide weer probeerden te verlaten. Complete chaos, urenlange files, defecte pendelbussen en verkeersregelaars zittend op de rotonde met een biertje en een pizza. Maar gek, of misschien wel fijn genoeg, leek op een enkeling na niemand zich daar iets van aan te trekken. De weergaloze ervaring, mooie beleving en het gevoel een winnaar te zijn heerste ook op dit gebied. Vraag is; wat hebben al deze situaties en mensen met elkaar gemeen?
Waarschijnlijk veel meer en veel minder dan we zouden willen toegeven, maar wat in ieder geval opvalt is het vermogen om zich aan te passen aan de context. Om te variëren in denken en doen. Om een oneffenheid, onverwachtheid of ongemak niet bepalend te laten zijn voor de beleving en of toekomst. Een adaptieve houding die niet alleen vanuit het denken de omgeving in gaat, maar de omgeving ook evenwichtig meeweegt in het denken. We kunnen leren van onze eigen, en liever nog andermans fouten, we kunnen genieten van ons eigen en andermans successen en we kunnen daardoor bovenal dankbaarheid tonen voor de dingen die we niet kunnen controleren. Machteloosheid en chaos heeft zelden zo lekker gevoeld als afgelopen zondag, juist omdat het in staat stelt te variëren. Grenzen te verleggen, nieuwe dingen te proberen en dingen letterlijk en figuurlijk op een nieuwe manier te zien en te beleven. Dus wat je ook doet…zodra je in staat bent te variëren in houding, waarnemen of denken, ben je misschien niet altijd de eerste, maar ook niet zomaar de eerste de beste.
En dát is misschien wel de grootste winst.
Geschreven door WattCycling trainer Boyd ‘El Tractor’ Welsink
Ook een onverwoestbare tractor kan wel eens sputteren
Komende week staan alle trainingen in het teken van variatie! We kruipen in de schaatshuid van sprinters en stayers die elkaars afstanden gaan rijden en pakken als variatie op de IronMan een wintertriatlon met langlaufen mee. Voor de afwisseling kan je er ook voor kiezen om rondjes te rijden rond Girona, waar iedere bocht en iedere koffie weer net anders is.
