Op welke vechtsport zit jij? Wielrennen.

Jay Vine bestaat! Laten we daar mee beginnen. Tot op heden was ik de watt per kilogram sloper uit Australië alleen tegengekomen op het digitale race platform Zwift, waar hij steevast een dusdanig verschroeiend tempo reed dat de laptop op de strijkplank heter werd dan wanneer er een strijkbout op stond. Maar in de 6^e etappe van de Vuelta kreeg hij, boven op de mistige Pico Jano, voor mij voor het eerst een menselijk gezicht. Hij wist zich van al zijn medevluchters te ontdoen en ook een opstomende Remco Evenepoel voor te blijven. Volgens de commentatoren van dienst was dit ondigitale succes vooral toe te schrijven aan zijn vechtlust en vechtersmentaliteit. Maakt dit wielrennen dan ook een vechtsport? Lees verder.

Een mooier decor voor zijn eerste overwinning in het profpeloton ooit had Jay zich waarschijnlijk niet kunnen wensen. De man die twee jaar geleden via een Zwift Challenge een contract heeft weten af te dwingen bij de ploeg van Mathieu van der Poel, pakte boven op de mistige Pico Jano zijn eerste World Tour overwinning. Waar hij gewend is vrij eenzaam en verstopt vanuit een schuur of logeerkamer absurde vermogens te leveren, deed hij het nu semi anoniem in een grijze mist die dichter was dan de zompigheid in je hoofd op een brakke zondagochtend. Het had wat weg van een treinreis door een Schots regenachtig landschap, of van het schansspringen in Tirol dat vaak op Eurosport wordt uitgezonden. Je weet eigenlijk niet precies waar je naar kijkt, maar je ziet af en toe iets kleurrijks door de wolken vliegen. Ik heb ook heel even gedacht dat ik naar de ZDF zender aan het kijken was die via camera’s bij skiliften de condities in skigebieden laat zien, en waar vaker wel dan niet een sneeuwvlok op de lens zit. Maar geen skiliften, après-ski beelden of Klaus Wunderlich; het was Jay die zich van zijn beste kant in het beeld liet vangen. The real Jay, zoals je Twitternaam moet gaan heten wanneer je een beffer (bekende fietser) wordt.

Volgens de commentatoren van dienst was het de vechtlust, de opgedane hardheid van jezelf uitwringen op een zolderkamertje, die hem tot deze klimmende vechter op de pedalen had gevormd. Geen Jason Statham die strak in pak zijn belagers op een hoop knalt, of one punch Mickey die bij een illegaal gevecht zijn blote vuisten laat spreken, maar een tenger mannetje in een strakke lycra bollentrui die wreed- en lijdzaam om en nabij 80 keer per minuut zijn pedalen een optater geeft. Bril in de helm, handen boven op de shifters en een grimas die past bij het verkiezen van pijn boven comfort. Strijdvaardig zou ik het zeker noemen, maar een vechter?

Jay woont sinds een goed jaar in Girona, heeft een liefdevolle vriendin die (bijna) overdreven enthousiast is over alles en hij komt rustig en dankbaar over. Ik zie hem eerder met Lego spelen, zijn fiets poetsen en voor iemand anders een balkje tussen de boodschappen op de lopende band zetten omdat dat lekker overzichtelijk is, dan dat ik hem op zijn Miquel Angel Lopez’s een tik zie uitdelen. Maar misschien is dat juist wel de verklaring. Uit psychologisch onderzoek blijkt dat mensen die aan vechtsporten doen eerder antisociaal gedrag vermijden dan vertonen, minder agressief zijn en beter in staat zijn om vaardigheden die op het ene gebied geleerd zijn op een ander vlak toe te passen. Vechtsporten kunnen juist sterk helpen bij het ontwikkelen van deugden als trots, moed, matigheid en vriendelijkheid. Zoals Karate Kid, Bruce Lee en De Drie Ninja’s ons eigenlijk al veel eerder geleerd hebben, kunnen vechtsporten bijdragen aan het aanleren van waardevolle sociale en psychologische houdingen.

Ik heb er 15 jaar aan Judo ervaring opzitten, waar do ‘weg’ of ‘pad’ betekent. Het verwijst naar een manier van leven waarin deugdzame burgers gekweekt worden, en geen boeven. ‘Vaardigheid is een bijkomstigheid’ schreef Jigoro Kano, de grondlegger van judo. Hij geloofde dat zijn vechtsport in de eerste plaats een opleiding tot een goed leven was. Nog meer dan aanvallen of jezelf kunnen verdedigen, gaat het om een goed en eerlijk lid van de samenleving te kunnen zijn. En de context is daarbij belangrijk. Een judomat geeft een acceptatie aan. En erkenning dat er worpen en grepen zullen plaatsvinden. Het geeft de ruimte van strijd en competitie aan. Een veilige plek om je uit te leven. Iemand met een uchi-mata over je heup werpen op een mat is daarmee onderdeel van een gezamenlijk sfeervolle strijd, terwijl eenzelfde actie in de kroeg nogal een kwaadaardig lompe strijd is. Vechten, mits in de juiste context, kan dus deugdelijk zijn. Een daad van eerlijkheid waarin destructief gedrag naar jezelf of een ander gevolgd wordt door de socialisatie en acceptie ervan voor een hoger doel.

De magische, bijna mysterieuze, beelden van een pijnlijdende Jay Vine in de mist behoren in dat opzicht misschien wel tot de betere regionen in de actie- en vechtfilm categorie. Als een voorbeeldige burger wist hij zichzelf en anderen te pijnigen op weg naar een hoger doel. Met de Pico Jano als afgebakende mat voor een niets verhullende strijd. Jay ‘Daniel Son’ Vine in de hoofdrol, gesteund en gesterkt door Mister Christoph Miyagi Roodhooft. Van mij krijgt hij 5 sterren en de bolletjestrui. En morgen geen rood rugnummer voor de strijdlust, maar twee zwarte banden onder zijn Canyon voor de vechtlust.

Geschreven door WattCycling trainer Boyd ‘El Tractor’ Welsink
Ook een onverwoestbare tractor kan wel eens sputteren

Komende week staan de trainingen bij WattCycling in het teken van de Sweet Spot. Het klinkt heel liefelijk, maar er zal gestreden en gevochten moeten worden om alle intervallen en blokjes vol te houden.  We gaan flirten met de verzuringsgrens en sprinten naar een hoger doel. Kom trainen en haal de strijder in je naar boven!