Rustige Teide (WattCycling column)

Boven de boomgrens is de Teide kaal en verlaten. Een berg op een eiland in lockdown. Er is niets anders dan een vulkanisch landschap met bizarre rotsformaties. Iets verder naar beneden is de weg aangenaam. Goed asfalt, gezonde bomen en uitzichten die in staat zijn de adem te benemen. Als berg is de Teide vrij uniek: er zijn namelijk weinig plekken waar je vanaf zeeniveau in één keer naar een hoogte van 2100m kan klimmen. En dat doet wat met een renner. Lees verder.

Wie ooit boven op een berg heeft mogen staan weet wat de term ‘magistraal uitzicht’ betekent. Doe daar een warm zonnig sausje bovenop met een vleugje zeewind en je komt in de buurt van Tenerife. Het eiland van zon, zee en zuper fiets omstandigheden. Met het kwik momenteel op 24 graden een perfecte lycra fietsrokjesdag. Maar waar Martin Bril misschien wel lekker op het strand van Tenerife zit, vertoeven er alweer renners hoog boven de geologische verbluffende wolken schouwspelen in El Parador. Het hotel boven op de Teide waar het draait om drie dingen: Fietsen, eten en herstellen.

Weken achter elkaar vertoeven renners daar op hoogte in hun eigen wereld om rode bloedlichaampjes te kweken. Het vele zuurstof wat die lichaampjes kunnen transporteren, moet hen later in het jaar de koersen beter doen verteren. Minimaal drie weken is het een kwestie van geïsoleerd leven in een verlaten en griezelig hotel. Soms een verdwaalde kok, masseur of ploeggenoot in de wandelgangen, maar het dichtstbijzijnde leven is in een dorp minstens 24km verderop. Wanneer je er te lang zit, kan je gaan denken dat je op de maan bent beland. Of juist heel ver en diep in de oceaan. Want dit is een plek van diepte. Een plek van stilte, van leegte, van rust. Een plek waar je vooral jezelf kunt tegenkomen. En een plek die uitermate geschikt is om heel heel diep te gaan.

Het was in 2012 Bradley Wiggins die zijn weken boven op de berg bestempelde als bepalend voor het winnen van de Tour de France dat jaar. Na zijn sleutelbeenbreuk in 2011 verrichtte hij hier een ongelofelijke trainingsarbeid in het bijzijn van Shane Sutton. De Australiër reed op een brommer naast of achter Bradley die zijn longen dusdanig binnenstebuiten aan het keren was dat hij de aanwezigheid van zijn coach waarschijnlijk niet eens heeft geregistreerd. Op zo een moment kan het twee kanten op gaan: beuken of breken. Wiggins beukte door en brak niet. Fysiek niet. Mentaal niet. Wiggins beukte dieper en dieper totdat hij zichzelf en de berg nauwelijks meer van elkaar kon onderscheiden. Hij vond een rust waarin hij kon blijven gaan. Veel verder in zijn zones dan tot op dat moment voor maximaal werd gezien. Dat kan de rust van een berg met je doen.

Zo ook voor Primoz Roglic. De hardlopende fietser, de fietsende hardloper, de hardlopende schansspringer die fietst. Ik weet het niet. Sinds kort in ieder geval ook de fietsenfluisteraar die de carrière van Tom Dumoulin nieuw leven ingeblazen en gepraat heeft. Onlangs gaf Dumoulin aan weer lekker in zijn vel te zitten en voor een goede uitslag in een grote ronde te gaan in 2022. Dit mede dankzij gesprekken met zijn ploeggenoot Roglic. Primoz is een man die luistert, zonder te oordelen, en daarmee in staat is gevoelens naar boven te halen die je zelf misschien liever verstopt, aldus Dumoulin.

Primoz heeft de kerstdagen dus niet alleen met zijn gezin en langlaufend in Tignes doorgebracht, maar ook nog eens een luisterend oor geboden aan een ploeggenoot. De lessen van Primoz worden niet allemaal duidelijk, maar het gaat in ieder geval over dingen zien in perspectief, je carrière zien als avontuur, en niet te zwaar teleurgesteld zijn na een nederlaag of tegenslag. Want je verliest immers vaker dan dat je wint, dus anders krijg je wel een heel zwaar leven.

Op zoek naar een recent interview met Roglic zwoeg ik me door Sloveense wielersites die bol staan van Tadej Pocagar berichten die een veldrit heeft gestart (en gewonnen uiteraard). Na veel scrollen kom ik op een redelijk vers artikel waarin Roglic aangeeft zin te hebben in het eerste trainingskamp met de Jumbo-Visma ploeg in Girona, en al uit te kijken naar zijn eerste hoogtestage op Tenerife. Het vaste patroon van hardlopen voor het ontbijt op een nuchtere maag, afdalen, een strook langs de kust fietsen, en weer terug omhoog. Het Strava figuurtje iedere dag weer als een taartpunt. Wekenlang. Niets isolement, beperking van vrijheden of denken aan wat je niet hebt. Maar genieten van een rustige Teide.

Met de WattCycling deuren helaas nog steeds achter fietsslot en grendel, is het tweewekelijkse uitstapje naar de indoor fiets nog even niet mogelijk. Deze noodgedwongen situatie leent zich perfect voor een rust en regelmaat regime waarin je aan een voorsprong kan bouwen. Of het nu een buitentraining, Wattbike thuis, of een core-stabilisatie training op een matje is… gebruik deze rustige tijden en laat ze niet zomaar voorbijgaan.

Geschreven door WattCycling trainer Boyd ‘El Tractor’ Welsink
Ook een onverwoestbare tractor kan wel eens sputteren