Same Same But Different

Voor menig mens komt het veelal als een verrassing dat wanneer je iets hetzelfde als altijd doet, de uitkomst doorgaans ook hetzelfde als altijd is. Ergens koesteren we toch altijd de hoop dat ook al doen we wéér hetzelfde, het deze ene keer toch nèt anders uitpakt. Meer dan eens heb ik met of onder managers mogen werken die met eenzelfde denkkader en denkpatronen tot een probleem hadden geleid, een lang weekend op de hei gingen zitten om tot een oplossing te komen. Een interessant gebeuren dat zich periodiek herhaalde en waarvan de uitkomst met Nostradamiaanse nauwkeurigheid viel te voorspellen. Om mijn oordeel over dit terugkerende fenomeen uit te stellen bedacht ik me ieder kwartaal weer dat hersenloze kwallen ook al 650 miljoen jaar overleven, dus dat het wel goed zou komen. Ik heb me toentertijd wel twee dingen voorgenomen. Eén, het grootste gedeelte van mijn leven breng ik door in mijn hoofd, dus ik ga zorgen dat ik daar in ieder geval een fijne plek van maak. Twee, ik ga iets vinden wat me ten alle tijden het gevoel van vrijheid kan bieden als ik ergens weg wil komen. Zo is de vrijheidsmachine op twee wielen in mijn leven komen rollen.

Nu is of lijkt de ruimte om te variëren, spelen en proberen in de huidige context wat beperkt. Vaste patronen, activiteiten en gewoontes zitten in lockdown en meer dan in mijn prille bestaan ben ik aan huis gekluisterd. Het geeft me een beetje een Raas’end gevoel. Niet van woede, maar als Jan Raas. Vanaf het eerste jaar (1977) dat Jan Raas de Amstel Gold Race naar zijn hand zette, deed zich namelijk telkens eenzelfde tafereel voor. De oersterke Zeeuw perst er een machtige sprint uit en laat zich honderd en vier meter en een beetje uitrollen over de finishlijn om zijn fiets in de voortuin aan de Julianalaan in Meerssen te parkeren. De vrouw des huizes doet de deur voor Jan open, schuift een stoel voor hem aan en schenkt hem een glas in. Binnen enkele minuten stroomt de pers de woonkamer binnen en hangen ze allemaal aan de lippen van Raas met een koekje en een koffie.  Als dank voor de gastvrijheid krijgt de vrouw des huizes het winnaarsboeket. Ik geloof niet dat de uitdrukking ‘in de beperking toont zich de ware meester’ hier op slaat, maar het had zomaar gekund.

In die woonkamer ontvouwen zich verhalen en emoties die veel en veel verder gaan dan de vierkante meters die de kamer rijk is. Van valpartijen tot trainingsarbeid analyses en van puur sportgeluk tot lovende woorden voor concurrenten als Francesco Moser, Seán Kelly en Fons de Wolf. De wisselwerkingen tussen kaders, ideeën, gewoontes, emoties en mogelijkheden zijn die minuten na de race overweldigend en heel even lijkt Meerssen het epicentrum van het menselijke wielerbestaan te zijn. Maar een klein uur later is de fiets weg, wordt het gebreide tafelkleedje weer recht gelegd en tikt de klok alsof er nooit iets gebeurd is. Dit soort voorbeelden doen me toch geloven dat iets wat hetzelfde is of lijkt, tijdelijk toch iets anders kan zijn.

Brengt me terug naar Italië en het bestellen van un nero op het perron. Italië is een land met honderden talen die liefkozend dialetti genoemd worden. Klinkt als een neefje van Bialetti alleen dan net een ander Limburgs accent, maar het zijn daadwerkelijk talen die zich volledig onafhankelijk hebben ontwikkeld van de officiële Nationale taal zoals die in Florence is geduid. Invloeden van Hongarije, Joegoslavië, Oostenrijk hebben veel van deze talen beïnvloed en het Friulaans uit het Noordoosten van Italië is daar een prachtig voorbeeld van. Veel van deze talen hebben hun eigen literatuur, dichters en mythes.  Ik kan hier pagina’s over vol schrijven maar het punt is dat iets wat zo solide lijkt als ongekookte spaghetti, namelijk de Italiaanse taal, meer is dan dat!

Met deze ontdekking in het achterhoofd ben ik nieuwe dimensies in mijn huis gaan zoeken. Een beetje als de woonkamer na de Amstel Gold Race ben ik op zoek gegaan naar wat er nog meer van deze ruimte te maken valt. Zo kwam ik erachter dat de vloerverwarming in de badkamer het nodigde stof aantrok en met een lekkende douchedeur net een Strade Bianchi in het klein was. De woonkamer/keuken op het zuiden met enkel glas is bij een beetje wind en kou rijp voor een skilift, maar wanneer het zonnetje doorbreekt een ware snikhete oase. In gedachte was ik terug bij de Stelvio en waande ik me in het wiel van Rohan Dennis, Tao Hart en Jay Hindley. Beginnend in een heerlijke 20 graden om op de top het beeld van Fausto Coppi in de sneeuw aan te tikken. En wat te denken van de slaapkamer. Met uitzicht op de ingepakte olijfboom van de onderbuurman en de geur van zijn voorliefde om in ieder gerecht wijn te verwerken is dit de kamer waar de Wattbike komt te staan. Toscane lijkt dan opeens heel dichtbij. De vloer loopt een klein beetje af, dus de eerste helft van de training klim ik en het tweede gedeelte draai ik de fiets om en is het wind mee afdalen.

De mooiste etappe vond plaats in de hal richting de voordeur. Voetje voor voetje in één rechte lijn. Ik heb nog wel eens de neiging een liedje op Spotify opnieuw op te starten, omdat ik van menig ben dat ik niet met genoeg aandacht heb geluisterd en daarmee het lied of de artiest te kort doe. Het plan was dus om een lied met volle aandacht te luisteren en wanneer dit lukte een hele voet vooruit te zetten. Wanneer ik afgeleid was, was er sprake van slechts een half voetje verder komen. Met een spanningsboog zo kort dat het enige wat langer dan 5 minuten lukt iets uitstellen is, was dat een hele uitdaging. En halverwege de gang dacht ik ook heel even dat ik de voordeur nooit zou gaan halen. En toen gebeurde het… Pats! Ik waande me weer in 2017 diep het Sella gebied. De pijn van ‘kampioenenkerkhof’ Passo Fedaia op die godvergeten dag in de Dolomieten kroop weer een beetje de kuiten en hamstring in. De man met de hamer tegenkomen en dan eindeloos een rechte rode skipiste op fietsen bij 35 graden…Zelden heeft een klim zo lang geduurd als toen.

Toen ik de voordeur had bereikt was het ondertussen al donker buiten en de kracht van de verbeelding was zo sterk dat ik met een herstel shake en de benen omhoog op de bank ben geploft. Dit was me de thuiskoers wel. Hetzelfde als altijd, maar toch anders.

Komende weken zullen we het wederom moeten doen met wat we hebben en wat we kunnen, en dat is gelukkig een heleboel. Van buitentraining tips tot krachttraining en van luistercolumns tot fietsroutes. WattCycling zit niet stil en varieert erop los. Hopelijk jullie ook!

Geschreven door WattCycling trainer Boyd ‘El Tractor’ Welsink
Ook een onverwoestbare tractor kan wel eens sputteren