Spelen is Goud (WattCycling column)

Het is zondag einde ochtend, 7 augustus 2016. Dan staat op het punt naar een van de sprookjesachtige stranden van Rio de Janeiro te gaan. Een bidon met water, zonne- brand & bril, handdoek; alles gaat in een olympische rugzak. Hij kijkt nog even om zich heen of hij iets vergeet en loopt daarna met zijn geschoren benen richting de deur. Zijn zwembroek is net wat korter dan zijn fietsbroek, waardoor de tanlines op zijn bovenbenen goed zichtbaar zijn. En terwijl hij in de deuropening naar zijn eigen benen staat te kijken, voelt hij wat trillen. Hij graait naar zijn telefoon in de rechter broekzak en ziet een onbekend nummer op zijn scherm. Voor veel mensen genoeg reden om de telefoon niet op te nemen, maar niet voor Dan. Wat volgt is een telefoontje dat het startsein zou zijn voor een bijzonder verhaal. Lees verder!  

Het is één dag na de wegwedstrijd van de Olympische Spelen in Rio. Dan Craven heeft lang meegedaan in de slopende koers over dik 240 kilometer, maar heeft de race niet uit kunnen rijden. Dan from Nam, zoals de man uit Namibië bekend staat, heeft alles gegeven, maar het was niet genoeg. Getreurd is hij niet. Hij heeft zijn leven lang gestreden om als Namibiër wielerprof te worden, en via omzwervingen in onder andere Zuid-Afrika, Zwitserland, Duitsland, Azerbeidzjan en Engeland is hij uiteindelijk bij Team Europcar in Frankrijk terecht gekomen. Met deze ploeg reed hij de Ronde van Spanje uit (140^e) in 2014 en nu twee jaar later heeft hij de spelen gehaald. Niet wetende, dat dit nog niet alles was.

Dan neemt zijn telefoon op, en is verrast wanneer hij iemand van het organisatiecomité te spreken krijgt aan de andere kant van de lijn. Door verschillende blessures en valpartijen in de wegwedstrijd, waaronder de dubbele sleutelbeenbreuk van Vicenzo Nibali, zijn er wat plekken vrij gekomen voor de Olympische tijdrit. Wat volgt is een technisch verhaal over tv blokken, uitzendtijd, een startlijst die van 50 naar 35 deelnemers is gegaan en bovenal een regel die stelt dat het verplicht is om de wegwedstrijd te rijden wil je deel kunnen nemen aan de tijdrit. De uiteindelijke vraag is simpel: “Wil je de Olympische tijdrit rijden”?

Voor Dan is deze vraag geen moeilijke vraag en hij heeft dan ook direct een antwoord paraat: “Nee”. Een 33-jarige half prof, op een heuvelachtig parcours wat hem niet ligt, onvoorbereid en ook nog eens zonder tijdritfiets. Dat is alsof je de Tour de France wil meedoen op een driewieler. Dan hangt de telefoon op en doet wat je het beste kan doen als onverwacht veel zaken in je hoofd opspelen; hij springt op de fiets voor een rondje.

De Braziliaanse warme wind brengt hem enigszins aan het twijfelen wat ervoor zorgt dat hij doet wat anno 2016 nog tamelijk ongewoon was: hij vraagt zijn volgers op Twitter wat te doen. Een online polletje, opgegooid door een man met een rode baard uit het zuidwesten van Afrika, zorgde voor de eerste 100% uitslag op Twitter ooit. De JA, dikgedrukt in cursieve hoofdletters, inclusief bemoedigende woorden en honderden redenen om dit wel te doen, zorgde voor een omslag. Dan werd digitaal over de drempel geholpen, schudde de zandkorrels van zijn lijf, en begon met voorbereiden op zijn olympische tijdrit. Tijd tot de start? Nog iets minder dan 24 uur.

Dan besloot dat het geen goed idee was fietsenzaak na fietsenzaak in Rio af te struinen op zoek naar een tijdritfiets waar hij toch niet goed op zou zitten. Enkele Twitter volgers durfden zelfs te menen dat het rijden op zijn normale koersfiets nog wel eens voordeliger uit kon pakken, gezien alle hoogtemeters in het 54,7 kilometer lange parcours. Wat volgde is een reeks aan tweets over de aerodynamica van zijn enorme baard, het dopen van biscuitjes in de koffie voor een warming-up en niet te vergeten de groetjes aan zijn moeder. Dan klinkt in weinig meer als de man die enkele dagen eerder een resolute nee uitsprak. Dit komt mede omdat Dan inmiddels weet dat voor elke extra 12 toeristen per jaar er een nieuwe baan wordt gecreëerd in zijn geliefde Namibië. En iedere keer als zijn verhaal genoemd wordt op Eurosport, zijn er vast mensen die denken ‘’Wat? Waar? Namibië? En het gaan Googelen. En als je Namibië eenmaal hebt opgezocht en ziet hoe prachtig het is, laat het je niet meer los. Zijn hart gevuld met deze gedachte, leeft hij richting de start.

Wat volgt is een legendarisch moment. Het is 10 augustus 2016 en Dan ‘’The Journey Man’ Craven, die in meer dan 40 landen koerste, staat met zijn Cannondale wegfiets als eerste aan de start van de Olympische tijdrit. Velgremmen, de kabels gewoon buitenlangs en de bandjes enigszins versleten. Op zijn neus een klassieke bril waar we menig hipster mee door de Amsterdamse straten zien soigneren, want dit was de enige bril op sterkte die hij nog had. Om zijn lijf een iconisch shirt, nog vol zoutvlekken van de wegrace, met netjes drie zakjes achterop en heel groot de letters Namibië prijkend op de borst. Doordat de renner achter hem niet start is hij lang in beeld. Heel lang. Al helemaal omdat hij er zo lang over doet. Met een tijd van 1.27.47 wordt hij stevig laatste, een dik kwartier achter winnaar Fabian Cancellara, maar slechts 3 minuten achter Julian Alaphilippe en 6 minuten achter Edvald Boasson Hagen. Hij wordt slechts door één renner ingehaald, wat de aanzet is tot een volgende uitdaging.

Zodra Dan gefinisht is gaat hij als een razende op zoek naar de Hot Seats, de drie plekken waar de voorlopige tijdsnelsten mogen plaatsnemen in afwachting van de renners die nog komen. Hij manoeuvreert zich door een handjevol verzorgers en medewerkers om als eerste bij de hot seats aan te komen, en gaat in een van de stoelen zitten. Omdat het nog zo vroeg in de race is, zijn er nog geen journalisten of camera’s ter plaatse om dit moment vast te leggen. In zijn beste Portugees weet hij uiteindelijk een vrijwilliger met smartphone te verschalken en vast te leggen hoe hij in een van de hot seats zit bij de Olympische tijdrit. Een droom die uitkomt.

Naast weergaloze reclame voor Namibië, onvergetelijke momenten en fabelachtige foto’s heeft dit moment nog iets opgeleverd dat misschien wel minstens zo belangrijk is. Vlak na de race drong het pas tot Dan door. Voor de microfoon van een Britse krant zei hij het volgende: “Hoeveel mensen krijgen de kans onverwacht mee te strijden in een Olympisch wedstrijd?” Zoiets gebeurt normaal niet. En ik wilde het niet doen en een olympische kans afwijzen, omdat ik bang was voor mijn ego. Mijn fragiele ego. Hoe belachelijk is dat? Was dit een stompzinnig idee? Absoluut! Maar dat zijn bijna alle ideeën. En er is één ding stompzinniger dan iets stoms doen, en dat is het niet doen.

De blik in zijn ogen na de finish staat in mijn geheugen gegrift. Het is een blik van iemand die een drempel is overgegaan. Die zich niet op voorhand heeft laten tegenhouden. Een blik die ik onlangs bij mijn neefje van twee dacht waar te nemen, toen we op de fiets door de plassen aan het rijden waren. Een speelse blik. Aanstekelijk en ontwapenend tegelijk. En daar kan geen perfecte voorbereiding of tijdritfiets tegenop. Dus laten we niet stoppen met spelen omdat we oud worden, maar laten we speels oud worden, omdat we niet stoppen met spelen. Want spelen is goud.

Komende week staan er drempeltrainingen op het programma bij WattCycling. Een grens die zowel fysiek als mentaal het een en ander met ons doet. En het beste wat we kunnen doen, is daarmee spelen.

Geschreven door WattCycling trainer Boyd ‘El Tractor’ Welsink
Ook een onverwoestbare tractor kan wel eens sputteren