Stipjes

De ogenschijnlijke onverzettelijke onverstoorbaarheid waarmee Primoz Roglic gehavend de pers te woord staat bij de finish in Tortona is ongekend. Gescheurde broek, heup open geschaafd en een diepe wond onder de linkerknie en elleboog waar het witte vlees te zien is. Maar Roglic is zoals altijd ‘Happy with the result’.  Het interview met Steven Dalebout voor de NOS is volgens Frank Heinen, die deze Giro misschien wel beter in vorm is dan Roglic zelf, dan ook een nominatie voor de Sonja Barend award waard. ‘’The fastest and the strongest in the end will win’’ zegt de Sloveen nog eens netjes. Roglic weet iets, wat wij nog niet kunnen bevatten… lees verder.

Is het zijn ervaring in het schansspringen wat Roglic zo onverstoorbaar maakt? Een sport waar je je bij uitstek moet overlaten aan de weers- en wind omstandigheden en niets meer kan controleren dan je eigen timing en go met de flow. En dan zien waar de tele-markering in het klassement je doet landen. Die ervaring met weersomstandigheden komt deze Giro überhaupt goed van pas. Grote kans dat de winnaar van vrijdag en zaterdag eveneens het 20 kilometer waterfietsrecord uit het Guiness Book of Records verpulvert namelijk.

Wielrenners zijn een volkje mensen die bovenmatig veel tijd doorbrengen op de weg. Van barre wegen tot asfaltwegen, pedalerend in de eenzaamheid. Al kun je tegenwoordig veel koersen of triatlons online volgen via zogenoemde trackers. Zo heb ik enkele weken terug bijna 360km kilometer naar een langzaam bewegend stipje over een lijntje gekeken, om te zien hoe mijn oude huurbaas uit Girona de Traka gravel race volbracht. Al die nauwelijks bewegende stipjes die er meer dan 10 uur over deden om een rondje af te leggen niet veel groter dan een post-it deden me denken aan vroeger. Aan een vakantie met mijn ouders.

Als onderdeel van de opvoeding hebben we met het gezin ooit een voormalig concentratiekamp bezocht. Eentje waar nog jassen lagen, gemaakt van de afgeschoren haren, en de nagels in muren van de douche kamer stonden gekerfd. Als je stil was, hoorde je het geschreeuw nog. En het was er stil. Doodstil. Het was de eerste en laatste keer dat het in mijn hoofd ook stil zou zijn, toen ik op een bord las om hoeveel mensen het ging.

Een bepaalde bezetenheid met patronen, hoeveelheden en de uitgestrektheid van de ruimte hebben er altijd wel in gezeten, maar dit liet me niet los. Dagen, weken, maanden heb ik stipjes gezet op a4’tjes. En hoeveel ik er ook zette voor ieder persoon, het papier bleef een bepaalde leegte behouden. De stipjes bleven zwart. En stil. En kregen nooit een gezicht. Misschien verklaart dat de kippenvel en tranen over mijn wangen wanneer ik de stipjes van de Traka met de stoicijnsheid van Roglic voor een dag lang kan volgen.

De dag na de tijdrit komt er een maatje op bezoek. Koers kijken en vuur maken in de tuin. Een vrij eenvoudig en chill concept, maar met de natuurlijke drang om zaken te overdenken en associëren is alles waar ‘dingen bij komen kijken’ al snel een hele klus. Mijn verregaande incompetentie in toastjes brie, chips en olijven op een plankje krijgen, ontlokte mijn maat de vraag waar mijn ‘krachten’ eigenlijk lagen. Dat terwijl ik zelf best content was met de ‘zeilboot met dubbele buitenboordmotor’ die ik van de ingrediënten gebouwd had. Om nog maar niet te spreken van de keurig gezaagde houtblokken. Tien stuks. Steeds een centimeter langer. En op elkaar gestapeld in paartjes van 2 & 3 richting het noorden. Gewoon omdat het kan.

Iets met een proces, doel en uitkomst…en waar je de nadruk op legt. Daar kwamen we op uit. Dat lijkt me wel makkelijk aan de Giro willen winnen overigens. Je weet precies hoeveel kilometers je moet fietsen om je droom waar te maken. Er is maar bij weinig andere dromen bekend welke effort je daarvoor moet leveren. Dus lekker overzichtelijk zo’n routeboek richting de langgekoesterde droom. Tenzij er een etappe wordt ingekort door slecht weer natuurlijk. Misschien is dat wel het geheim van Roglic. Hij geniet van de prachtige uitzichten in Italië en van het kunnen fietsen, dus dan maakt het doel van de Giro winnen al minder uit. En als hij uiteindelijk toch de Giro wint, dan maakt alle regen onderweg ook niet meer uit. Met deze gedachte zijn al zijn doelen binnen fietsafstand. Fietsen is de winst. Fietsen is de beloning zelf. Iets wat we misschien te makkelijk vergeten.

Het lijkt een gedachtegoed te zijn waar Roglic al van op de hoogte is. En wat hem een rust geeft. Een vorm van onoverwinnelijkheid die hij al in de smiezen heeft. Hij weet dat zijn stipje na 3 weken vooraan moet liggen. En dat als dat niet zo is, dat het ook goed is. Zolang zijn stipje maar beweegt en geniet. En lief is voor de andere stipjes. Een stipje die wattages moet trappen, bergen moet overwinnen, valpartijen moet overleven en kilometers moet verslinden die bijna niet te bevatten zijn. Hoeveel stipjes ik ook teken, hoe groot ik het vel papier ook maak, en hoeveel belangrijke bijzaken er tegelijktijdig naast het wielrennen gaande zijn… ergens valt het allemaal niet te rijmen en te vatten. Maar laten we daar dan maar het mooiste van inzien en maken.

Wat we kunnen zien is mooi.

Wat we kunnen begrijpen, is nog mooier.

Maar wat we niet kunnen bevatten, is veruit het mooist.

En daarvan genieten, staat bij mij met stip op één.

Geschreven door WattCycling trainer Boyd ‘El Tractor’ Welsink

Ook een onverwoestbare tractor kan wel eens sputteren

Komende week staan alle trainingen in het teken van drempels. Drempels die we soms over moeten om het beste in onszelf en in elkaar naar boven te halen. Het aanstippen, de stip op de horizon, maar ook de stippen een gezicht en beweging geven, is de opmars naar nieuwe grenzen. Stip de WattCycling training aan in je agenda en kom trainen!