Strijd op Sandalen

Waar de Tour de France bijna de Champs – Elysees, en daarmee het eindpunt heeft bereikt, staan de Olympische Spelen op het punt van beginnen. Dit spektakel loopt vervolgens weer vloeiend over in de Vuelta Espana. Het is een beetje alsof je een heerlijk maal hebt afgesloten met een kaasplankje, een fijne espresso wordt voorgeschoteld om het af te toppen en dan óók nog eens glaasje Spaanse Brandy van het huis krijgt. Met al deze sportieve bombarie in de schijnwerpers op komst is het makkelijk de strijd die in de schaduw plaatsvindt te missen. Een eenzame strijd op sandalen…lees verder.

‘’Deelnemen is belangrijker dan winnen’’ is de verbastering van een uitspraak die vaak geassocieerd wordt met Pierre de Coubertin. Hij is de grondlegger van de moderne Olympische spelen zoals we die nu kennen, en niet te vergeten zelf winnaar van Olympisch Goud in 1912 op het onderdeel…Literatuur. Op aandringen van Pierre werden verschillende kunstvormen onderdeel van de spelen en Literatuur stond tot 1948 in het programmaboekje. De originele uitspraak, in 1908 door Pierre overgenomen van de Bisschop van Pennsylvania, doet wat mij betreft ook aanspraak op eremetaal. Deze luidt:

Het belangrijke in het leven is niet de triomf, maar de strijd. Het essentiële is niet om te hebben gewonnen, maar om goed te hebben gestreden.

Een boodschap die Off-Road captain en renner van EF – Education Lachlan Morton in zijn oren en tussen zijn benen knoopte toen hij hoorde dat hij niet in de Tour de France selectie zat. Een alternatieve uitdaging was snel geboren. En niet zomaar een uitdaging…

Het plan klinkt in eerste instantie simpel: alsnog eigenbenig alle etappes van de Tour de France rijden, en dit sneller dan het peloton. Alleen waar de renners in de Tour de beschikking hebben over teambussen, massages, eigen koks en hotels zet Lachlan in op een self-supported avontuur. Naar eigen zeggen een kans om de twee elementen die hij het mooiste vindt aan wielrennen te combineren: “ontdekken en competitie”. Met een slaapzak en kookstelletje aan zijn fiets gebonden waant hij zich in de beginjaren van de Tour waar hulp van buitenaf ook uit den boze was. In zijn eigen woorden: “lekker puur en een mooi eerbetoon aan de sport”.

Om deze puurheid even numeriek te maken:

In totaal heeft Lachlan Morton:

• 225 uur op de fiets gezeten
• 66,831 hoogtemeters gereden
• Waarvan zijn langste rit 579km was. Om na een krappe 19uur in het zadel met wat tonijn op een stokbroodje in zijn slaapzak te kruipen op een parkeerplaats.
• Met als totale afstand 5500km.

Dat is meer dan de Tour de France zult u misschien denken…dat klopt! Niet alleen omdat hij vlak voordat hij twee keer de Mont Ventoux over ging even verkeerd was gereden, maar vooral omdat hij alle kilometers die de renners tussen de etappes per bus, vliegtuig of helikopter maken ook wilde fietsen. Dus dat zijn nog eens 2400km en meer dan 15.000 hoogtemeters extra.

Dag in dag uit heb ik zijn bizarre reis gevolgd, want dat is wel het minste wat we het kunnen noemen. Iedere dag weer rond de 300 kilometer in het zadel. Van glorieuze uitzichten tot brute steenkoude wind tegen en regen kletsend in het gezicht. Een verkeerd geschoten schoenplaatje bracht hem last aan zijn knie waardoor hij de meerderheid van de tocht nog op sandalen heeft gereden ook. Geen shortcuts, geen smoesjes, geen klagen. Maar een man en zijn fiets.

Als de Tour een race is die al meer dan honderd jaar renners over de hele wereld inspireert hun limieten op te zoeken en als hoogtepunt van doorzettingsvermogen en veerkracht geldt, hoe moeten we dit eerbetoon aan de Tour dan wel niet zien?

Afgelopen week kwam Lachlan aan in Parijs. Vijf dagen eerder dan het peloton. In alle donkere vroegte maakte hij zijn rondes door de straten van Parijs. Fysiek en mentaal het zwaarste wat hij ooit had gedaan, zo zou hij zeggen vanaf de stoeprand bij de Champs – Elysees.

Ik was er via de Instagram van zijn ploeg EF een klein beetje bij. Een bibberende hand die waarschijnlijk snakte naar een ochtendkoffie, filmde de redelijk uitgemergelde Australiër. Bijna in slow motion zette Lachlan zijn fiets tegen een boom en ging er rustig bij  zitten. Met de nadruk op rustig. Op de vraag of hij een waanzinnig idee als dit zou aanbevelen zei hij: ‘’Ik denk dat de Tour de France rijden voor 99,9% van de atleten onhaalbaar is. Maar weet je, je kan een fiets kopen, er wat tassen aan hangen en een Tour door Frankrijk maken… en er is niemand die je daarvan kan weerhouden.’’

Waar ik na twee dagen leven met een mug in de slaapkamer (die me nog steeds niet geprikt heeft), met lichte stress door het huis loop en me steeds meer af vraag of ik nu officieel samenwoon, lijkt deze man geen last te hebben van enig ongemak. Hier zat een man met een liefde voor zijn fiets die zoveel groter is dan welke tegenslag of twijfel dan ook.

Overal waar hij kwam creëerde hij een gevoel van eigendom. Zijn eten haalde hij onderweg bij boeren of lokale bakkers, hij stapte soms af om rommel van de straat op te ruimen en netjes weg te gooien, hij droogde zijn kleren over de schommel in een park en sliep in het hutje van de glijbaan. Overal werd hij één met zijn omgeving, en dat was waar hij het mee deed. Dat vrij van wensen gaf hem een soort innerlijke rust. Een rust die bezig was met het afmaken waaraan hij was begonnen. Hij was volledig eigenaar van zijn eigen bestaan, en als je je eigenaar voelt, heeft het leven meer effect. En iedereen ziet ook nog eens je goede voorbeeld.

Hoe persoonlijk deze ervaring en strijd voor Lachlan ook is geweest, de uitdaging was groter dan zijn individu. Door dit avontuur heeft hij bijna 400.000 euro opgehaald voor Word Bicycle Relief. Een organisatie die jonge mensen van robuuste fietsen voorziet zodat ze de kans hebben om naar school te gaan.

Volledig in lijn met de boodschap van de Spelen heeft Lachlan gestreden. Goed gestreden. Hij is geen held op sokken, maar een strijder op sandalen. Van mij krijgt hij een gele trui met bolletjes, een zelfgemaakte medaille en nieuwe schoenplaatjes.

De komende week staan de trainingen allemaal in het teken van de wieleronderdelen op de Olympische Spelen. Of het nu in een tijdrit is, op de mountainbike, voor- of achter in het peloton… iedereen voert en rijdt zijn eigen strijd. Een strijd die het waard is om goed gestreden te worden. En dat is precies wat we gaan doen. Het liefst op fietsschoenen, maar voor één keer zijn sandalen ook goed.

Geschreven door WattCycling Trainer Boyd ‘’El Tractor’’ Welsink
Ook een onverwoestbare Tractor kan wel eens sputteren