Tegenhanger

Het is al even geleden dat ik racend op mijn rammelende stadsfiets van de Johan Cruijff Arena naar huis ben gesjeesd om daar naar een summiere samenvatting te kijken van hetgeen waar ik net bij was geweest. Is het de gewoonte van Studio Sport met het bord op schoot? Zie je op tv net wat anders? Of kan ik er misschien gewoon geen genoeg van krijgen? Afgelopen weekend kreeg deze gewoonte een nieuwe glijdende variant. Na een heerlijke vrijdagmiddag vol schaatsgenot in Thialf lag ik ’s avonds stevig ingepakt in een tent via mijn telefoon de samenvatting van de 500 meter sprint terug te kijken. Ondanks de serene rust van de Boerencamping in Siegerswoude en al wetende hoe deze actiefilm zou aflopen bleef de strijd om honderdsten zenuwslopend! Lees verder…

Een knisperend vuurtje in plaats van de bombastische strijkers en blazers van Hans Zimmerman. Geen 300 strijders die het succesvol opnemen tegen een heel rijk, maar twee getrainde afhakers met liesproblemen die zich laten aftroeven door een jonge mastodont die bij geboorte in een pot met Type II spiervezels is gevallen. Ik had het allemaal live mogen meemaken, en toch lag ik op het puntje van mijn slaapmatje te balanceren van spanning. Wat zich op mijn telefoon afspeelde was gesneden koek. Verleden tijd. Ik wist precies wanneer wat mis zou gaan, wat er goed zou zijn, en bij welk stapje in de bocht er een handje aan het ijs zou gaan… en toch lag ik met een hartslag van boven de 100 in mijn slaapzak. Waarom dit allemaal opnieuw doorstaan als je al weet wat er gaat gebeuren?

We zijn ons er doorgaans van bewust dat er niet veel aan is om te slagen, als de kans op falen niet bestaat. Of het nu gaat om een FTP test, 500 meter zo hard mogelijk schaatsen, of het leven in zijn algemeen…zonder de kans op mislukken is er weinig aan als het goed gaat. Dus we hebben een beetje een tegenhanger nodig. Een kans dat er iets gebeurt dat we niet hadden verwacht. Of voorzien. Of gehoopt. Dus iets dat zich aandient, het liefst ook zonder dat we er wat voor hoeven te doen, om hetgeen wat we wel doen glansrijker te laten zijn. Of in ieder geval zo te laten lijken of voelen. En als dit dan allemaal zo wonderbaarlijk prachtig met elkaar samenvalt en zo uitpakt, vinden we dat gek genoeg normaal.

We zijn nagenoeg allemaal Olympisch Kampioen in het normale in het bijzondere te zien. We kunnen elkaar zelfs prijzen om hoe kalm en rustig iemand is gebleven in een bijzondere situatie. Zich niet van de wijs heeft laten brengen. En geef het eens ongelijk, wanneer je iedere dag opstaat met het besef dat je horizontaal bij bewustzijn bent gekomen op een ronddraaide bol die precies in verhouding staat met andere ronddraaiende voorwerpen in een ruimte waarvan we lastig kunnen inschatten hoe groot die is, zal je sneller overweldigd zijn. En dan heb ik alle alledaagse ontmoetingen, oogopslagen, geluiden, intonaties, kleuren en geuren nog achterwege gelaten. Niets zou nog normaal zijn.

Maar wat houdt normaal in als het nergens is? Wat is normaal als strikt genomen eigenlijk niets of niemand normaal is, maar we vooral proberen dingen normaal te vinden? Als iemand in Thialf in een oranje brulshirt iedere 30 seconden YEAAAAH roept als er een man in een strak pak op klappende ijzers over bevroren water glijdt zien we dat als een normale fan, maar wanneer iemand dit strak in pak op de Zuidas doet iedere keer als er een trein in zijn lievelingskleur voorbijkomt, gaat hij de boeken in als eenverward persoon. Dus als we een kans op afwijking of tegenhanger nodig hebben om zaken als geluk, succes, extase te kunnen vermogen, waarom proberen we dat dan te zien als iets onvermogends?

Zo ben ik ooit overmand geraakt door prachtige muziek van Fatoumata Diawara in Paradiso. De instrumenten, stem, verschijning… het werd me op een gegeven moment dusdanig veel dat ik de ogen sloot en probeerde rustig adem te halen. Voordat ik het wist werd ik door het barpersoneel naar de kant gehaald omdat ik ‘abnormaal gedrag’ vertoonde en preventief een cola gevoerd. Nu wil ik niet ondankbaar overkomen, en ben ik blij dat er in ieder geval naar elkaar werd omgekeken, maar wel vanuit een eigen normaal.

Laten we dan ook op zijn minst proberen zo nu en dan een tegenhanger te zijn van ons eigen normaal. De naïviteit waarin we dingen betekenis kunnen geven, omdat het daarmee aansluit op onze leefwereld…mag af en toe opgeschort worden. Tussen haakjes gezet worden in plaats van afgemeten in een statistiek, ranglijst, hersenscan of BNP. Ga boven je ‘normale wereld’ hangen en zie dat die niet zo vanzelfsprekend is als die lijkt. Begin vandaag nog schaamteloos met het tellen van 365 dagen, zodat je niet op 1 januari met je voornemens hoeft te beginnen. En wees niet bang dat je gezien wordt als iemand die niet begrijpt hoe een kalender werkt. Bevraag je eigen grenzen en tart op speelse wijze de normale normen met frivoliteit.

Want als je alles weet, denkt te weten, of normaal vindt…dan valt er niet meer te leven. We hebben een tegenhanger nodig. En als dat betekent dat je op het puntje van je stoel zit bij een samenvatting van iets wat je net gezien hebt, omdat je gelooft dat het onvoorstelbare kan gebeuren. Dat een uitzichtloze liesblessure opeens totaal anders kan uitpakken… dan is dat zo. Afwijkend, hoeft niet absurd te zijn, en zeker niet onmenselijk. Doe jezelf een plezier en speel met de tegenhangers, drempels en schaamteloosheid! Want normaal worden, kan altijd nog…

Geschreven door WattCycling trainer Boyd ‘El Tractor’ Welsink

Ook een onverwoestbare tractor kan wel eens sputteren

Komende week staan alle trainingen in het teken van drempels. Geen drempels om dingen buiten de deur te houden, maar drempels om op, over en onder te kruipen op zoek naar een iets anders dan normaal. We gaan spelen met het FTP, flirten met de Sweet Spot en vechten met de Vo2 – Max drempel. En als we onszelf 80-minuten hebben uitgewrongen, kunnen we moe maar voldaan tegen de drempel uitzakken en bijkomen. Want die tegenhanger, hebben we nodig.