Tijd is Goud

Likkebaardend heb ik zitten kijken naar de tijdritten van Tobias Foss en Edoardo Affini in de Giro d’Italia. Met uiterste zorgvuldigheid en precisie zijn de renners van Jumbo – Visma op hun oogstrelende Cervelo P5 geplaatst, waarmee ze onverstoorbaar door het landschap snijden. Als volmaakte stillevens in beweging wisten deze jonge leerlingen verschroeiende wattages te produceren en het gevestigde meesters als Ganna, Almeida en Cavagna moeilijk te maken. Afgelopen weekend keerde een zwart-gele meester van het vak als leerling terugkeert in het peloton. Een renner die na een goede vier maanden worstelen met levensvragen terugkeert in de sport waar hij zo van houdt. En dat met één doel voor ogen… Olympisch Goud. Lees verder. 

“Alsof je als klein jochie voor het eerst naar school gaat“, aldus Tom Dumoulin over zijn terugkeer in het peloton. Na exact 222 dagen zonder wedstrijd mag de Vlinder van Maastricht in de Ronde van Zwitserland weer een rugnummer opspelden. Ik had het graag willen zien. Een 30 jarige-man, meervoudig wereldkampioen en winnaar van de Giro d’Italia die met trillende handjes van spanning een veiligheidsspeld in zijn vinger prikt en vraagt om een pleister.

Geen comeback in een grote Franse of Spaanse ronde en meteen de last van de Nederlandse wielerwereld op zijn schouders, maar een tijdrit van 11km onder de kaasfondue rook van het plaatsje Frauenfeld, dwars door een prachtige vallei langs rivier de Thur.

Een getal dat ongetwijfeld in zijn hoofd zal zitten is 45. Dat getal is niet het verzet of snelheid die hij moet rijden voor winst. Het feit dat 45 ook de som is van de getallen in een blok, rij en kolom van een sudoku puzzel waar hij zich de afgelopen maanden misschien wel zoet mee heeft gehouden, is ook niet relevant. En 45 staat ook niet voor het aantal keren dat hij zich voor zijn kop sloeg bij het kijken van de Netflix documentaire over Team Movistar.

Het gaat om 45 dagen. Want dan wil Tom terug zijn op het podium, en ook nog eens op de hoogste trede. Na bij de spelen van Rio in 2016 het goud op de individuele tijdrit aan de Zwitser Fabian Cancellara te hebben gelaten, wil Tom Dumoulin op 28 juli nabij Mount Fuji het goud over zijn afgetrainde aerodynamische schouders hebben hangen. En daar zou de worsteling van de afgelopen maanden nog wel eens goed van pas kunnen komen…

Het was eind januari dat Dumoulin voor onbepaalde tijd stopte met wielrennen. Hij had tijd nodig om vragen te beantwoorden die al lang en diep van binnen borrelden. Hij wist niet goed wat hij wilde. Wie hij was. En in de zwart-gele sneltrein van wedstrijd naar trainingskamp en van podium naar persconferentie krijg je die tijd in ieder geval niet. Als liefhebber van ‘renners die mooi op de fiets’ zitten was dit natuurlijk een kleine aderlating, maar op veel meer fronten is dit een wonderschone keuze geweest waar ik misschien nog wel meer van kan genieten dan van een Tom Dumoulin op de tijdritfiets.

Allereerst omwille het nemen van tijd voor iets. Tijd gaat altijd door en we weten bijna nooit zeker wanneer onze tijd op is. Maar later duurt voor iedereen, hoe hoog je FTP waarde ook is of hoe duur je fiets ook mag zijn, steeds korter. Tijd maakt dat in principe alles langzaam maar zeker achteruit gaat. Dit maakt je tijd aan iets geven een van de grootste daden van liefde die je als mens kan verrichten. En Tom wilde die tijd om na te denken…

Natuurlijk wilde Tom denken. Wanneer je niet nadenkt, ben je een product van je omgeving, dan wordt er voor je gedacht, dan is de autonomie verdwenen. Hoe kan je dan ooit weten wie je bent en wat je wil?

Nu is denken doorgaans een langzaam, pijnlijk en confronterend proces vol vraagtekens. Het is ‘erachter komen’ niet tevreden te zijn met hoe iets op het eerste gezicht lijkt of met wat nu eenmaal zo is. Jezelf vragen stellen is daarmee een kritische bezinning op alle interpretaties, ervaringen en oordelen die er aan vastliggen. Met betrekking tot onszelf, de medemens en eigenlijk alle keuzes die we in wisselwerking met de wereld maken.

Door jezelf de vraag: “wat wil ik?” te stellen durf je dus in principe alles wat je tot op dat moment zeker dacht te weten het heroverwegen waard te maken. De niet ter discussie staande kaders van je eigen bestaan stel je open voor verandering. Om hetzelfde anders te gaan zien. En niet zomaar een verandering, maar een verbetering. Van fietsen met zijwieltjes naar een wheelie zonder handen à la Sagan. Hier kan ik, net als voor de wattages van Mathieu van der Poel, alleen maar bewondering voor hebben.

Nu is een proces van goed naar beter mens, en daarmee ook als renner, nog geen garantie voor best. Gaat deze periode van denken, tijd nemen en zelfbevraging de oplossing vormen richting Olympisch goud? Ik durf het niet te zeggen. De wereld heeft geen tekort aan oplossing, maar wel aan de juiste vragen en dáár lang genoeg bij stil blijven staan. Ik hoop dat Tom lang genoeg heeft stilgestaan. Dat hij genoeg tijd heeft genomen voor omwegen om nu dichterbij dan ooit te komen. En dat zou in dit geval goud betekenen.

Komende week staan er techniektrainingen op het programma bij WattCycling. Ook al bestaat er geen universeel technisch optimum die voor iedere renner geldt, er is wel bewezen dat als je ergens tijd en aandacht aan schenkt het doorgaans groeit of beter wordt. Met dat in het achterhoofd gaan we klimmen, hoge cadans rijden en spelen met onze houding. Schroom niet de grenzen van wat je denkt te kunnen op te zoeken. De werkelijkheid is onuitputtelijk en altijd rijker dan we denken.

Geschreven door WattCycling trainer Boyd ‘El Tractor’ Welsink
Ook een onverwoestbare tractor kan wel eens sputteren