Tomeloos

Naast het huidige pandemische gevaar heersen er meerdere vormen van dreiging. Van splitsende verdeeldheid tot faillissementen en van een oneindige media vol ‘kennis’ en gevaren tot aan één van de grootste collectieve uitdagingen van deze tijd; eenzaamheid. We worden met elkaar verbonden door zoveel problemen, zoveel oplossingen en nog meer meningen dat iedereen het gevoel krijgt dat er mensen op achteruit gaan of zelfs sterven omdat er niet naar hem of haar geluisterd wordt. In die zin geen gekke timing dat Tom Dumoulin juist deze week besloot zijn gloednieuwe Cervélo al dan niet tijdelijk aan de wilgen te hangen. De Vlinder van Maastricht fladdert even niet. Straaljager Tom staat zonder dino juice. Misschien is dat maar even goed ook. Waarom? Lees het in onderstaande column.

Voor een individu is het lastig om zelf, vanuit eigen zintuigen en verstand, de juiste kennis te vergaren. Ingewikkelde vormen van kennis, en zo zou ik een zoektocht naar identiteit en levenskoers wel willen noemen, kan je lastig zelf checken of bewijzen. Om iets over jezelf te weten te komen, moet je dus ook kunnen vertrouwen op anderen. Maar hoe kan je een ander vertrouwen als je niet weet of je jezelf kan vertrouwen? En als dat vertrouwen er niet is, kan dat dan nog komen? Ik stap doorgaans zo snel mogelijk op de fiets als dit soort kwesties opspelen, maar Tom stapt er juist vanaf. Er zijn ongetwijfeld nog meer sponsorbelangen, prestatiedruktes en plezierkwesties die hem zijn vrijheidsmachine doen wantrouwen.

Dat wantrouwen hoeft ook niet erg te zijn trouwens, maar kies wel je moment. Mensen die tegelijkertijd vinden dat een beleid te ver gaat, niet ver genoeg gaat, en ook nog eens oneerlijk is, tarten namelijk met de logica. Wat volgt is een legitimering van eigen waarheid vanuit wantrouwen waarin je nog dieper kan wegzakken dan de modder tijdens het Pools kampioenschap veldrijden. Sla een willekeurige krant open, zet een praatprogramma aan of fiets langs het museumplein om voorbeelden te over op te snuiven. Wel op eigen risico. Oké, terug naar Tom.

Nog geen 24 uur nadat Jumbo Visma bekend maakte naar de Tour te gaan met Roglic als kopman en Dumoulin en Kruijswijk in een vrijere rol kwam er een haarspeldbocht in de Franse plannen door het getob van de Giro winnaar van 2017. Waar Danny Nelissen van verbazing een klein beetje van zijn stoel viel, hoe dat er ook uit mag zien en Han Kock compleet overdonderd in de studio plaatsnaam, was het voor andere betrokkenen een konijn uit een minder hoge hoed.

Ik vraag me wel af in wat voor tijd we überhaupt leven als voor je eigen welzijn opkomen of zelfs moeten vechten gezien wordt als bijzonder moedig en bewonderenswaardige prestatie. Maar dat is misschien een ander verhaal en dat schuif ik voor nu even terzijde als Fabio Aru het WK veldrijden. Het leven dat hem na al zijn prestaties is aangemeten past niet meer zo verfijnd en sluitend als het innovatieve tijdritpak van de ploeg. En dat levert Tom meer vragen dan antwoorden op.

Gedurende de mallemolen geen antwoorden kunnen vinden is geen enkel mens vreemd. Het meest persoonlijke is tegelijk ook het meest universele. En omgekeerd is het trouwens ook waar. Voor een man die in zijn leven zo veel geschakeld heeft is de knop omzetten daarmee niet makkelijker. Misschien zelfs wel nog net een paar tandjes zwaarder. Het ‘zonder nadenken gewoon doorfietsen’ is voor Tom in dit geval niet de juiste koers richting antwoorden. Weten we ooit wel wat de juiste koers is? Hoe weten we of Tom wel de juiste vragen stelt? Of dat als hij zijn houding ten opzichte van de vraag kan veranderen, dat de vraag opeens niet meer relevant is? Scheelt weer een zoektocht naar een antwoord. We weten het niet, dus laten we er vooral geen te heftige mening over hebben.

In de drang het voor sponsoren, familie, ploeg en iedereen daaromheen goed te doen zegt Tom zichzelf een beetje vergeten te zijn. Wat wil ik, de mens Tom Dumoulin, met mijn leven op dit moment?

Het besluit de fiets al dan niet tijdelijk op te bergen doet Tom ogenschijnlijk goed. Het maken van een keuze, het doorhakken van de knoop, zorgde dat de meervoudig wereldkampioen weer eens helemaal vrolijk wakker werd in zijn regenboog pyjama. In eigen woorden is het alsof er een rugzak van 100kg is afgegaan. Dat scheelt niet alleen een slok op een borrel, maar ook een flink aantal watts per kilogram. Een rugzak gevuld met grint uit zijn knie, afgeschraapt eelt van zijn zitvlak en verwachtingen aan de hand van prestaties uit het verleden.

Waar we de natuurlijke neiging hebben dingen die pijn doen te vermijden of daar weerstand tegen te bieden geeft het meer dan eens een groter gevoel van opluchting om er juist in te duiken. Wanneer we een gaatje hebben gaan we naar de tandarts, we laten om de zoveel tijd onze auto een APK keuring ondergaan en na een paar duizend kilometer gooien we nieuwe bandjes en een verse ketting op onze fiets. En ons eigen denken? Nee dat klopt wel. Dat is wel fijn om te laten zoals het is. Vragen over het eigen denken vermijden we liever. En dat terwijl een goede vraag het vermogen heeft om alles wat je op dit moment denkt te weten het heroverwegen waard te maken.

Totdat WattCycling trainer Rens de Boer ooit Minister van Preventie wordt gun ik iedereen de tijd met de juiste vragen en iemand die luistert. Want zuiver denken doe je niet alleen. Dus Tom, je mag me altijd bellen. Gaan we een rondje fietsen. Zonder toeschouwers, zonder druk. Enige wat je hoeft te doen is de koffie betalen.

Linda Zagzebski zei ooit mooi: de mens vertrouwt van nature op zichzelf. We vertrouwen erop dat onze zintuigen ons betrouwbare informatie geven en dat vormt ook de basis voor ons vertrouwen in anderen. Een afhankelijkheid die enigszins problematisch klinkt, omdat het ons kwetsbaar maakt en kan worden beschaamd. Maar uiteindelijk draagt het kunnen vertrouwen van een ander juist bij aan autonomie en het vertrouwen in jezelf. Autonomie is geen totale afhankelijkheid van anderen, maar het vermogen om zelf te kiezen in hoeverre je je door anderen wil laten beïnvloeden. En dat gun ik Tom. Iedereen overigens.

Komende week staat alles bij WattCycling in het teken van drempeltrainingen. De ene drempel is de andere niet. Soms is de beste positie erop, soms eronder en af en toe eroverheen. We zullen in de kracht- en buitentrainingen dan ook verschillende kanten van deze drempel opzoeken. Hoe dat achteraf voelt? Alsof er een rugzak van 100kg is afgedaan en op je benen ligt. Lekker dus.

Geschreven door WattCycling trainer Boyd ‘El Tractor’ Welsink
Ook een onverwoestbare tractor kan wel eens sputteren