Verdeel en Hirschi

Ondanks dat we dingen graag per jaar of kwartaal bekijken en beoordelen, zijn er meer dan genoeg tijdloze geneugten. Het uitlikken van een espresso kopje, uitbrakken bij Bob a little tree right here Ross, warme chocomelk met een klein beetje Jägermeister tijdens het schaatsen, de gedachte dat oppergod Alejandro Valverde over een paar jaar tegen zijn eigen kleinkind koerst, het beslag van de staafmixer likken, de snor van Steven Cozza of een magisch mooi dalende Marc Hirschi. Aankomend wielerseizoen is er in ieder geval één uit deze rij niet meer bij… Lees het in onderstaande column!

Waar ieder zijn eigen kennis, kunde en (on)wetendheid heeft zijn we als peloton vrij goed in het collectief blijven doen alsof er niets aan de hand is. Zelfs wanneer we maar al te goed weten dat het op een bepaalde manier absoluut niet verder kan. Doortastend ingrijpen is in veel gevallen mogelijk, maar we hebben meer dan eens simpelweg ‘geen zin’ om onze manier van leven, of onze kijk op dingen, te veranderen. Nu vallen er in de liefde poppetjes te vervangen, zijn de gevolgen van werkgerelateerde 1’tjes en 0’tjes die door de lucht worden gestuurd doorgaans te overleven en geloof ook ik zeker dat de natuur, nadat we onszelf hebben uitgeschakeld, een andere manier vindt om verder te gaan. De grootste bedreiging zijn we vaak zelf, en daar wil de UCI vanaf april 2021 iets aan doen…

Wanneer een logge dubieuze functionerende organisatie wat kritiek krijgt en met blote voeten naar bed wordt gestuurd, ga je automatisch verlangen naar de sok. En dat is precies wat er in 2019 bij de UCI, het internationale wielerorgaan, centraal kwam te staan; de lengte van de sok. De theorie is simpel: ‘’Hoe hoger de sok, hoe harder de snok’’. De sokken tot kniehoogte over de tandenstoker benen van Chris Froome en de legging van Nairo Quitano, die zijn TikTok tijd ver vooruit was, zouden onevenredig veel aerodynamisch voordeel opleveren. De nieuwe strengere regels zorgde voor bizarre discussies en taferelen, tot aan het optrekken van de sokken van Remco Evenepoel gedurende zijn tijdrit op het wereldkampioenschap aan toe. Vanuit het peloton werd de UCI gezien als de held op sokken die de renners met de sok op de kop gezet heeft. Niet sokken, maar veiligheid is namelijk een thema dat de renners graag op de agenda hebben staan. Want hoe voorzichtig je ook rijdt en hoeveel kilometers aan stuurervaring je ook mag hebben, tegen een buitensporig gevaarlijk parcours, verkeerd geplaatste dranghekken of een juryauto die je voor de sokken rijdt doe je als coureur weinig.

Onder andere oudgedienden Matteo Trentin en Phillip Gilbert, die na een super tuck afdaling in het ravijn belandde en met een gebroken knieschijf de koers vervolgde, vertegenwoordigen de renners richting een veiligere koers. Want nee, veel ongelukken zijn niet normaal en een kwestie van een andere kant op kijken. Dat Lambrecht verongelukt, Edo Maas een dwarsleasie oploopt, Goolaerts sterft aan een hartaanval in Parijs – Roubaix, Fabio Jakobsen zijn leven riskeert omdat de Ronde van Polen nu eenmaal wil pronken met de snelste aankomst en Wout van Aert bijna een been verliest tegen een verkeerd soort hek die verkeerd geplaatst wordt is niet normaal. Dat diezelfde hekken een kleine maand later in de Vuelta doodleuk op eenzelfde manier geplaatst worden is overigens helemaal niet normaal.

Afgelopen week liet de UCI eindelijk van zich horen omtrent veiligheid en kwam een lijst met een aantal nieuwe en aangescherpte regels omtrent veiligheid in de koers inclusief bijbehorende boetes en straffen. Aanpassingen die gezocht worden bij de renners zelf. Deze lijst werd gemaild naar de renners uit het profpeloton, uitgerekend op de dag dat het peloton het seizoen openende in de Tour de la Provence met levensgevaarlijke obstakels in de laatste kilometer. De ironie en tegenstrijdigheid was voelbaar als een overjarig fietsgelletje op de nuchtere maag. De aanpassingen die onder deze nieuwe regels het meest in het wiel springen zijn het verbod op de tijdrithouding tijdens de koers en het dalen op de bovenbuis.

De houding met de losse handjes over het stuur, gaan we dus niet meer tegenkomen. Verboden. Ik heb meester ontsnapper Thomas de Gendt volgens mij nog nooit anders zien rijden en ben benieuwd of hij überhaupt anders kan fietsen. Honderden kilometers heeft hij zo al voor het peloton uitgereden. Soms met wat medevluchters, maar vaak alleen. Een eenmansstrijd tegen het peloton. Tegen de tijd. Tegen zichzelf. Uit weemoed heb ik beelden van Fabian Cancellara en Niki Terpstra uit hun hoogtijdagen teruggekeken. Beelschoon, ik kan niet anders zeggen. Benen als pilaren zwoegend, draaiend en vegend in het rond, maar daarboven een lijf en ontspannen handjes over het stuur als een goddelijke tempel. Verleden tijd.

En dan is er nog de super tuck, het zittend op de bovenbuis afdalen. Waar je bij Jari direct aan Litmanen denkt en bij Rintje onherroepelijk Ritsma erachteraan plakt is het super tucken (laat alsjeblieft het werkwoord wel geoorloofd) na de 12^e etappe van afgelopen Tour de France als trademark verbonden aan Marc Hirschi. Zelden heb ik afdalen met 90 kilometer per uur als zo rustgevend ervaren. De controle, de kleine aanpassingen, het geluid van 28mm bandjes over bijna smeltend asfalt… simpelweg magistraal. Mens, Cervelo machine, de bergen… een samensmelting op de carbonnen bovenbuis waar geen jagend peloton tegen opgewassen bleek te zijn. Wanneer je de bochtentechniek van Suzanne Schulting en Nils van der Poel zou samenvoegen en in slow motion af zou spelen, kom je in de buurt van wat er die 12 augustus te zien was in de kronkelende afdaling. En dat…is nu ook verleden tijd.

Is dit een goede ontwikkeling en een stap de veilige richting op? Zijn de profrenners een rolmodel en is dit noodzaak? Of maken we op deze manier de sport kapot en is het een kwestie van tijd voordat ook Sven Kramer alleen nog maar op Friesche doorlopers met een stoel voor zich uit de buitenbocht in Thialf mag pakken? De meningen zijn verdeeld. Zolang de UCI en de ASO met de scepters zwaaien en heersen lijkt de vrijheid van de renner in ieder geval steeds verder ingeperkt. En die vrijheid is nou net een van de dingen die het wielerbestaan zo mooi maakt.

Ik heb nooit gedacht dat ik nog eens wakker zou liggen over de vraag waar mijn polsen eindigen en mijn onderarm begint. Maar niets is minder waar. De mensheid en zijn regeltjes.  Ik ben er in ieder geval nog niet uit en ga er even rustig over nadenken. Hoe? Op de fiets natuurlijk. Helm op, lichtjes aan en de handen veilig op het stuur. Heel soms in de beugels en als niemand kijkt of in de buurt is…misschien heel even losjes over het stuur.

Komende week staan de techniek trainingen op het programma bij WattCycling. Even geen polarviews en PES-scores om ons richting te geven, maar dat neemt niet weg dat er nog genoeg geschaafd en gespeeld kan worden. Hou alle kanalen van WattCycling in de gaten schaaf op veilige wijze het een en ander bij!

Geschreven door WattCycling trainer Boyd ‘El Tractor’ Welsink
Ook een onverwoestbare tractor kan wel eens sputteren