Wereldkampioen voor even, geliefd voor altijd (WattCycling podcast)
Op de dag af acht jaar geleden werd het Wereldkampioenschap tijdrijden voor Junioren verreden in Toscane. Vierentachtig jongens hadden het donshaar van de benen geschoren met de hoop in de bandensporen van mannen als Fabian Cancellara, Marcel Kittel en Michael Kwiatkowski te treden. Want deze mannen zijn ooit ook jongens van 17 of 18 geweest. Op een prachtig parcours werd ene Mathieu van der Poel vijftigste op 2 minuut 19. Fervent gitarist en pianospeler Sam Oomen klokte de 36e tijd, een paar plekken achter een Italiaans kunstwerk met de naam Filippo Ganna. Het goud ging verrassend naar België, maar vertrok daar veel te snel… Lees verder
Op een parcours van 22 kilometer in en rond Florence was het de Belg Igor Decreane die als een komeet over het asfalt vloog en als enige renner onder de 27 minuten wist te blijven.
Igor versloeg op die dag de Griekse god van de universele statische kloktijd, Chronos geheten, in de onderlinge strijd. Zo onverstoorbaar als Chronos in eeuwige herhaling de uren en minuten wegtikt en daarmee orde aanbrengt en agenda’s vult, zo dynamisch was de rit van Igor.
De race van Igor leek wel een onderbreking van de tijd, waarin hij niet langer werd opgejaagd door Chronos, maar met gevleugelde voeten in een andere dimensie zweefde waarbinnen een andere ervaring van tijd gold. Geen secondes of minuten, aaneenrijgingen van momenten tot een continue chronologische lijn, maar een overstijgende interval waar Igor het verleden, heden en toekomst bij elkaar wist te trappen tot een juist moment van volheid. Igor wist in een flow te komen die door niemand voorspeld of berekend kan worden.
Hij verbaasde vriend, familie, vijand en zichzelf met zijn wereldprestatie en wieler liefhebbend Waregem stond volledig op zijn kop.
Vader Stefaan kende Igor, één van zijn drie zoons, als een gewone boerenjongen die hielp in het landbouwbedrijf. “Igor was gewoon Igor. Er was niets speciaals aan Igor, maar net dat maakte hem misschien zo speciaal. Hij kon toevallig heel goed fietsen en was geliefd door iedereen”, aldus Stefaan.
Bij de verkiezing van de Kristallen Fiets twee maanden na het Wereldkampioenschap werd hij verkozen tot beste jongere en op het Belgisch kampioenschap bevestigde Igor nog eens zijn potentie als laagvlieger op twee aerodynamische wielen door met overmacht te winnen. Waar de verwachtingen groeiden bleef Igor gewoon Igor. Fijntjes koersen bij zijn vaste club, zijn ouders helpen in het bedrijf, vriendelijk blijven en hard werken. Hij beheerste de ware kunst van hoe te genieten van weinig, maar veel te kunnen verduren op de tijdritfiets.
Zo onverwacht en glunderend als de ‘gewone boerenjongen op het podium verscheen, zo onverwacht en glunderend dat hij ook verdween…
De beloftevolle carrière strandde namelijk nog geen jaar later op 30 augustus 2014, toen Igor op 18-jarige leeftijd ‘s nachts door een trein werd aangereden. Als het geluk zelve vertrok hij naar een feestje met vrienden, niet wetende dat Chronos nog een rekening te vereffenen had. Hoeveel jongeren van 17 of 18 al eens dronken met de fiets naar huis zijn gereden maakt niet uit, wanneer er één iemand is die de brute pech heeft gehad dat hij niet mocht thuiskomen die avond. Die pech had Igor.
Geen exit in stijl als patron du peloton Tony Martin, die met een wereldtitel op zijn discipline de fiets aan de wilgen hangt. Geen emotioneel afscheid à la Mathew Hayman, die zijn 17e en laatste Parijs – Roubaix als eerste over de meet wist te komen. En geen afscheid als Davide Rebellin, die ondanks een val met dubbele beenbreuk in de Memorial Marco Pantani koers nog verwacht terug te komen dit seizoen…op 50-jarige leeftijd.
Een standbeeld op het erf van zijn ouders is wat er voor Igor rest. Een beeld van Igor als een jonge god op de fiets. Met een lach vol levensvreugd kijkend over zijn linkerschouder en betonnen ogen die fonkelen van plezier. Ogen waarmee hij van boven hopelijk goed zicht heeft op de wegwedstrijd van het WK. Het zal een wedstrijd worden van wachten. Het bord van de tegenstander leegeten, sparen en wachten tot die finale. Wachten, wachten en nog eens wachten… totdat het nèt niet te laat is. Maar wanneer dat is weet je nooit zeker.
Ik hoop in ieder geval op een demarrage van Wout van Aert, vlak na het startschot. Dat hij zo ver voorop komt te liggen dat hij alle fans die hem tijdens de verkenning van het parcours al kippenvel gaven een handtekening en shirt mag uitreiken. Dat hij op het ritme van de sterren, bergen, water en wolken door het landschap mag razen en zich mag verliezen in de chronologische kloktijd en kan genieten en zich kan vastgrijpen aan dit juiste moment.
En dat er vervolgens gedanst wordt bij de huldiging, schaamteloos met die houterige fietsbenen van de vloer totdat de tikkende schoenplaatjes de muziek overstemmen. Nadat hij voor de verandering de masseur eens een massage heeft gegeven, want die voelde toch ook wat spanning in zijn lijf, helpt Wout dan ook gezellig mee met het afbouwen van de tribune, laat de hond van de organisator nog even uit en raapt alle plastic bekers langs het parcours netjes op. Om tot slot met zijn overwinningsbos bloemen naar het standbeeld van Igor te rijden en deze neer te leggen bij de prachtige gedenkplaat met de tekst: “Wereldkampioen voor even, geliefd voor altijd”…
Geschreven door WattCycling trainer Boyd ‘El Tractor’ Welsink
Ook een onverwoestbare tractor kan wel eens sputteren
