You Ain’t Seen Nothing Yet (WattCycling column)

Het voelt als een eeuwigheid geleden dat ik aan een eettafel vol mensen, waarvan de een net iets sterfelijker dan de ander, maar allemaal op zoek naar een eigen vorm van liefde, aandacht en voldoening, het kerstdiner zat te verorberen. Een bijzondere tijd van het jaar waar bevroren meningen over gourmetten ontdooien uit hun winterslaap en kekke kersttrui kloffies worden afgewisseld met gesoigneerde hemden.

Waar het peloton door maatregelen is opgesplitst in een ploegentijdrit van maximaal vier, zal ook dit jaar de magie van het samenzijn gedeeltelijk ergens anders gezocht moeten worden. En ik heb een idee waar te zoeken… lees verder!

Het is een van de opmerkelijke dingen aan “lijstjes”; we schrijven er dingen op die we niet willen vergeten, maar voordat we pen, papier of de juiste app hebben gevonden, zijn we ook wel eens vergeten wat we ook alweer op het lijstje wilde zetten. De dingen die een lijstje halen, mogen dus eigenlijk al van geluk spreken. Maar zich rijk rekenen zeker niet, want ook lijstjes worden met enige regelmaat vergeten of raken kwijt. En alsof de risico’s nog niet groot genoeg waren worden er maar al te graag dingen van lijstjes geschrapt. Zelfs The Rolling Stones…

‘’It’s All Over Now’’ voor de gelijknamige hit uit 1964 van de Rolling Stones. De eerste nummer 1-hit van de Stones in Nederland staat voor het eerst in de geschiedenis van de Top2000 niet in de eindejaarslijst. Naast de Stones huilt ook Justin Timberlake een rivier vol, is er een Man Down voor Rihanna, ziet Robin Thicke zijn naam niet meer in Blurred Lines op de lijst staan, is Lenny Kravitz on the run en valt ook viermaal het doek voor Marco Borsato. Gelukkig weet hij al bijna 25 jaar dat de meeste dromen bedrog zijn.

Als liefhebber van de Stones ben ik gezegend met nog 23 andere hits waarbij ik het vermogen iets kan opschroeven, maar ik zal wel definitief afscheid moeten nemen van de Canadese mannen van BTO. Hun weergaloze hit You Ain’t Seen Nothing Yet haalt de lijst ook voor het eerst niet, en dat vind ik jammer. Want de enige keer per jaar dat ik deze lekkere meezinger voorbij hoor komen op de radio, is tussen kerst en oud & nieuw. Ik weet niet zeker of je iets kan missen, wat in de toekomst nog moet gaan gebeuren, maar waarvan je dus al weet dat het niet gaat gebeuren… Maar wetende dat ik volgende week niet mijn wekker midden in de nacht hoef te zetten om ongegeneerd hard en schaamteloos te dansen op een nummer wat ik ook gewoon op Spotify kan aanzetten, geeft nu al een gemis. Om deze enigszins bedroevende emotie te keren zit er doorgaans weinig anders op dan zelf maar een instrument vast te pakken. En zoals wel vaker, pakte ik mijn fiets…

Geïnspireerd door het proefschrift Musical topophilia van Leonieke Bolderman, waarin ze onderzoekt op welke manier muziek mensen in beweging brengt, zette ik koers richting de Ronde Hoep. Ik haalde mijn wijsvinger heel even langs mijn tong om hem vervolgens als een winnende Julian Alaphilippe in de lucht te steken. Niet om te vieren dat ik dit rondje voor de 64^e keer ging fietsen volgens Strava, maar om te voelen of het wind technisch handiger zou zijn met de klok mee of tegen de klok in te rijden. Want ja dit maakt uit. Ook op een rondje. Vraag maar aan WattCycling trainer Rik Rienks, die er inmiddels 269 rondjes op heeft zitten, en nog steeds geen Local Legend is.

Ik plaats de Aftershokz oortjes veilig achter mijn oren en tune af op het enige station dat me nog nooit heeft teleurgesteld, Radio FIP. De letters staan voor France Inter Paris, een zender die dit jaar vijftig jaar bestaat. Voor de mensen die Radio FIP niet kennen, FIP is muziek, muziek, muziek, muziek en zo heel af en toe een korte mededeling van een vrouwelijke stem, een zogenoemde Fipette.

Fipettes blijven altijd anoniem, maar als je er eenmaal een gehoord hebt, vergeet je het nooit meer. Die stem. Luchtig en zacht als de lekkerste appeltaart na de mooiste fietsrit, zoet doch fatsoenlijk, flirterig, warm en sensueel als een eindeloze Franse zomernacht onder een schitterende sterrenhemel. De anonimiteit en radio maken het lastig “fact checken”, maar het kan niet anders dan dat deze dames bij geboorte in een ketel met Jean Paul Gautier parfum zijn gevallen, zo zoet en vrolijk klinken ze. De mysterieuze zweem die als de geur van een hartslagband blijft hangen om deze zender is werelds. Als er een wereld zou zijn waarin ik later als ik groot ben zou willen wonen is het deze muzikale wereld. Geen dictator, viroloog of Formule-1 steward die met de scepter zwaait, maar een Fipette die met zachte hand en ritmische voet regeert. Ik laat me dan maar al te graag meevoeren in het zwalkende beleid waarin dansen met denken en dromen wordt afgewisseld.

Want laat ik eerlijk zijn, dat is wel wat het is. Het is niet zomaar husselen tussen genres, persoonlijke voorkeuren en software of algoritmes laten berekenen waar je van houdt. Het is authentiek handwerk. En dat voel je. Het is een vrouwelijke hand die de knoppen weet te beroeren op een manier waarvan je niet wist dat het mogelijk was. Een vrouw die jouw voorkeuren beter lijkt te begrijpen dan je jezelf waarschijnlijk ooit zal begrijpen. Het gaat veel verder dan kennis en heel veel liefde voor de muziek. Het is begrijpen hoe je iets herkenbaars toch niet meteen kan thuisbrengen, omdat je de tijdloosheid van eeuwige flow voelt. Het gaat van de Finse metalband Finntrol naar een Congolese roembalegende. En van de aardse beats van Nahawe Doumbia uit het zuiden van Mali via een Argentijnse tangokoningin naar de Noorse Bjørn Berge die met zijn akoestische gitaargeluid feilloos de juiste energie in mijn oren weet te brengen om klaargestoomd te worden voor Promised Land van een paar beatmakers uit Bristol.

Vlak nadat de Blues tonen van Mel Brown me vijf minuten lang moeiteloos op cadans 120 hebben laten trappen komt daar weer de engelachtige oorstrelende gerustellende stem van een Fipette. Mijn Frans is niet meer wat het nooit geweest is, maar ik begrijp nog net dat het over de Kazoo gaat. Een metalen pijpje dat telt als instrument en blijkbaar in het Finse nummer zat. In verschillende nummers van Paolo Conte, Drs. P en ook in het nummer  Corporal Clegg van Pink Floyd is dit vreemde instrument te horen. Een feitje waarvan ik niet wist dat ik het wilde weten, maar vanaf nu voor altijd zal associëren met het bruggetje richting de Winkeldijk, waar ik inmiddels reed. En terwijl ik de omgeving in me opnam, drong het tot me door…

Luisteren naar FIP is als het maken van een wereldreis. Een onvergetelijk avontuur, alleen dan een special edition tussen de oren. En we willen maar al te graag geloven in iets speciaals. En daar onderdeel van zijn. Of het nu heilig water, iets wat in de lucht hangt of Mathieu van der Poel is. Terwijl ik terugschakelde naar het buitenblad keek ik schuin onder de rand van mijn helm door naar boven. Op het eerste oog leek er weinig bijzonders in de lucht te hangen.

De inmiddels opgeklaarde blauwe lucht werd doorkruist door een vliegtuig met witte lijnen achter zich. Een beeld dat identiek leek op de platenhoes van Mark Knopfler’s Sailing to Philedelphia. Deze gedachte had mijn hoofd nog nauwelijks gevuld of Six Blade Knife van de Dire Straits kwam voorbij. Gericht en toch ongrijpbaar had de mythische Fipette mijn stoutste wereldse dromen weer eens overtroffen.

Het waren deze muziekjes die doodnormale rijtjeshuizen, kruispunten en afbrokkelende scheve bruggetjes plots een magisch karakter gaven. Voor dat ik er erg in had reed ik een tweede ronde op de Hoep, maar niets leek hetzelfde te zijn. De vaste ronde had een verse frisse identiteit, bomen en stukjes slecht asfalt hadden ineens een eigen heroïsche soundstrack in de vorm van LoFi Antolische Samba Funk van Kit Sebastian en de verbeeldingskracht maakte me even wijs dat ik door een woestijn reed op een paard zonder naam.

Binnen 30 kilometer heb ik me getroost, uitgedaagd, versombert, versterkt, verdwaald en onoverwinnelijk gevoeld. Een verbondenheid met mezelf, de omgeving en herinneringen die ik een uur eerder niet voor mogelijk had gehouden. Een krachtige intensiteit waar geen 1800 Watt gourmetschotel tegenop kan. Het is je verliezen in de verslavende soundtrack van je eigen gedachten, waarin je zo nu en dan scherp wordt gehouden door de mooiste stem, van de mooiste vrouw, die je nooit zult bereiken.

En daar komt de muziek mooi samen met het wielrennen. Waar je hoogstwaarschijnlijk nooit de kans krijgt om in Camp Nou of de Johan Cruijff Arena te voetballen, kan je wel over dezelfde wegen rijden en de dezelfde cols beklimmen als alle renners uit het profpeloton. Met dezelfde snelheid waarschijnlijk niet, maar net zoals muziek kan je er wel voor kiezen de omgeving op je in te laten werken. Je te verbinden. Of het nu de volumeknop vol opendraaien is of volle bak aanzetten voor een bordjesprint, zowel de muziek als de fiets oordeelt niet. Het is er, maar kent geen grenzen. Het is niet zwart of wit. Het ontwapent en geef kracht. Het houdt geen rekening met vooroordelen, kleingeestigheid of vastgeroeste denkbeelden. Hoogstens een geroeste ketting, maar ook dat draagt bij aan ons op de juiste plaats neerzetten in het universum. Deze dubbele Ronde Hoep heeft een hoop gedaan, maar zeker bevestigd wat de heren van BTO al lang wisten: I Ain’t Seen Nothing Yet.

Een besef om goed in mijn oren te knopen. Of op een lijstje te zetten, zodat ik het niet vergeet…

Komende week staan er krachttrainingen op het programma bij WattCycling. Het kan goed zijn dat die ene artiest of dat ene nummer je net dat beetje extra power geeft. Of dat de herinnering aan die mythische col door een krachtige Franse Chanson gesterkt kunnen worden. Geef de WattCycling trainer Fipette van dienst je persoonlijke voorkeur door en neem jezelf coronaproof mee op wereldreis.