Zien of gezien worden? (WattCycling column)

Het is even wennen, Dylan Groenewegen in het Gerolsteiner blauw. En dan niet van de Gerolsteiner ploeg waar de onvermoeibare Davide Rebellin, die zijn 30^e profseizoen ingaat, zijn gloriejaren kende. Of Stefan Schumacher jarenlang een driedubbel rol had als knecht, afmaker en apotheker. Maar in het retro blauw van de Australische Team Bike – Exchange formatie, waar Groenewegen komend seizoen naar successen hoopt te spurten. Tot zover weinig vreemds of opmerkelijks zult u misschien denken, maar niets is minder waar. Lees verder!  

Zelfs nu er alleen nog in het veld gekoerst wordt stond het vrouwenpeloton vorige week in paars gekleurd vuur en vlam. Oorzaak? Zowel SD Worx, de ploeg van onder andere Demi Vollering, Zwift wereldkampioene Ashley Moolman en de nog altijd in kunstmatige coma verkerende Amy Pieters, het vrouwenteam van de UAE ploeg van Pocagar en Team Human Powered Health presenteerden allemaal hun tenues voor het wegseizoen 2022. En wat blijkt; ze houden allemaal van paars en oranje. En dit kan verwarring veroorzaken. Gelukkig zijn daar een rechter en een UCI die zich hier volledig aerodynamisch het hoofd over willen buigen. Conclusie? De kleine Luxemburgse dameswielerploeg van Andy Schleck NVST-Immo Losch, die in november al kenbaar had gemaakt in exact dezelfde paars-oranje outfit te koersen als vorig jaar, moet terug naar de tekentafel. Uiteindelijk heeft deze ploeg de ‘verboden’ kleding aan fans weten te slijten om zo het nieuwe tekentafel project te kunnen bekostigen. Mocht dat niet lukken weet het opperhoofd der pannekoekenflapdrollen Thierry Aartsen vast nog wel een creatieve zzp’er te vinden. Algoed, hiermee is volgens de UCI het probleem opgelost.

Het ontbeert mij waarschijnlijk aan de juiste logica, maar een nieuw spreekwoord, iets in de trant van “3 honden vechten om een been en we geven een 4^e de schuld”, lijkt me wel op zijn plaats. Uit nieuwsgierigheid, verbazing en uiteraard om jullie te informeren heb ik dit allemaal op de voet gevolgd. En hierin vallen hoofdzakelijk twee dingen op:

Één, het gaat goed met ons! Als we het binnen een week voor elkaar krijgen dat rechters, UCI-bestuursleden en ploegleiders bij elkaar rond de tafel komen om zich te beraden, volwassen mannen en vrouwen zich hier heel druk om maken, en binnen enkele dagen met uiterst opmerkelijke witte rook komen omtrent deze kwestie, gaat het goed met ons. Als dit onze problemen zijn, dan komt het allemaal wel goed.

En twee, wat zien we onszelf graag! In alle duizenden reacties op deze kwestie, en nee ik overdrijf niet, zien mensen voor zichzelf overal een rol weggelegd. Mensen herkennen zich in dit probleem, zien zichzelf als medeveroorzaker, als oplosser, of hebben ook iets meegemaakt in termen van kleur bekennen. Het bizarste geval van online ijdelheid was wel de reactie van ene Jos die een foto van zichzelf plaatste in een oranje brulshirt, voor een tv waar nog net een glimp van de Formule 1 auto van Max Verstappen waar te nemen was, met het onderschrift dat hij ‘altijd’ oranje aan heeft en nog nooit problemen heeft gehad, dus dat het sowieso aan de vrouwen zelf ligt. Hij wilde ze wel even vertellen hoe het zat: “want hij heeft alle races van Max gezien en fietst zelf harder dan de vrouwen”. En dan laat ik de reacties die mensen op elkaar hebben voor mijn eigen gemoedsrust nog even buiten beschouwing.

Hoe je het ook went of keert als een Tom Pidcock in de modder, het schuurt. Schrijnend en tenenkrommend lees ik hoe mensen vergeten waar te nemen, vooral heel veel vinden en kijken plaatsmaakt voor gezien willen worden.

Ergens denk ik het ook wel weer te begrijpen. Onze zintuigen zijn immers meer dan eens ontoereikend gebleken, waardoor we deze moeten aanvullen met vermogens die losstaan van waarnemen. Door waarnemingen aan te vullen met abstracties, generalisaties en redenaties vullen we de gebreken van onze waarnemingen aan. Dus we hebben een waarneming of bewustzijn nodig, en het verstand combineert, scheidt, schikt, verwart en coördineert dat vervolgens tot iets waar we wat mee kunnen. Maar wat als we daar te ver in gaan? Als we die balans verstoren? Als we het verstand niet gebruiken om de waarneming uit te breiden en aan te vullen, maar zo druk met onszelf zijn dat we de waarneming verschrompelen tot een hoopje vinden wat als typerend voor een mening kan functioneren?

Dus dat de gaten in het asfalt van onze waarneming en denkwegen niet alleen opgevuld worden met onze kennis van dingen om er een systematisch geheel van te maken, maar dat we met – terwijl we van alles vinden – redeneren en gezien willen worden ons waarnemen buitenproportioneel overklassen. Dat de drang naar deze dingen ervoor zorgt dat ons al beperkte vermogen tot waarnemen nog verder verarmt en ten koste gaat van een reëel of concreet beeld van de (wieler)wereld?

Voor de komende week, waar het thema techniek op de WattCycling kalender staat, wil ik jullie daarom graag uitdagen. Niet in de vorm van een challenge, nieuw persoonlijk record met een Strava selfie of een ontwerp voor een dames wielershirt, maar om waar te nemen.

Bij een gebrek aan de Wattbike monitor met een Polar View voor je neus is het zelf te kijken, luisteren, voelen, horen en ruiken. Kan je je cadans en snelheid schatten zonder op de teller te kijken? Ruikt wind mee anders dan wind tegen? Hoe dicht kan je in de slipstream van een Canta rijden zonder de brandstof te ruiken? En klinken je banden anders op nat dan op droog wegdek? En als je dan een foto neemt onderweg, omdat je zo aan het genieten bent, probeer dan zelf eens niet voor die zonsondergang, mooie boom of Schotse Hooglander te gaan staan.

En wanneer de WattCycling dan weer opengaat, vullen we die eigen waarnemingen aan met logische redenaties en theorieën over fiets- en traptechniek, om zo uiteindelijk lekkerder, harder en efficiënter te gaan rijden. Hoe hard? Dat is het mooie, dat weten we nog niet. Al denkt Jos daar misschien anders over.

Geschreven door WattCycling trainer Boyd ‘El Tractor’ Welsink
Ook een onverwoestbare tractor kan wel eens sputteren