Zorgeloos Zoeven (WattCycling column)

Met Jasper Stuyven, Zdenek Stybar, Greg Van Avermaet, Sebastian Langeveld en Philippe Gilbert staan er dit weekend vijf renners aan de start van de Omloop Het Nieuwsblad die deze koers al eens gewonnen hebben. Zij weten als geen ander wat het is om te demarreren op de Berendries, naar adem te happen op de met kasseien bedekte springschans die de Muur van Geraardsbergen heet en positie te kiezen op de Bosberg. Iemand die hem nooit won, zelfs nooit reed, maar de potentie had om hem met één been te winnen, kijkt in alle vroegte vanuit zijn appartement in New York mee… Lees verder.

Vijftien jaar nadat Greg Lemond wereldkampioen junioren werd in Argentinië, en vijftien jaar voordat Jasper Stuyven junioren wereldkampioen zou worden in Moskou, is het wereld jeugdspektakel in Quito, Ecuador. Een junioren kampioenschap is een kampioenschap zonder garanties. Waar namen als Remco Evenepoel, Mathieu van der Poel, Diego Ulissi, Caleb Ewan en Ivan Basso op de erelijsten staan van het heden én het verleden, hebben we namen als Rëto Muller, Elia Favilli en Martijn Degreve nooit meer terug de lijsten in zien rijden.

Ook in het wielrennen lijken de in het verleden behaalde resultaten dus geen garanties te bieden voor de toekomst. Zeker wanneer er een overbruggingsperiode zit tussen het jong en onbevangen koersen in de jeugdigheid en het bikkelharde sprokkelen van punten en secondes in het grote mensen World- Tour peloton. Een Bermuda-driehoek achtige periode waarin dromen van de radar kunnen verdwijnen en een voor zeker gewaande gouden toekomst zomaar in zwaar lood of een houten kist kan veranderen. Maar wanneer iets anders loopt dat gepland of verwacht, zegt dat nog niets over een eventuele verbetering of verslechtering. Zo weet ook de kleine Miguel uit Pamplona.

Miguel Morrás kon alles. Hij was een technisch vernuftig voetballer, een uitzonderlijk judotalent en meer dan begaafde leerling. Maar wat hij het liefste deed, was fietsen. Het was een andere Miquel uit Pamplona, ene Indurain, die deze ronddraaiende wielerliefde alsmaar deed groeien. Met de successen van Indurain groeide gelijktijdig de goesting van Miquel naar eigen succes. En het is in juli 1994 dat Miguel door de Spaanse bond geselecteerd wordt het junioren WK in Ecuador. In de verzengende hitte en ijle lucht bleek zijn bijzondere aanleg de landsgrenzen te overstijgen en met het smeltende asfalt klevend aan zijn banden kwam hij solo aan de meet. Een paar dagen na de vierde Touroverwinning van Indurain vindt de Spaanse pers een link tussen de twee en zijn ze er als de kippen bij het nieuwe talent te bombarderen tot zijn natuurlijke opvolger. Miquel wordt een fenomeen genoemd, en kenners voorspellen hem een grote toekomst vanwege zijn bijna oneerlijke dosis aangeboren talent, waarmee hij de rest ogenschijnlijk eenvoudig declasseert tot ambitieuze amateurs.

Zo ver, kwam het alleen nooit.

De grote Spaanse ONCE ploeg, met mastodonten als Alex Zülle, Laurent Jalabert en Erik Breukink in de gelederen, schoof hem direct na het WK een profcontract onder zijn puberale billetjes en Miquel werd daarmee de jongste Spaanse profwielrenner ooit. Iets dat goed aansloot bij zijn status van supertalent, maar minder goed bij de rest van Miquel.

Zijn knieën begaven het als eerste. Met de inkt op het contract nog vers van de handtekening, leed Miquel aan chronische pijnen die hem het leven zuur maakte. De dokters stonden voor een raadsel, en ook al werd er met man en macht gezocht naar een oorzaak en oplossing, bleef het een raadsel, en bleef ook de pijn. Dusdanig dat het fietsen nagenoeg onmogelijk werd…

Na vier jaar frustratie volgde het onvermijdelijk afscheid van een held die nooit een held werd. Als een potentiele nieuwe James Bond die niet komt opdagen voor de audities, verliet Miquel via een zijdeur het wielertoneel waarop zijn voorstelling nooit begonnen is.

En waar het leven doorgaans een intervallig bestaan kent, is dat voor Miquel niet anders. Als een berg tegen iets opzien wordt doorgaans afgewisseld met een heerlijke afdaling. En de meeste rondjes hebben zowel wind mee als wind tegen. En soms moet je even heel rustig trappen of van de fiets stappen om überhaupt te realiseren wat je ook alweer aan het doen bent en waarom. Zo ook Miquel.

Na zijn kortstondige loopbaan ging hij terug naar school. Via de London School of Economics en de Stern Business School belandde hij in New York bij Goldman Sachs waar hij, in vloeiend Spaans, Engels, Frans en Duits in opties handelt.

En op een dag, turend vanuit zijn grote kamer in een nog groter kantoor, stak de liefde voor de fiets de kop weer op. De liefde, die jaren opgesloten zat, vast in een stevige derailleurkooi rond zijn hart, werd zonder duidelijke aanwijsbare reden met een inbussleutel geopend. Niet veel later ging hij, iets eerder dan normaal, richting huis. Hij pompte thuis zijn ietwat uitgedroogde banden op en zocht in de geautomatiseerde keukenlades naar een verdwaalde bidon uit een ver verleden.

Eenmaal buiten reed hij rond als een vrij man. Vrij van druk, vrij van spanning, en vrij van ploegleiders, sponsoren en pers die vragen of de pijn in de knie nou al eindelijk over is. In New York kent niemand Miquel Morrás. En als ze hem al kennen, dan is het niet van die ene warme julidag in 1994. Hier is het gewoon een man, eentje die opnieuw in de houdgreep van zijn fiets is gekomen. En juist die greep, zorgt voor een zorgeloos zoeven.

Komende week staan er VO2-max intervaltrainingen op het programma bij WattCycling. Of je nu vroeger hard hebt gereden, of je beste tijd nog moet komen, of je nu een binnen of buiten fietser bent; de ideale vorm, motivatie en omstandigheden komen en gaan. Soms trap je wat harder, soms wat zachter, en soms even niet. En het zijn deze wisselingen in tempo, cadans en kracht die je de kans geven aan te haken of juist uit het peloton weg te springen. Omarm de grilligheid en geniet van de intervallen. En let een beetje op je knieën.

Geschreven door WattCycling trainer Boyd ‘El Tractor’ Welsink
Ook een onverwoestbare tractor kan wel eens sputteren