Wie is bereid om te vechten?

Het was afgelopen zondag ochtend vreedzaam gezellig bij bagageband 15 op Schiphol. Na een kleine drie weken omgeven te zijn door zebra’s, giraffen, hyena’s en olifanten stond ik tussen stapels kleurrijke koffers te wachten op mijn eigen tas. Verscheidene moeizaam bewegende rolkoffertjes gingen zigzag richting de uitgang als een springbok op de vlucht. In het gouden gezelschap van 9 goede vrienden zag ik dit tafereel ongeschoren en tamelijk ongeschonden aan terwijl ik een glimp van mijn eigen verwilderde verschijning opving in de weerspiegeling van de ruit bij de douane. Waar de flamingovijver in Artis van een spiegel is voorzien om de illusie te wekken dat ze met meer zijn en voortplantingszin krijgen, kreeg ik zin om weer eens een warme douche te pakken en te fietsen. Eens kijken wat voor weer het eigenlijk is. Na twee weken zonder bereik trok ik mijn telefoon uit mijn tas om de weeronline app te openen. Het acclimatisatieproces was nu officieel begonnen. Nog voordat ik de telefoon kon ontgrendelen zag ik appjes, mails en één push-bericht… “Van der Poel gearresteerd na vecht incident in hotel, geeft vroeg op tijdens WK”. Lees verder.

Bij berichtgeving over losse handjes in het peloton denk ik doorgaans eerst aan ‘Superman’ Miquel Ángel López die in de Vuelta van 2019 een tijdstraf kreeg voor een handaflossing met ploegmaat Jakob Fuglsang. Een prachtige baanwieler-move die verboden is op de weg. Of die keer dat hij in de Giro een toeschouwer een vlakke rechter verkocht. En anders is berichtgeving over Jan Ullrich ook nooit ver weg, al lijkt deze de liefde voor de fiets weer te hebben hervonden. Maar Mathieu? De alleskunnende, auto liefhebbende Call-of-Duty fanaat? Ik opende het bericht, en zag dat het slechts 14 minuten online stond, maar dat er wel al 709 reacties waren van mensen die er iets van vonden. De wereldse prestatie van kampioen der alle landen Remco Evenepoel werd zelfs overschaduwd door de berichtgeving rondom Mathieu. De Vlaamse god moest buigen voor een schram op een Australische arm, al was nog niet helemaal duidelijk wat er nou voorgevallen was. Snel scrollend door de berichtgeving stuitte ik op een prachtige betwisting van een trouwe Mathieu fan. Hij schreef na een ruim betoog de volgende zin: “Ik denk dat we allemaal hetzelfde hadden gedaan in deze situatie, en laten we eerlijk zijn, had het anders gekund?”.

Het ging niet over torenhoge woonlasten, stikstof, onderwijs, klimaat, Ter Apel of oorlogen, maar over een gepaste omgang met nachtelijke rebellie van kinderen. Mening na mening werd gepresenteerd als een onveranderbaar gegeven, wat vuiststoots werd geïncasseerd en aangenomen. Deze beste man durfde te betwijfelen of het überhaupt anders had gekund. Los van wat goed zou zijn, of wijs, is het de truc van iedere machtigheid om zichzelf te presenteren als natuurlijk gegeven, waardoor iedere andere optie vreemd in de oren klinkt. Het bewaken van een macht, mening of orde krijgt vaak meer prioriteit dan de bevordering van het leven. En als dit maar lang en stevig genoeg gebeurt verdwijnt het vermogen tot zelfbeschikking van mensen en worden ze als geheel opgeslokt en ondergedompeld in een mechanisme totdat ze niet meer beseffen dat ze zich tot in hun intiemste levenssferen en bestaansrechten hebben overgeleverd. Zorg en omkijken naar zichzelf en elkaar wordt dan niet meer verleend of gegeven, maar ingecalculeerd en afgekocht. Grenzen vervagen. Eerst geen tent, dan geen eten, dan geen water. Je zin niet krijgen is niet meer helaas pindakaas, maar corrupt en crimineel.

En wat doen we? We fietsen door. We negeren doorgaans de feiten die we niet kunnen verenigen met ons (zelf)beeld. We willen onschuldig zijn en tegelijkertijd niet veranderen, dus kiezen we eenvoudig voor een (on)bewuste vlucht uit de realiteit. Ik moet nog boodschappen doen. De hond moet nog uitgelaten worden. Het staat niet in mijn functieomschrijving dus het is niet mijn probleem, De vega vleesjes branden aan, ik moet weer verder…

Maar is vluchten wel verder gaan? Hoe vaak strandt de vroege vlucht wel niet? Laten we alsjeblieft niet vergeten te vechten. Iets wat we in rap tempo lijken te verleren. Eenmaal ergens voor vechtend en strijdend verandert je horizon van mogelijkheden namelijk volledig. En wanneer je dat keer op keer doet, is er geen sprake meer van winst of verlies. Want bij ieder gelijkspel of onduidelijke uitslag, verbind je je alsnog meer en meer aan de beoogde verandering of verbetering. Je kan als een Roger Federer dankbaar huilen na je laatste verliespartij. Je trapt, slaat en fietst een mogelijkheid open die voorafgaat aan de werkelijkheid. En dan heb ik het niet over vechten van mens op mens, maar mens voor mens. Geen misnoegen over wachtrijen want jouw tijd is het kostbaarst, of het onvermogen om een band te plakken (want altijd Swapfiets gereden). Niet thuiskomen en geen eten kunnen maken (want Uber Eats gewend) en al helemaal niet de restjes bij de buren opeten (want nieuwe Netflix seizoen en zoveelste talkshow begint). Wanneer je samen bent heb je altijd anderen aan jouw kant. Net zoals ik heb geleerd dat je twee vuurstenen nodig hebt om één vuur te maken. Vechten gebeurt dat ook niet door een stoot uit te delen, maar een hand te reiken.

De tijden die komen gaan vallen niet te fixen met geld of geweld, maar wel met liefde, levensmoed en vechtlust. En wat dat betreft heb ik veel mogen leren in West-Afrika. De vindingrijkheid, gastvrijheid en dankbaarheid van de Masai krijgers zijn bewonderenswaardig. De wil om te vechten voor hun cultuur, bestaan, elkaar en de eenheid met de natuur is ongekend. Het is eenvoudig leren van mensen die al jaren letterlijk en figuurlijk met het bijltje hakken, zelfs als je de Swahiliaanse of Nilo-Saharaanse taal niet spreekt.

Ik kijk nog een keer in de ruit van de douane en lach naar mezelf. Tandenpoetsen met een takje van een olijfboom heeft op het eerste oog aardig gewerkt, maar ik besluit voor de zekerheid toch mijn mond weer te sluiten. Ik koop twee treinkaartjes voor een Amerikaans stel en huppel en stoei tegelijkertijd met een Oegandees jongetje naar buiten. Waarom? We hebben allebei een oranje tas, dus we zijn vrienden. Logisch? Misschien niet, maar het kan altijd anders. Een prille vriendschap ontstaan bij bagageband 15, maar wel eentje waar ik bereid ben om voor te vechten.

Geschreven door WattCycling trainer Boyd ‘El Tractor’ Welsink

Ook een onverwoestbare tractor kan wel eens sputteren

Komende week staan alle trainingen in het teken van energiesystemen. Het is fysiologisch gezien handig om niet altijd uit hetzelfde vaatje te tappen en te durven spelen met verschillende grenzen, drempels en frequenties. Wie beter wil worden, zal moeten strijden, veranderen en vechten. En dat is precies wat we op een gecontroleerde manier gaan doen. Dus kom trainen en ga de strijd met je eigen systeem!