Killersbees vs Superkippen

Dat wielrennen een sport van uitersten is mag inmiddels geen verrassing meer heten, maar toch zitten er soms van die dagen tussen dat je je even met een multitool achter de oren krabt. Gisteren kwam het nieuws binnen dat Robert Gesink, de 37-jarige alles kunnende, alles brekende en voor iedereen knechtende liefhebber uit Varsseveld zijn contract met een jaar verlengt omdat hij er nog geen genoeg van kan krijgen. Nog geen half uur later werden 31 renners uit de Giro d’Italia onder de 23, waar momenteel de grootste talenten ter wereld rijden, koers gehaald omdat ze aan motoren en auto’s hingen terwijl ze de Stelvio op reden. Toch een van de mooiste Cols om op te rijden, al helemaal in je jonge gezonde jaren met een profcontract op zak. Dan ben je niet helemaal kiplekker…of toch wel? Lees verder.

Dat het gedrag van de slechteriken ook invloed heeft op de goedzakken kwam hier nog maar eens goed in woorden naar voren. Jumbo-Visma renner Johannes Staune – Mittet uit Noorwegen behaalde de vooralsnog mooiste overwinning uit zijn carrière en kwam als een kind zo blij als eerste aan op de top van de Stelvio. De moegestreden armpjes van het schakelen konden nog net in de lucht om de tranen van blijdschap te bedekken. Dit was zijn moment. Zijn persoonlijke doorbraak. Een héle pagina in de Italiaanse Gazzetta dello Sport werd aan dit prachtige moment gewijd, waarin vrij vertaald in de titel stond: ‘’De Jumbo renner kwam als eerste op eerlijke wijze boven en is daarmee drager van de leiderstrui.’’ Nu is eerlijk al een relatief begrip in het wielrennen, maar het is wel jammer dat dit de glans is die het meekrijgt. De voornamelijk Italiaanse haantjes die uit koers zijn gehaald lijken in een eerste reactie maar weinig van de diskwalificatie te begrijpen en lijken niet heel schuldbewust. De grote vraag is natuurlijk, wat kunnen we hiervan leren?

Evolutiebioloog William Muir bootste in de jaren negentig het haantjesachtige transferbeleid van het Paris Saint-Germain na in een kippenren. De ploeg met Messi, Neymar en Mbappe als aanvalsfront heeft in tien jaar bijna 2 miljard aan spelers uitgegeven, maar is nog altijd niet in staat gebleken de Champions League te winnen. William liet twee soorten kippen apart van elkaar leven. Enerzijds alle toppresteerders, die aanzienlijk meer eieren legden dan hun soortgenoten. De groep ‘superkippen’. Anderzijds een groepje gemiddelde ei-leggers die ook voor mak lammetje door hadden kunnen gaan. Met een aantal eieren als maatstaf was de uiteindelijke vraag: welk team werkt het productiefst?

Het onderzoek wierp na niet al te lange tijd al zijn eieren af. Niet op de eerste plaats omdat de groep met gemiddelde kippen steeds meer in topvorm raakte, gezond, welgevoed en een flink aantal dozijnen aan eieren legde. Maar vooral omdat in de groep ‘superkippen’ er nog maar drie in leven waren… De zogenaamde superkippen presteren vaak beter, omdat zij uit egoïsme de productiviteit van anderen de kop in drukken. Agressie, disfunctie, verspilling… Iets wat hier, en we ook in bedrijven en samenlevingen zien, zeker het geval was. De andere conclusie van het onderzoek was dat een ‘gebalanceerde samenwerking’ de beste manier is. Iets wat weer aansluit op de bevindingen van Simon Sinek, die in zijn presentaties toelicht waarom succesvolle Navy SEAL teams geselecteerd worden op vertrouwen en veel minder op performance. Iets wat Johan Cruijff ook al wist natuurlijk; Liever één matig elftal dat op elkaar ingespeeld is dan elf goede éénlingen.

En misschien is dat dan ook wel de kracht van de zogenoemde killersbees van Jumbo-Visma, die al vaker lieve goed samenwerkende bijtjes zijn gebleken. Atilla Valter, de Hongaars kampioen die in dienst reed van Jonas Vingegaard in de Dauphine, kwam uitbundig en juichend over de meet als Vingegaard de rit pakte. Wie de beelden van de Hongaarse kampioenschappen erbij pakt kan zien dat Atilla’s dienstbare ontlading misschien wel groter is dan die van zichzelf. En wat te denken van de effort en emotie van mannen als Kuss en Oomen bij de tijdrit van Roglic in de Giro. En het opbloeien van mannen als Benoot en Laporte lijkt ook geen toeval. Renners die zorgen voor verhalen, die races animeren en ook zo vaak gespreksonderwerp zijn om van alles en nog wat. Ze herdefiniëren als eenheid de sport, omdat ze niet ongenaakbaar zijn, maar superhelden met gebreken. Ze bezitten kieren en scheuren in hun aerodynamische gepantserde harnas die hen vermenselijken en schaafwonden zichtbaar maken.

Het is bijna een doorlopende grap in het peloton dat er iedere koers wel een valpartij of incident rondom Jumbo-Visma hangt. Het is een ploeg die alles tot in de puntjes uitwerkt en voorbereidt, maar toch continue op het snijvlak van totale ineenstorting en Hollywood-filmachtige verlossingen lijkt te opereren. En dat doen ze als geen ander. Ze trekken samen op en bereiken prachtige dingen. Roglic kan tegen een hooibaal fietsen, zijn ketting eraf laten gaan, en nog de beslissende tijdrit winnen. De ploeg kan een beetje bespot worden om een dag later op zijn Mapei’s 1-2-3 in Parijs – Nice te worden. De Netflix-serie geeft een in inkijkje in een verenigd stel gasten dat hoe dan ook voor elkaar zal werken en de tijd van hun leven heeft terwijl ze dat doen. Ze weten dingen op elkaars lijstje af te vinken, waarvan ze niet wisten dat het op de checklist stond. Dan haal je het beste in elkaar naar boven. Is de aanpak soms onconventioneel? Of misschien zelfs overdreven? Zeker. Maar ze zijn ook moedig. Onbevreesd. Ze proberen dingen. Ook als ze niet winnen. En dat lijkt lang niet altijd tactisch de sterkste beslissing te zijn, maar het is het element van twijfel dat de dingen interessant houdt. Het zijn bijen met potentie die functioneren als een geolied geheel. En dat is wat anders dan aan een auto hangen als je toch niet meer kan winnen… Dan ben je gewoon een ei.

Geschreven door WattCycling trainer Boyd ‘El Tractor’ Welsink

Ook een onverwoestbare tractor kan wel eens sputteren

Komende week staan alle trainingen in het teken van de VO2-Max. We gaan korte en harde inspanningen leveren in de hogere wattage zones. Niet gestoord door welk stoplicht, verkeersdrempel of rotonde dan ook, maar ook zonder hulp van auto’s en motoren, vertrouwen we op ons eigen lichaam en elkaar.