Cycling Fast & Slow

Slow cooker, Slow Food, Slow Juicers, Slow Seks, Slow Journalism… de edele kunst van het gas terugnemen is in een paar jaar van een opkomende trend naar een heuse levensfilosofie geëvolueerd. Maar is een paar jaar niet een beetje haastig voor een dergelijke verandering? En wat zien we hiervan terug in de Tour de France? Lees verder!

Het klinkt heel verleidelijk, dat moet ik zeker toegeven. Een terugkeer naar een langzame levensstijl in een degelijke vorm zonder hijgerigheid. Geen hyperventilerende notificaties en berichtgevingen of steeds meer bucket list activiteiten net te laat, half en onaandachtig afvinken. Maar manieren in een eigen tempo vinden en jezelf dat gunnen. Leven zonder achtergrondgeluid en afleiding. Alleen zijn met je gedachtes. Je zou het onthaasten kunnen noemen. Een (on)bewust onbestemd gevoel remmen door te vertragen. Misschien wel met een middagdutje. Een koffie. Lezen. Of even naar de wolken staren. Of fietsen natuurlijk, al is de verleiding om dan op de pedalen te rammen, tellertjes te kijken en alsmaar weer harder te willen ook best wel groot.

In zuidelijk Europa noemen de Italianen het; ‘’Il dolce far niente.’’ De zoetheid van het nietsdoen. We hadden kunnen weten dat als het mooi en chill is, de Italianen er een woord voor zouden hebben. Maar wat is de prijs die we betalen voor de gehaastheid? En is het wel mogelijk om kalmer aan te doen in een peloton waarbij de gemiddelde snelheid een obsessie lijkt te zijn die ieder jaar alsmaar hoger komt te liggen? Als we de tijd nemen om dingen goed te doen of om van dingen te genieten, missen we vaak ook de boot. En we willen nu eenmaal bij de boot horen. Anderzijds is bijna onbegrijpelijk dat in het tumult en de snelheid waarmee we nu geboren worden, leven, trouwen, werken en sterven, niet iedereen gek wordt. Of misschien worden we dat wel, maar zijn we steeds beter geworden in dat verbloemen.

Toen ik de eerste twee ritten door de Pyreneeën de TGV van Jumbo – Visma op kop van het peloton zag snellen, met meester machinist, treinstel en hoogspanningskabel Wout van Aert meer dan eens van voren, moest ik denken aan een onderzoek van Petran Kockelkoren. De bijzonder hoogleraar uit Twente toonde in 2011 aan hoe de mens en natuur zich telkens weer aanpassen aan nieuwe technologie en nieuwe snelheden. Eind 19^e eeuw zaten grote groepen treinreizigers met klachten die we nu ‘diagnosticeren’ als burn-out of oververmoeid. De Railway-Spine, zoals het genoemd werd, werd veroorzaakt door de gekmakende snelheden waarmee de trein het landschap voorbij liet schieten. De klachten die het veroorzaakten liepen uiteen van oogontstekingen tot miskramen en allerlei soorten van geestelijke onrust.

Vandaag de dag rijden hogesnelheidstreinen bijna tíén keer zo snel als treinen uit die tijd. Dat maakt de treinziektes van toen niet tot onzin, maar als een symptoom van onaangepastheid, een uiting van vervreemding. En wat we nu weten is dat de mens dus in ieder geval (gedeeltelijk) in staat is zich aan de passen aan de snelheid en cultuur waarvan hij eerst vervreemd was. We kunnen het beestje flow, slow of drive noemen, maar de gemeenschappelijke deler is de aanpasbaarheid richting de veranderlijke snelheden en context.

En ergens klinkt dat niet zo gek. Bloemen die ik buiten op de markt koop laat ik even in de gang staan voordat ik ze in de warme kamer zet. Goudvissen in de vijver krijgen ook een overgangsfase met steeds kouder wordend water. En ook mijn twee nieuwe kuikens Mac en Tonight worden gefaseerd in het gezelschap van de kippen T’challah, Mega, Arlo, Celeste & Izzy gebracht om aan elkaars levenstempo te kunnen wennen. Dus het hoeft misschien niet zo langzaam en het hoeft zeker niet zo snel. Maar daarin en daartussen kunnen schakelen lijkt wel een meer dan handige eigenschap te zijn. En in het wielrennen is dat niet anders. Wout van Aert trokt zich op donderdag 6 juli met 32 kilometer per uur een col van 4% op, om daarna met 2,3 kilometer per uur geparkeerd te staan en hulp van een toeschouwer nodig te hebben om overeind te blijven. Na een korte adempauze is er dan weer een ritme tussen deze twee snelheden in om daarmee ruim binnen de tijdslimiet binnen te komen. En ook ruim voor Mark Cavendish, de mede recordhouder samen met Eddy Merckx met allebei 34 touretappes. Of toch niet? In de Tour van 1977 won Joaquim Agostinho de rit naar Saint-Etienne, en ook Anotnio Menendez werd als nummer 2 door onregelmatigheden uit de uitslag geschrapt. Ze mochten de Tour wel allebei de volgende dag gewoon verderzetten. Maar Eddy Merckx, die die dag 3^e werd, heeft de etappe nooit op zijn naam gekregen. Eddy zegt het niet belangrijk te vinden, en zijn vijf tourzegges als belangrijker te zien, maar heeft toch even de pers opgezocht om te melden dat hij hier geen problemen mee heeft.

Ik hoop dat Cav hem pakt. Zijn 35^e. Misschien ook wel de 36^e. Door in zijn kop ‘slow’ te blijven, maar de benen fast te laten draaien als weleer. Door de hele dag langzaam met het peloton mee te deinen, maar in de laatste kilometers op zijn door Kamp Seedorf beschilderde fiets de jonge garde te verslaan. Gewoon even laten zien dat hij zich nog altijd kan aanpassen aan de nieuwe snelheden en zo met extra glans zijn pensioen in kan fietsen. En dan…Il Dolce Far Niente.

 Geschreven door WattCycling trainer Boyd ‘El Tractor’ Welsink

Ook een onverwoestbare tractor kan wel eens sputteren

 Komende week staan alle trainingen in het teken van de Tour de France. Van lead-outs tot magische berg etappes en van de gele trui verdienen tot punten sprokkelen bij een tussensprint. Het hele spektakel komt aan bod!